آئین بهائی – جامعه، سیاست

188 آیین بهائی جامعهوسیاست در مورد کارکرد اول باید گفت در آیین بهائی مرز میان امر مقدس و امر عرفی عمداً توان گفت بخش ‌ مبهم مانده، و کلِ زمان و مکان بالقوه مقدس شده است. از سوی دیگر می رود، در آیین بهائی ‌ ای از آنچه در دیگر جوامع دینی زمان و مکانِ مقدس به شمار می ‌ عمده عرفی شده است. خود، بلکه به ‌ خودی ‌ در مورد کارکرد دوم، اگر تحلیل دورکیم درست باشد، شعائر نه به علت ایجاد وحدت و تقویت حسِ یگانگی جزء ذاتی دین است. در آیین بهائی عوامل دیگری ای ‌ کنند. این عوامل عبارتند از عوامل آموزه ‌ وجود داردکه وحدت و حس یگانگی را ایجاد می شناختی نظیر دیدگاه مشترک (یگانگی بشریت و وحدت ‌ مثل آموزۀ عهد و میثاق، عوامل روان - مسیر مشترکیکه همۀ بهائیان ‌ جهان)، و سرانجام دوستی و همکاری برای تحقق این دیدگاه رسد که این عوامل جایگزین مناسبی برای کارکرد ‌ دارند. در کل، به نظر می ‌ در آن گام برمی شعائر در آیین بهائی هستند. آیین بهائی، شعائر، زمان مقدس، مکان مقدس،کنش اجتماعی، سکولاریزاسیون واژگان اصلی: عنوانکنفرانس سالانۀ انجمن بریتانیایی مطالعۀ دین، که در دانشگاه دورام برگزار شد، «شناخت شعائری» بود. عنوان نخستین مقالۀ کنفرانسکه پرفسور جیمز کاکس از دانشگاه ادینبورو ارائه داد، این بود: شعائر به عنوان حاملِ سنتِ معتبر: چیزی که دین بدون آن دین نیست. هرچند پرفسور کاکس در این مقاله تنها به دین شونا در زیمباوه پرداخت، اما این عنوان معرّفِ طرز فکری در مطالعات ادیان استکه از زمان امیل دورکیم رایج بوده است. به نظر دورکیم، سنت معتبر و اجرای شعائر (از جمله مناسکِ گذار) که زمان و مکان مقدس را ها همان ‌ توان گفت این مجموعه ویژگی ‌ آفریند، در کانون فهم دین قرار دارد. در نتیجه می ‌ می «چیزی» است «که دین بدون آن دین نیست». از زمان دورکیم، بسیاری از دانش پژوهان، از خود شدن در مرحلۀ ‌ جمله مری داگلاس (دربارۀ پاکی)، ویکتور ترنر (دربارۀ آستانۀ از خود بی میانی شعائر)، و دَنیِل اِرویو لِژه (دربارۀ سنت مشترک به مثابه زنجیرۀ خاطره) این فهم از دین اند. ‌ را تأیید کرده در مطالعۀ جامعه نیز برای شعائر نقش مهمی در انسجام اجتماعی از طریق ابراز و تقویتِ اند. شعائرِ اجتماعی همواره بخشی از فرهنگ ‌ ها و باورهای مشترکِ جامعه قائل شده ‌ ارزش