آئین بهائی – جامعه، سیاست

189 آیین بهائی جامعهوسیاست بشری بوده و اغلب عمدتاً ماهیتی دینی داشته و به دست متخصصین دینی (روحانیون) اجرا ) نشان دادهکه هرچند دین نقش محوری implicit religion شده است. مطالعۀ دینِ ضمنی ( ‌ می خود را در جامعه از دست داده اما شعائر همچنان در کانون زندگی اجتماعی بشر قرار دارد. ای حاصلِ ‌ طور فزاینده ‌ انسجام اجتماعی که زمانی ناشی از اجرای شعائر دینی بود اکنون به پردازد که از بعضی جهات ‌ های عرفی است. این مقاله به چیزی می ‌ شعائرِ توأم با فعالیت خلاف این امر است: یعنی هرچند جامعه شعائر بدون دین را برگزیده اما حداقل در بعضی تواند بدون شعائرِ اجتماعیِ رسمی، کارکرد مناسبی داشته باشد. این ‌ از موارد، جامعۀ دینی می گوید ‌ کشد، یعنی همان دیدگاهیکه می ‌ نظر، دیدگاه سنتی رایج در مطالعۀ دین را به چالش می کارکرد اصلی دین جداکردن امر مقدس از امر عرفی و انتقال سنتِ معتبر از طریق شعائر است (چیزیکه دین بدون آن دین نیست). ) من و دکتر جورج کریسیدس با Durham در دورام ( ۲۰۱۱ در کنفرانس سال ) به عنوان Jehova's Witnesses ارائۀ مقالاتی نشان دادیم که آیین بهائی و شاهدان یَهُوَه ( دو جامعۀ دینی با شعائر کمینه (حداقلی) کارکرد کاملاً مناسبی دارند. این مقاله با شرح و هایی که در ادامه به آنها ‌ پردازد. هرچند بسیاری از ویژگی ‌ تفصیل بیشتری به جامعۀ بهائی می همتا یا نادرند. ‌ ها بی ‌ پردازیم در دیگر جوامع دینی هم وجود دارد اما بعضی از این ویژگی ‌ می نهد. ‌ آیین بهائی از نظر اجتماعی بسیار فعال است و بیش از هرچیز وحدت و انسجام را ارج می ها ممکن است فکر کنند که شعائر اجتماعی فراوانی برای تحکیم وحدتِ ‌ بنابراین، دورکیمی جامعۀ بهائی وجود دارد. در نتیجه، وقتی بفهمند که شعائر اجتماعی آیین بهائیکمینه است، شوند. ‌ زده می ‌ شگفت مناسب استکه در ابتدای مقاله اصطلاح «شعائر» را تعریفکنیم. من بر شعائر جمعی کنم؛ یعنی هم شعائری نظیر یادبود ‌ و اجتماعی (و نه شعائر شخصی و خصوصی) تمرکز می کند، و هم شعائری مثل مراسم ازدواج که ‌ ایام مقدسه که کلِ جامعۀ بهائی در آن شرکت می کند. اصطلاح «شعائر» در این مقاله بیشتر در معنای ‌ بخشی از جامعۀ بهائی در آن شرکت می رود و به الگوهای تجویزی و یکسان رفتار اشاره دارد که محتوایی ‌ سنتی و محدود به کار می شوند. در این مقاله ‌ های خاصی اجرا می ‌ های معتبر در وضعیت ‌ نمادین دارند و مطابق سنت ) enacted تر این اصطلاح که به هر شکلی از معنای متجسّد یا نمادگرایی مقرّر ( ‌ معنای کلی اشاره دارد، مورد توجه نیست. تأکید بر وجوه جمعی و اجتماعی دین در این مقاله نباید