| 194 عبدالبهاء فرزند ایران وهنـدگان های پژ کـه تاکنـونکوشـش عبّــاس امانـت بـا اشـاره بـه این که بــراون در مقدّمــه کتــاب آورده، در یافتــن پاســخی بــه حتّــی شــرحی نویسـد: مبهمـات و مشـکلات ایـن کتـاب ناموفّــق بـوده می شــامل دو تفکّــر نقطةالــکاف تــوان گفــت کــه بــه یقیــن می ی متفــاوت الهیاتــی و تاریخــی اســت کــه در اوایــل دهــه بعـد] دو یـا چنـد نویسـنده در به ۱۸۵۰[ پنجـاه قـرن نوزدهـم اند کـه در میـان ایشـان حـاج میـرزا نگاشـتن آن دسـت داشـته جانـی نقـش اصلـی را داشـته اسـت. ایـن نویسـندگان یـا خـود انــد و های نخســتین نهضــت بــاب بوده شــاهد وقایــع ســال کـه امـکان انـد. در حالی یـا از دیگـران اطّلاعاتـی کسـب کرده بعدهــا بــه آن اضافــه ۱۸۵۱ تــا ۱۸۵۰ های دارد وقایــع ســال در شـرح وقایـع سـالیان نقطةالـکافشـده باشـد در مجمـوع هایــی کــه در آن زمــان ] بــا دیگــر تاریخ ۱۸۵۰[ قبــل از آن 353 خــوان اســت.» تألیــف شــده هم گیرد: امانت نتیجه می های آخــر انقــاب را در ســالنقطةالــکافی بــراون مقدّمــه شــدّت در مــورد اعتقــادات و ی ایــران نوشــت و به مشــروطه که او ایشـان را ازلـی و از نـوادگان نسـل هـای کسـانی فعّالیّت نمائــی کــرد؛ اگرچــه هرگــز پنداشــت بزرگ اوّل بابیــان می ترتیـب شـاید خـارج آشـکارا ایـن مطلـب را ابـراز ننمـود. بدین پنداشــت نــگاری وی، خــود را موظّــف می ی تاریخ از حــوزه را نمایندگـی کـه از امـری دفـاعکنـد کـه ازلیـان و نـه بهائیـان آن 354 کردنــد. می رسـد کـه بـراون بـه بالیـوزی نیـز پـس از بحـث مفصّلـی بـه ایـن نتیجـه می ی اصلـی اوراق «تاریـخ قدیـم» اثـر میـرزا جانـی دسترسـی نداشـت نسـخه 353 Amanat 1989, 423. 354 ibid. 424-25.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2