عبدالبهاء در انجمن عالم

179 عبدالبهاء درانجمنعالم توانند به ‌ . این جنبش مبتنی بر این تصور بود که مسیحیان می )Social Gospel( اجتماعی» کمک یکدیگر ملکوت الهی را بر روی زمین مستقر کنند. جنگ جهانی اول، که عبدالبهاء آن بینیِ مسیحیان را از بین برد و جنبش انجیل اجتماعی را از صحنه ‌ بینیکرده بود، خوش ‌ را پیش ی ‌ ی میان مسیحیت غربی و پیشرفت پایان داد. چند دهه ‌ ی رابطه ‌ محو کرد. این جنگ به افسانه ی برتری یک نژاد خاص خاتمه داد. ‌ بعد، جنگ جهانی دوم و نازیسم نیز به افسانه های عبدالبهاء خطاب به بهائیان ‌‌ سخنرانی های عبدالبهاء خطاب به بهائیانکاملاً متفاوت بود. او در آخرین نطق خود ‌ مضامین سخنرانی کرد: از یک طرف، «عهد و میثاق بهائی» و ‌ برای بهائیان هر منطقه معمولاً بر دو نکته تأکید می عبدالبهاء 9 های بهائی. ‌ عنوان «مرکز میثاق»، و از طرف دیگر، انتشار آموزه ‌ اطاعت از عبدالبهاء به ی بهائیکه بعدها با ‌ ی جامعه ‌ ترین مرجع اداره ‌ برد (عالی ‌ العدل عمومی» نام می ‌ اغلب از «بیت ی ‌ نامه ‌ - وصیت الواح وصایا هایی از ‌ برگزاری انتخابات تشکیل شد) و به این ترتیب به جنبه ها ‌ کردکه در آن زمان نوشته شده اما هنوز منتشر نشده بود. هدف از این اشاره ‌ خود - اشاره می 10 کردن بهائیان برای ایجاد «نظم اداری بهائی» زیر نظر جانشین او، شوقی افندی، بود. ‌ آماده ی بهائی بود، ‌ ی متمایزی به نام جامعه ‌ بدیهی استکه هدف از چنین سخنانی تأسیسجامعه ماندن ‌ مندان به تعالیم بهائی به باقی ‌ پنداشتند، تشویق علاقه ‌ طورکه بعضی از بهائیان می ‌ و نه آن درکلیساهای خود و تلطیف اینکلیساها از درون. عبدالبهاء در سفر به شیکاگو نخستین سنگ الاذکار - عبادتگاه بهائی - را در جای خود قرار داد؛ کاری که از نظر تاریخی ‌ بنای مشرق ی دینی متمایزی بود. اما عبدالبهاء در ‌ اهمیت چشمگیری داشت و هدف از آن ایجاد جامعه کرد. ‌ یکار بهائیان عجله نمی ‌ تأکید بر وجوه متمایز شیوه ها ‌ ی انسان ‌ کردکه یک بهائی باید همه ‌ وقتی پای تبلیغ دین در میان بود، عبدالبهاء تأکید می را دوست داشته باشد، در پی خدمت به دیگران، و چنان عاشق مردم و خدمت باشد که قدر محبت و وحدت ‌ دیگران مجذوب آیین بهائی شوند. به نظر او، جوامع بهائی نیز باید آن خواست ‌ ربا دیگران را جذبکنند. عبدالبهاء از بهائیان می ‌ خود را تقویتکنند که همچون آهن که برای تبلیغ آیین بهائی به دیگر نقاط بروند. او از هشت سال قبل از این سفر، بهائیان را به 9 The Promulgation of Universal Peace , pp. 643, 645−646; Mahmúd’s Diary , pp. 128, 135, 137, 166−167, 339−341, 346−347, 390. صراحـت اعـ م کـرد کـه پسـر ارشـدش، عبدالبهـاء، ‌ ، به کتـاب عهـدی ی خـود، موسـوم بـه ‌ نامـه ‌ در وصیت بهاءاللّـه ی بهائــی اســت و بنابرایــن بهائیــان بایــد پــس از درگذشــت بهاءاللّــه از ‌ تنهــا مرجــع تبییــن آثــار او و رهبــر جامعــه عبدالبهـاء پیـروی کننـد. 10 Mahmúd’s Diary , pp. 127−128, 132, 167, 268, 277, 371, 392.