آئین بهائی – جامعه، سیاست

177 آیین بهائی جامعهوسیاست تقویتکند. توان در اصل بهائی «عدم مشارکت در ‌ اولویت قائل شدن برای معانی اجتماعی را می بهاءالله به پیروانش دستور داد که از سیاست حزبی پرهیز کنند، اصلی ((11( سیاست» دید. تواند تجویز سکوت و انفعال تعبیر شود. اما چنین تعبیری نادرست است؛ زیرا مسئله ‌ که می خودِ سیاست نیست بلکه این است که آیا مشارکت در فرایندهای سیاسی معاصر، رهیافتی به تغییر اجتماعی و سیاسی مطابق با اصل وحدت است یا نه. به نظر بهاءالله، کسب قدرت توانگفت یک دلیل ‌ می ((11( ارزش است. ‌ های سیاسی فعلی توسط بهائیان بی ‌ سیاسی در نظام های رایج برایکسب قدرت و نهادهای موجود برای اِعمال قدرت با ‌ این امر آن استکه روش ها ‌ وجودشناسی وحدت همخوانی ندارند، و تلاش برای اجرای یک برنامۀ دینی از طریق روش بنابراین، عجیب نیست که در آثار ((11( و نهادهای سیاسی معاصر با وحدت مغایرت دارد. طورکه شوقی ‌ شود. همان ‌ بهائی بر تمایز نظم اداری بهائی از نهادهای سیاسی موجود تأکید می گوید: ‌ افندی می هایگوناگونِ زائیدۀ عقول بشر کاملاً ‌ همتا با نظام ‌ تلاش برای مقایسۀ این نظم الهی بی اشتباه است... چنین تلاشی بنفسه حاکی از درک ناقصِ علوّ مقامِ کارِ آفرینندۀ بزرگ آن است... التغییر بشر، خواه در گذشته یا در حال، خواه در ‌ های سیاسی گوناگون و دائم ‌ نظام شرق یا در غرب، معیاری نابسنده برای سنجش محاسنِ مکنون آن یا درک استحکام ((11( مبانی آن است. های سیاسی ‌ نویسد: «همۀ ما باید در قلب و ذهن، در گفتار و رفتار، از امور و مناقشه ‌ . برای مثال، شوقی افندی می 115 ملل و دول پرهیز کنیم. باید از چنین افکاری برحذر باشیم. نباید با هیچ حزبی ارتباط سیاسی داشته باشیم یا به جناحی طرفی مطلق در مسئلۀ احزابسیاسی را باید در حرف و عمل نشان داد، ‌ های مختلف و متخاصم بپیوندیم. بی ‌ از این فرقه و محبت بهکل بشر، خواه دولت یا ملت،که تعلیم اساسی حضرت بهاءالله است، باید درگفتار و رفتار ما مشاهده شود ای در امور سیاسی ‌ ... بر اساس نصائح قلم اعلی و توضیحات مرکز عهد و میثاق، بهائیان به هیچ وجه نباید به هیچ بهانه زند» ‌ وارد شوند؛ زیرا چنینکاری نتائج مهلکی دارد و به امرالله و احبایشصدمه می Directives of the Guardian 56-57 (Baha’i Publg. Trust 1973) (available at http://www.bahailibrary. com/writings/shoghieffendi/dg/index.html) ۱۳ . دربارۀ تمرکز بهاءالله بر «قلوب» ر.ک: متن مربوط به پانوشت 116 پردازد، ر.ک: ‌ . سعیدی به نفی اجبار در زندگی عمومی و اجتماعی از سوی بهاءالله می 117 Saiedi, Logos , n. 48, pp. 362-370 118. Shoghi Effendi, World Order, n. 7, pp. 152.