آئین بهائی – جامعه، سیاست

268 آیین بهائی جامعهوسیاست تایوان یک خانوادۀ بهائی ایرانی به نام ۱۹۵۴ تایوان از بسیاری جهات شبیه هنگکنگ است. در سال های ‌ سلیمانی از شانگهای به تایوان مهاجرتکردند. آنها دریافتند که ده بهائی چینی در بخش کنند که بعضی از آنها در چین و بقیه در آمریکا بهائی شده بودند. ‌ گوناگون این جزیره زندگی می آئین بهائی رسماً ۱۹۷۰ انتخاب شد و در سال ۱۹۵۶ نخستین شورای روحانی محلی در سال بهائی در این جزیره ۴۸۸ در کل ۱۹۶۸ ) در سال ۲۰۰۸ ، به عنوان دین به ثبت رسید. (چِن تایوانی ۲۰۰۰۰ بیش از ۱۹۹۰ ) در نتیجۀ تبلیغ انبوه در دهۀ ۱۹۹۴ ، کردند. (سیمز ‌ زندگی می بهائی شدند. اما مثل دیگر جاها، فقدان منابع انسانی، تداوم رشد و تحکیم نوبهائیان را ناممکن های بهائی شرکت ‌ یک از فعالیت ‌ ساخت. در اوایل قرن بیست و یکم بیشتر این افراد در هیچ هایکوچک به پویایی جدید رشد ‌ کردند. در کل، برای جامعۀ بهائی تبدیل رهیافتگروه ‌ نمی دشوار بود. البته بعضی از شهرهای جنوب تایوان از این امر مستثنا بودند و به الگویی برای دیگر جوامع، از جمله هنگکنگ، بدل شدند. در جلسۀ دعایی در یک مجتمع مسکونی نوساز در ۲۰۱۲ ای در آوریل ‌ بعدازظهر شنبه کائوسیونگ، واقع در تایوان، شرکتکردم. میزبان که مادر سه کودک بود، نخستین بار یک سال قبل در یک حلقۀ مطالعاتی بهائی شرکتکرده بود؛ حالا خودش راهنما شده و یک حلقۀ ‌ کرد. آن روز ‌ اش برگزار می ‌ مطالعاتی تشکیل داده بود و به طور منظم جلسات دعا را در خانه اش به جلسۀ دعا آمده بودند. پس از مدتیگفتگو در ‌ حدود هشت نفر از اعضای حلقۀ مطالعاتی اتاق پذیرایی، یکی از آنها درخواستکردکه برای سلامتی مادر بیمارش دعا بخوانند. دیگری پیشنهاد کردکه برای بهائیان ستمدیده در ایران دعا بخوانند. حدود بیست دقیقه، سه دور دعا خواندند. هر یک از حاضران به نوبت دعایی را از کتاب ادعیۀ بهائی قرائت یا تلاوتکرد. پس از مدتی سکوت و تأمل، میزبان چای تایوانی و نان برنجی تعارفکرد و حدود یک ساعت با شادیگفتگو کردند. ایکه اجاره ‌ روزه رفتند که آن شب در مدرسۀ راهنمایی محلی ۱۹ سپس همه به ضیافت که حدود سی ‌ شد.کودکان در اتاقی به بازی و فعالیت پرداختند، درحالی ‌ کرده بودند، برگزار می سالِ طبقۀ متوسط و معدودی از شوهران ایشان تشکیل ‌ نفر، که تقریباً همگی آنها را زنان میان یافته نبود بلکه ‌ وار در اتاقی بزرگ نشستند. جوّ ضیافت، سنگین یا خیلی سازمان ‌ دادند، دایره ‌ می شاد، شلوغ و بسیار خودمانی بود. در ابتدای بخش عبادی، کودکان که در یک صف جلوی