| 146 عبدالبهاء فرزند ایران عالـم انسـانی در کمـال آسـایش و زینـت جلـوه نمایـد. نـزاع و جـدال و قتـال بـه صلـح و راسـتی و آشـتی مبـدّل خواهـد گشــت. در بیــن طوائــف و امــم و شــعوب و دول محبّــت و الفـت حاصـل شـود و التیـام و ارتبـاط محکـم گـردد. عاقبـت کلّــی ممنــوع شــود... روی زمیــن یــک وطــن و به 248 حــرب نــوع انســان یــک طائفــه شــود و ارتبــاط اقالیــم و امتــزاج و ای رســد کــه درجــه اقــوام و طوائــف به 249 ائتــاف و التیــام نــوع بشــر حکــم یــک خانــدان و یــک دودمــان یابــد... کل دیــن واحــد و مذهــب واحــد و جنــس واحــد و قــوم واحــد ی ارض اســت ســاکن شــوند و در وطــن واحــد (کــه) کــره گردنــد و صلــح و آشــتی عمومــی بیــن جمیــع دول حاصــل مــدّت قلیلــه نمــا کــه در این چنیــن ملاحظه گــردد... و هم کــه ظهــور جمــال مبــارک [بهاءاللّــه] اســت از جمیــع اقــوام و ملــل و طوائــف در ظــل ایــن امــر داخــل شــده مســیحی و یهــودی و زردشــتی و هنــود (هنــدی) و بــؤذی (بودایــی) و ایرانـی (مسـلمان) کل در نهایـت الفـت و محبّــت بـا یکدیگـر سـت کـه] ایـن نفـوس هـزار سال آمیـزش نماینـد کأنّــه [گویی کــه خویــش و پیونــد بــا یکدیگرنــد... همــال» (درخــت در ادامــه عبدالبهــاء آییــن بهائــی را بــه «نهــال بی گویــد: کنــد و می تشــبیه می 250 ماننــد) بی حرب: جنگ. 248 شدن، الفت و آشتی. امتزاج و ائتلاف و التیام: آمیخته 249 شـود. از جملـه «نهـال» در اصطلاحـات یهـودی و مسـیحی بـه «دیـن» اطـاق می 250 یسَّــی از تنــه گویــد: «و نهالــی ی اوّل کــه می در کتــاب اشــعیا، بــاب یــازده آیــه خداونــد بــر او . و روح خواهــد شــكفت هایش از ریشــه ای ، شــاخه آمــده بیــرون و روح و قـوّت مشـورت و روح و فهـم حكمـت روح ، یعنـی قـرار خواهـد گرفـت خداون ـد.» و تـرس معرفـت
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2