| 128 عبدالبهاء فرزند ایران امیدواری ـم ک ـه از بـرای ایـران اس ـبابی فراه ـم آی ـد ک ـه س ـبب میـان آیـد، راحـت و اطمینـان عمـومگـردد. عـدل و انصـاف به نَمانَــد. مـا خیـر عمـوم خواهیـم و ترقّــی 208 جـور و اعتسـاف کنیــم. عالــم آداب و اخــاق ایــران خدمــت می جمهــور، و به کوشـیمکـه خـدا یـک روح جدیـدی در جسـم شـب و روز می ی ایــران و العــاده در بنیــه ی خارق ه ّ ایــران بدمــد، تــا یــک قــو 209 ایرانیـان جلـوه نمایـد... الع ـاده ک ـه عبدالبه ـاء از ی خارق خواهیـد پرسـید ایـن روح جدیـد و قـوّه ســت گویــد چیســت. بــه تاریــخ بنگریــم. ایــن روح جدیــد همان آن می شــد، بــا موســی قــوم کــه بــا زردشــت در پیکــر ایــران باســتان دمیــده بن یاسـراییل را بـه سـامان رسـاند، بـا مسـیح تمـدّن مسـیحی و بـا محمّــد تمـدّن اسـامی را بـه جهـان عرضـه داشـت. نــام آییــن ی روحانــی جدیــدی از ایــران به اینــک بــا ظهــور پدیــده بهائـی بایـد پرسـید آیـا ایـن آییـن، کـه ظهـور خـود را ضرورتـی تاریخـی توانـد روح جدیـدی بـه جسـم ایـران دانـد، می و رسـتاخیزی معنـوی می ای بـه یکـی بدمـد؟ از نـگاه عبدالبهـاء ایـن پاسـخ مثبـت اسـت. در نامـه آورد: تبار در مـورد سرنوشـت ایـران چنیـن مثـال مـی از بهائیـان زردشـتی هــا ســال خــراب بــود، درختــان پژمــرد، گل ایــن بــاغ هزار 211 و شــدّت ســرما گلخــن 210 افسُــرد، گلشــن از صولــت بَــرد گردیــد.. دهد: ظهور آیین بهائی چنین ادامه می ی ضمنی به و در پی آن با اشاره مشـکبار 212 ی ... حـال الحمدللّــهکـه موسـم بهـار آمـد و نفحـه وزیـد، ابـر رحمـت باریـد، حـرارت شـمس حقیقـت بتابیـد و اعتساف: ظلم، ستم. 208 .۴۹۵ ، پیام ملکوت اشراق خاوری، 209 صولت بَرد: شدّت سرما. 210 دان. گلخن: مزبله، زباله 211 نفحه: بو، نسیم، وزش. 212
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2