عبدالبهاء در انجمن عالم

82 عبدالبهاء درانجمنعالم ی «تربیت بنات» در ‌ ای که هفت ماه قبل از درگذشت خود به معلّمین مدرسه ‌ و در نامه ی این خدمت ‌ تهران نوشته،کوشش آنها را برای تربیتکودکان ستایشکرده و ایشان را به ادامه :)1921 تشویقکرده است (آوریل های مدرس تربیت بنات نام شما رسید از قرائتش نهایت مسرّت ‌ «ای معلّمه اید ‌ موفّق بآن شده 14 حاصلگشتکه الحمدللّه بعون و عنایت جمال مبارک که اطفال بناترا منتبه بآیات باهر حضرت احدیّت نمائید امروز خدمتی اعظم از تربیت اطفال بهائیکما هی حقّها تصوّر نتوان نمود زیرا این خدمت باغبانی بستان الهی است امیدم آنستکه چنانکه باید و شاید موفّقگردید تا این اطفال بتربیت الهی تربیت شوند و هر یک درخت بارور گردند و 15 مصدر ثمر و اثری شوند.» ی «تربیت بنات» ‌ گشایش مدرسه راجع به اهمّیّت تعلیم و تربیت 1906 ی عبدالبهاء که در دسامبر ‌ ظاهراً پس از دریافت نامه کودکان عموماً و دختران خصوصاً نوشته شده بود و در بالا عباراتی از آن نقل شد، بهائیان ی سر قبر آقا قرار داشت. امّا بعد از مدّت ‌ تهران مکتبی برای دختران باز کردند که در محلّه ای معتبر برای دختران باز کنند و برای این ‌ کوتاهی بهائیان تهران در صدد برآمدند تا مدرسه مقصود استخدام یک مدیر خارجی را ضروری دانستند. در آن زمان تعداد زنان باسواد در پنج دختر جوان 1908 ی بهائیکم بود. به قول یکی از مورّخین بهائی، در حدود سال ‌ جامعه پیش از این تاریخ 16 کردند. ‌ ی میسیونرهای آمریکایی در تهران تحصیل می ‌ بهائی در مدرسه ی بهائی تهران در مدارسجدید تحصیل نکرده بودند. اگرچه ‌ احتمالاً هیچ یک از زنان در جامعه شان ‌ ی خصوصیِ تهران معلومات ‌ در این زمان مدیران و معلّمان برخی از مدارس دخترانه بسیار کم بود و بعضی صرفاً سواد خواندن و نوشتن داشتند و این مسئله مانع از افتتاح مدرسه ای تأسیسکنند که در بین اهالی ‌ خواستند مدرسه ‌ برای دختران نشده بود امّا بهائیان تهران می ی ‌ م مدرسه 1899/ ه ق 1317 شهر اعتباری درخور کسبکند. بهائیان پایتخت قبلاً در سال ی مدارس خوب ‌ ی «تربیت بنین» را باز کرده بودند که در مدّت نسبتاً کوتاهی در زمره ‌ پسرانه ی ‌ شهر درآمده بود و طبیعی بود که برای حفظ حُسن شهرت جامعه مایل بودند که مدرسه شود. ‌ عنوانی که برای اشاره به بهاءاللّه استفاده می 14 .125–124 ، صص 7 ، ج مکاتیب عبدالبهاء 15 .398 . تهران: مؤسّسهٔ ملّی مطبوعات امری، ص 9 ، جلد مصابیح هدایت بدیع) 132( . سلیمانی، ع 16