عبدالبهاء در انجمن عالم

125 عبدالبهاء درانجمنعالم ترین عضو این جنبشکه نظری مثبت به دیانت ‌ اما مهم 6 سبک و هنر خطاطی شاهکارند.» ) بود. او که یکی از چهار 1932-1869( )Abdullah Cevdet( بهائی داشت، عبداللّه جودت در سال اجتهاد ی ‌ ی دیانت بهائی در نشریه ‌ ای درباره ‌ گذار اصلی جنبش بود، با انتشار مقاله ‌ بنیان ، دیانت ، دینی جهان است بهاءاللّه مذهب آشوب به پا کرد. او در این مقاله با عنوان 1922 کند که هرچند ادیان مسیحیت و اسلام ‌ بهائی را «دین مرحمت و محبت» خوانده و تأکید می نیز در اصل مبتنی بر همین «اصول الهی» بودند اما در طول تاریخ بین رفتار پیروان این ادیان و آن اصول اختلاف زیادی وجود دارد. همچنین به باور او، توجه دیانت بهائی به وحدت عالم شود: ‌ انسانی و صلح جهانی، امری بدیع محسوب می «معلمی روحانیکه عشق به جهانیان، مرحمت و صلح را باور خود قرار دهد ... پیش از بهاءاللّه وجود نداشته است... در بهائیتکه بهاءاللّه آن را تأسیس کرد و به دست عبداالبهاء سامان یافته و به آن سوی مرزها انتشار یافت، هیچ ایده یا حکمی وجود نداردکه مخالف عقل باشد... این ویژگی باعث شود تا بهائیت به دین جهانیِ عشق و صلح تبدیل شود... عبدالبهاء،کسی ‌ می گرید ‌ قطره جوهر حیاتخود را می ‌ گفت «شمع نورافشان است: قطره ‌ که می ها نور انتشار یابد. شما باید شمع را الگوی خود قرار ‌ تا با ریختن این اشک دهید»، حقیقتاً مانند یک مشعل فروزان بود و پس از اینکه هزاران مشعل دیگر را برافروخت، به جهان دیگر رفت و اینک در آنجا فروزان است.» تعریف و تمجید او از دیانت بهائی و انتقاد از اسلام باعث شد تا علما و سلطان او را های تشکیل ‌ ، اولین سال 1926 ی او تشکیل شد و تا سال ‌ محکومکنند. دادگاهی برای محاکمه جمهوری ترکیه، ادامه یافت و همین امر موجب شد تا دیانت بهائی به یکی از موضوعات اصلی بحث در ترکیه تبدیل شود. در نهایت با الغای قانون مربوط به مجازاتکفرگویی، دادگاه طلبان» را در استانبول ‌ ی صلح ‌ «اتحادیه 1922 نیز بدون صدور حکم خاتمه یافت. او در سال تأسیسکردکه هدف آن مبارزه با جنگ و ترویج صلح جهانی بود. عبدالبهاء و ترکان جوان های اندیشمند جهان اسلام، مانند محمد عبده، ‌ ی عبدالبهاء و «ترکان جوان» و شخصیت ‌ رابطه سلطان عبدالحمید دوم را نسبت به او بدگمان کرده بود. علمای عثمانی به سلطان شکایت 6 Haniglu, M. S. (1995) The Young Turks in Opposition . New York: Oxford University Press, p. 56. ; Momen, M. (1981) The Bàbì and Bahàì"Religions, 1844–1944: Some Contemporary Western Accounts . Oxford: George Ronald, pp. 224-225.