آئین بهائی – جامعه، سیاست

190 آیین بهائی جامعهوسیاست خواننده را به این فکر اندازد که عبادت و شعائر شخصی و خصوصی در آیین بهائی اهمیت ندارد. به عقیدۀ اکثر بهائیان، عبادت و معنویتِ شخصی پایه و اساسِ کارکرد وکنش اجتماعی رود. ‌ جامعۀ بهائی استکه موضوع اصلی این مقاله به شمار می های جمعی باید گفت هرچند در جامعۀ بهائی شمار فراوانی جلسات ‌ در مورد فعالیت های غیررسمی وجود دارد که در آنها متون مقدس را (اغلب همراه با ‌ دعا و دیگر فعالیت یک از اینها توسط مراجع رسمی ‌ جویند اما هیچ ‌ خوانند و به امر مقدس توسل می ‌ موسیقی) می ها متکی ‌ شدۀ مشخصی ندارد؛ همۀ این فعالیت ‌ شود و شکل از پیش تعیین ‌ آیین بهائی اداره نمی توان متون مقدس آیین بهائی یا دیگر ادیان یا شعر ‌ بر خلاقیت فردی است. در این جلسات می توان مثلاً شمع و عود را به کار برد ‌ توان از موسیقی و آواز استفاده کرد یا نکرد؛ می ‌ خواند؛ می یا نبرد. با وجود این، شعائرِ جمعی تجویزی در آیین بهائیکمینه است. برای مثال، شعائر ازدواج ای از سوی زن و مرد در حضور شهود است. زوج ‌ جمله ‌ بهائی تنها شامل ادای سوگندی یک هایی از متون مقدس، و شعر همراه با اجرای ‌ معمولاً مراسمی را برای خواندن ادعیه، گزیده دهند، اما این مراسمکاملاً به تصمیم خود آنها بستگی دارد. به همین شکل، ‌ موسیقی ترتیب می های ‌ تنها بخش الزامیِ شعائرِ تدفین بهائی خواندن یک دعا [نماز میّت] است. دیگر بخش کند. در آیین بهائی شعائر اجتماعی رسمی نظیر ‌ مراسم را خانوادۀ فردِ درگذشته انتخاب می روز ۱۹ عشای ربانی مسیحی یا نماز جمعه در اسلام وجود ندارد. بهائیان ساکن هر ناحیه هر کنند؛ این جلسه سه بخش عبادی، اداری، و اجتماعی دارد، اما ‌ یک بار با یکدیگر دیدار می دارند ‌ روز مقدس راگرامی می ۹ هیچ شعائر مشخصی ندارد. به همین ترتیب، بهائیان هر سال شت این روزها ‌ دا ‌ و باید از کارفرمایان خود مرخصی بگیرند اما شعائری الزامی برای گرامی کنند (ساعت برگزاری جلسات بعضی از این ‌ وجود ندارد. جوامع بهائی جلساتی را برگزار می روز از پیش مشخصشده و یکسان است) اما این جلسات محتوای خاص و یکسانی ندارد. ۹ ‌ هرچند زیارت در آیین بهائی وجود دارد اما شعائر جمعی معیّنی ندارد. معمولاً چنین آزادی توان یافت اما آیین بهائی دینی به شدت نهادینه است و ‌ مراسم دینی را در ادیان غیرنهادینه می المللی فعال است. ‎ چارچوبی اداری داردکه در سطوح محلی، ملی، و بین شاید برخی فکر کنند که علت فقدان شعائر اجتماعی در زندگی جامعۀ بهائی این است