آئین بهائی – جامعه، سیاست

192 آیین بهائی جامعهوسیاست یکی از دیگر دلایل فقدان شعائر دینی جمعی این استکه شعائر مؤمنان را به سنت و سازد. یکی از اصول دینی آیین بهائی استقلال فکری ‌ مفاهیم و الگوهای رفتاریگذشته مقیّد می و عدم وابستگی به تفکر و الگوهای رفتاریگذشته است: «شرط است این عباد راکه دل راکه منبع خزینۀ الهیه است از هر نقشی پاککنند و از تقلید که از اثر آباء و اجداد است اِعراض )۵ ، ص هفت وادی نمایند.» (بهاءالله، خورد. شوراهای ‌ های زندگی اجتماعی بهائی به چشم می ‌ این اصل در بسیاری از جنبه کنند موظفند بر ‌ انتخابی بهائی که زندگی اجتماعی بهائی در سطوح محلی و ملی را اداره می اساس اصول روحانی و عقلانی مسائل را بررسیکنند و از طریق مشورت تصمیم بگیرند، و سازی شعائر در زندگی اجتماعی بهائی به ‌ گیری کنند. کمینه ‌ نه اینکه بر اساس سوابق تصمیم کند. ‌ تحکیم این اصلکمک می شناسان کارکردگرایی مثل امیل دورکیم، شعائر به دو دلیل جزء ذاتی دین ‌ به نظر انسان شود و جهان دین به ‌ است: اول اینکه از طریق اجرای شعائر، امر مقدس از امر عرفی جدا می آید؛ دوم اینکه از طریق اجرای شعائر و حس امر مقدس (یا حضور خدای) حاصل از ‌ وجود می شود. پس دینی با شعائرِ کمینه و فاقد متخصصان مذهبی ‌ آن وحدت و انسجامگروه حفظ می چگونه قادر به تثبیت و حفظ خود است؟ امر مقدس و امر عرفی در آیین بهائی که ادیان نهادینۀ سنتی به رهبری متخصصان دینی به حفظ مرز میان امر مقدس و عرفی ‌ درحالی ایکه در حال رشد و گسترش سریعند به ادغام این دو امر گرایش ‌ تمایل دارند، جوامع دینی تواند از دو راه عمده رخ دهد: یکی تحمیل امر مقدس بر امر عرفی (مثلاً ‌ دارند. این ادغام می های زندگی، همچون اسلام سیاسی و شریعت، یا دیگر ‌ تحمیل یک قانون مقدس بر همۀ عرصه های فراوانی از ‌ ها»)، دیگری مقدس شمردن امر عرفی از سوی مؤمنان (مثل شکل ‌ «بنیادگرایی توان دینی نهادینه شمرد، به دومین ‌ داری بدیل غیرنهادینه). به رغم اینکه آیین بهائی را می ‌ دین شق شباهت فراوان دارد. توان با تأمل، صفات خدا را در همۀ اشیاء دید؛ بنابراین ‌ بر اساس متون مقدس بهائی، می توان این قوه را فعلیت بخشید ‌ همه چیز و همه جا بالقوه مقدس است. با ذکر کلمۀ الهی می