| 176 عبدالبهاء فرزند ایران و بعـد شـنیدمکـه بـه او از دوسـتی مـن بـا مرحـوم پروفسـور ادوارد بـراون انـد، و او کـه باطنـا نسـبت بـه مرحـوم بـراون از جهـت طبـع و چیـزی گفته های او ملـول بـود، ایـن مـال و بعضـی نوشـتهنقطةالـکافنشـر کتـاب 315 خاطـر را نسـبت بـه مـن بسـط داد، و اللّــه اعلـم. خاطراتی که روی کاغذ نیامد هـای پایانـی ی دو دانشـمند ایرانـی در دهه زاده نمونـه قزوینـی و تقـی شـان بـا تحـوّلات قـرن نوزدهـم و اوایـل قـرن بیسـتم بودنـد کـه زندگانی ها گــره خــورده بــود. وابســتگی ایشــان بــه چشــمگیر ایــران در آن ســال ی روحانیــت مانــع گسســتن ای مذهبــی، و پــدری در جامــه خانــواده ی تحصیــات دینــی و آنــان از زندگانــی ســنّتی نشــد. هــر دو بــا ســابقه هـای خارجـی و بـه علـم و تحقیـق گـی بـه آموختـن زبان در لبـاس طلبه روی آوردنـد. طبعـا انقـاب فکـری و دینـیکـه نهضـت بابـی و بهائـی در توانســت در ایــن تحقیقــات از نظــر ایشــان دور ایــران ایجــاد کــرد نمی ی آثـار شـیخ احمـد احسـائی بمانـد. در شـرح حـال هـر دو بـه مطالعـه تــوان حــدس زد کــه شــود و می گــذار مکتــب شــیخیه اشــاره می بنیان اند. بنــا بــر بــه آثــار بــاب و بهاءاللّــه و عبدالبهــاء نیــز دسترســی داشــته دلانه نبـود، ای ـن دی ـدار ایش ـان از عبدالبه ـاء فق ـط ی ـک کنج ـکاوی س ـاده دیدنـد کـه ی روشـن تاریـخ و تعالیـم بهائـی می بلکـه عبدالبهـاء را چشـمه ی مسـائل روز و های ایشـان در زمینـه توانسـت بـه بسـیاری از پرسـش می انقـاب مشـروطه پاسـخی صریـح و شـفاف بدهـد. اشـتیاقی کـه قزوینـی پــس از شــنیدن خبــر حضــور عبدالبهــاء در پاریــس بــه دیــدار او داشــته زاده از اســتانبول بــه پاریــس بــه دعــوت حــاج علــی و ســفر کوتــاه تقــی خــان ســردار اســعد بختیــاری (و بازگشــت مجــدّد او بــه اســتانبول) قلی ۱۸ و ۱۷ در مـدّت اقامـت عبدالبهـاء در لنـدن ادوارد بـراون دوبـار در روزهـای 315 در پاریـس ۱۹۱۳ مـارس ۹ بـار در بـه ملاقـات او رفـت و نیـز یک ۱۹۱۲ دسـامبر شـمار مختصـر زندگانـی عبدالبهـاء» در از عبدالبهـاء دیـدن نمـود. بنگریـد بـه «گاه همیـن مجلّــد.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2