آئین بهائی – جامعه، سیاست

27 آیین بهائی جامعهوسیاست های محلی را توصیه ‌ شاه تأسیس مجلس و انجمن ‌ های خود به محمدعلی ‌ عبدالبهاء در نامه زمان بهائیان را به کوشش برای آشتی دادن دو طرف و متحد کردن کشور تشویق ‌ کرد، هم ‌ می ‌ِ ستیز ‌ الله نوریکه رهبر روحانی مشروطه ‌ کرد. مقایسۀ دیدگاه عبدالبهاء با دیدگاه شیخ فضل ‌ می وقت و مخالف سرسخت تأسیس مجلس بود، آموزنده است. مورخان دربارۀ علت تأکید عبدالبهاء بر عدم دخالت بهائیان در تظاهرات، به رغم اند که دیدگاه او ‌ حمایت او از حکومت مشروطه، توافق نظر ندارند. بعضی بر این عقیده احتمالاً معطوف به حفاظت از جامعه بهائی بوده که همچنان تحت فشار و آزار بود. بعضی کنند که دیدگاه عبدالبهاء در واقع با تعالیم سیاسی اولیۀ پدرش ‌ دیگر به این واقعیت اشاره می برداری از حکومت، ‌ تر از آن فرمان ‌ هماهنگ بوده است: اهمیت حکومت مشروطه، اما مهم تقبیح درگیری و مجادله، و منع استفاده از زور. نکتۀ مهم- که به فهمِ برداشتِ متفاوت از استکه تعریف بهاءالله از سیاست و ‌ کند- این ‌ عدم دخالت بهائیان در سیاست نیز کمک می های عبدالبهاء ‌ مشارکت سیاسی با مفهوم رایج در آن زمان متفاوت است. برای درک راهنمایی باید آنها را در چارچوبی قرار داد که به نظر بهاءالله هدف اصلی آیین بهائی است: به عبارتی، دهد، در واقع ‌ طور که آثار بهاءالله نشان می ‌ مشارکت در پیشرفت جامعه و وحدت بشر. همان داند. ‌ اعتبار می ‌ های سیاسی را بی ‌ بار فعالیت ‌ انگیز و خصومت ‌ او نه سیاست، بلکه طبیعت تفرقه های بهائیان ‌ دهند، فعالیت ‌ خود تذکر می ‌ طورکه او و عبدالبهاء اغلب به پیروان ‌ در مقابل، همان کنند. ‌ اعضای جوامعی باشد که در آن زندگی می ‌ های همۀ ‌ باید معطوف به افزایش توانایی کردند. اما یکی ‌ می ‌ های عبدالبهاء پیروی ‌ رسد که اکثر بهائیان از راهنمایی ‌ به نظر می ای قاجار، روحانی ‌ از استثناءهای مهم، ابوالحسن میرزا (شیخ الرئیس) است. او که شاهزاده م.) بهائی شد و نقش مهمی در انقلاب ۱۸۸۰ ‌‌ هـ.ق. (دهه ۱۲۹۰ و شاعر بود در اواخر دهۀ م.) به طور ۱۹۰۶( . هـ.ق ۱۳۲۳ مشروطه ایفا کرد. وی حتی بعد از انتخاب اولین مجلس در هایی وجود داشت. در ساری عدۀ ‌ گوی مجلس شد. در سطح محلی هم استثناء ‌ موقت سخن های بهائیان ‌ خواه بهائی بودند. فعالیت ‌ زیادی از سرشناسان شهر و بعضی از فعالان مشروطه خواهان را ‌ که در ساری تمام مشروطه ‌ در انجمن شهر به مخالفت روحانیون دامن زد، به طوری بهائی و قانون اساسی را کفر خواندند. های مردمی مشارکت داشتند،که هرچند به طور مشخص ‌ درکل، بهائیان در انواع فعالیت