آئین بهائی – جامعه، سیاست

94 آیین بهائی جامعهوسیاست اند، به طور جدی مورد بحث و آزمایش قرار گرفت. برای نخستین بار در ‌ آن را توضیح داده تاریخ به طور رسمی پذیرفته و به طور علنی اعلام شد که کارآمدی این نظام امنیت جمعی به پذیری ‌ پذیری احتیاج دارد. قدرت برای تضمینکارایی این نظام، و انعطاف ‌ قدرت و انعطاف برای اینکه این دستگاه بتواند نیازها و آمال مشروع حامیان جفادیدۀ آن را برآورده سازد. برای نخستین بار در تاریخ بشر، ملل جهان سعی کردند مسئولیت جمعی را بپذیرند و از مرحلۀ قول فراتر رفته و در عمل خود را مهیای اقدام جمعی سازند. برای نخستین بار در تاریخ بشر، جنبش افکار عمومی از حکم رهبران و نمایندگان ملل و تضمین اقدام جمعی در تعقیب چنین ((2( تصمیمی حمایتکرد.» وقتی پس از جنگ جهانی دوم نیروهای کمونیستی به کره حمله کردند سازمان ملل به همین این اصل فراموش شد. در این سال عراق به ۱۹۹۲ اصل توسل جست. اما پس از آن تا سال کویت حمله کرد و جنگ خلیج فارس با توسل به همین اصل شروع شد. البته پاسخ محکم پذیری جهانی نبود و بیشتر ‌ دوستی و حس مسئولیت ‌ ایالات متحدۀ آمریکا صرفا ناشی از نوع هرحال این اصل تثبیت شده است. ‌ ناشی از دغدغۀ اینکشور برای حفظ منابع نفت بود اما به به اهمیت این رویداد در فرایند صلح اشاره کرد: «قواییکه ۱۹۹۱ العدل در پیام رضوان ‌ بیت ساز بسیاری از ملل به این بحران ناگهانی در این منطقه را با یکدیگر متحد ‌ های چاره ‌ واکنش تردید حاکی از ضرورت اصل امنیت جمعی استکه حضرت بهاءالله بیش از یک ‌ ساخت، بی اند. هرچند رهبران جهان هنوز لوازم ‌ قرن پیش آن را به عنوان وسیلۀ حل اختلافات تجویز کرده اند اما گام بلندی ‌ المللی مورد نظر آن حضرت برای اجرایکامل این اصل را اختیار نکرده ‌ بین ای دلخواه آن حضرت برداشته شده است.» ‌ به سوی رفتار ملل به شیوه مثال دیگری از اهمیت یافتن تدریجی ۱۹۹۹ موافقت اندونزی با خروج از تیمور شرقی در سال این اصل است. گوید «اقدامی مهم و تاریخی ‌ المنافع جهانی می ‌ ج. شوقی افندی دربارۀ تأسیس جامعۀ مشترک ((2( متضمّن بازسازی عالَم انسانی در نتیجۀ تصدیق عمومی وحدت و جامعیت نوع بشر است.» العدل نیز گفته «قبول وحدت عالم انسانی اوّلين شرط ضروری و اساسی تغيير سازمان ‌ بیت جهان و ادارۀ آن به صورت يککشور استکه به منزلۀ وطن نوع انسان است. قبول عمومی اين 21. Ibid, pp. 191-192 22.ShoghiEffendi. ThePromisedDayisCome ,Wilmette,IL:Bahá’íPublishingTrust,rev.ed.1980,p.122