آئین بهائی – جامعه، سیاست

156 آیین بهائی جامعهوسیاست ها از طریق ‌ طور که نادر سعیدی توضیح داده، این تمایز میان مظاهر الهی و انسان ‌ همان یابد. ‌ طور پویایی به سراسر تاریخ تعمیم می ‌ خوانش بهاءالله از اصل وحدت خدا [توحید] به پرستی بوده، بهاءالله این اصل را ‌ که از چند هزار سال قبل، توحید معادل نفی بت ‌ درحالی به عبارت ((4( الله ورای مصادیق آن مشیت» باشد. ‌ دهد تا مستلزم «شناسایی مشیت ‌ گسترش می دیگر [گسترشِ مفهوم توحید] ترجمانِ مفهومِ بهائیِ «استمرارِ ظهورات الهی» است- یعنی ای واحد ‌ این ایدهکه پیشرفت وحی الهی، تدریجی و نسبی است. وحی در اندیشۀ بهائی پدیده اما مقیّد به تاریخ و بافتار است: خدا همواره در فواصل معیّن از طریق مظاهر الهیکه پیامی های ‌ دهند، در تاریخ بشر مداخله کرده است. هر یک از این نمونه ‌ را به صورت وحی ارائه می ها برحسب زمان و ‌ وحی ((5( وحی، مشروعیت و اقتداری مطلق به عنوان کلام الهی دارند. اند، از نظر بیان، تأکید، ساختار، و جزئیات با یکدیگر تفاوت دارند. ‌ مکانیکه در آن ظاهر شده های ‌ ها و جنبش ‌ طورکه وحیکنش ‌ ای بازتابی با تاریخ دارد. درست همان ‌ بنابراین، وحی رابطه های جدیدی را ‌ انگیزد، سیر تاریخ بشری هم ظهور وحی ‌ طلبد و برمی ‌ بشری خاصی را می حال ‌ سازد. ترجمان خاص ارادۀ الهی در وحی باب، هرچند خاص است اما درعین ‌ ضروری می ای استکه قرآن را به وجود آورد. بنابراین رد باب، با استناد به آیات قرآن ‌ ترجمان همان اراده پرستی است. ‌ یا هر کتاب مقدس دیگری، نادرست و نوعی بت در تفسیر این اشارات، بهاءالله مبنای دعوی حاکمیت مطلق مظاهر الهی و در واقع نهد. رد محمد توسط مسیحیان، و رد باب توسط مسلمانان ناشی از چسبیدن ‌ خودش، را بنا می هایی استکه زاییدۀ زمان و دانش محدود بشری هر عصرند. این ‌ به معنای ظاهری پیشگویی امر همچنین ناشی از نپذیرفتن این اصل استکه تنها معیارِ سنجش مسیحا یا موعود، خودِ ((5( مظهر الهی و وحی اوست. رسد ‌ گلین با این نکاتکلی مربوط به حاکمیت الهی سازگار به نظر می ‌ هرچند تحلیل مک اما استدلال او دربارۀ حاکمیت دنیوی، مبهم و از بعضی جهات مشکوک است. خوب استکه طورکامل نقلکنیم: ‌ این بخش از سخنان او را به 49. Nader Saiedi, Logos and Civilization: Spirit, History, and Order in the Writings of Baha’u’llah, U. Press Md. 2000, pp.144-145, p.154 ۳۶-۳۲ ، صص کتاب ایقان . بهاءالله، 50 ۸۳-۸۱ . همان، صص 51