253 | رساله مدنیّه عبدالبهاء * نادر سعیدی ايـن شـافیکافـی اسـتکـه وجـدان انسـانی مقـدّس و محتـرم اسـت و آزادگـی آن باعـث اتّسـاع افـکار و تعديـل اخـاق و تحســين اطــوار و اکتشــاف اســرار خلقــت و ظهــور حقايــق 34 مکنونــه عالــم امـکان اســت. نفی ملّاسالاری با استفاده از ادبیات ملّایان طلبـی در ابتـدا بـدون نـام نویسـنده و از زبـان اصلاحی مدنیّــه رسـاله گمنـام منتشـر شـد. بـه یـاد آوریـم کـه کتمـان نـام نقدنویسـان اجتماعـی خــان اثــر خــود را ای کامــا رایــج بــود. ملکم در ایــران آن روزگار پدیــده ی غیبیّــه را بـه معنـایگمنـام بودن نویسـنده «کتابچـه غیبیّــه» نامیـد، و واژه ای بـکار بـرد. آخونـدزاده نیـز اثـر خـود «مکتوبـات» را نوشـته شـاهزاده الدّیـن اسـد آبـادی و آقاخـان هنـدی وانمـود سـاخت! زندگـی و آثـار جمال کرمانـی نیـز از تقیّــه و تناقـض خالـی نیسـت. ولـی بایـد بـه تفاوتـی عمـده های ایـن نویسـندگان توجّــه نـام و نشـان عبدالبهـاء و نوشـته بی میـان آثـار دادن جــان و مــال و مقــام گفتــه از بیــم از دســت کــرد. نویســندگان پیش نوشـتند. در مقابـل، دلیـل آنکـه عبدالبهـاء اسـم ای ناشـناس می بـه گونـه خـود را بـر ایـن رسـاله ننهـاد نـه بـه خاطـر جـان و مـال خـود بلکـه صرفـا میهنانـش را از خوانـدن بـه ایـن هـدف بـودکـه نـام و شـهرت بهائـی او هم و آ گاهــی بــر مفاهیــم آن بــاز نــدارد. شــاهدش آن کــه در صدهــا اثــر و پــروا بالــد و بی آشــکارا بــه بهائــی بــودن و فرزنــدی بهاءاللّــه می نوشــته رانــد. امــا چــون بــه از نَســخ ســنن کهنــه و تبلیــغ آئیــن نویــن ســخن می دانســت کــه مــردم ورزیــد و نیــک می ی آن عشــق می ایــران و توســعه روی از ملّایـان متعصّــب بـا دانسـتن نـام ایـران تحـت تأثیـر و در دنبالـه نخواهنـد کـرد، از ذکـر ی مدنیّــه رسـالهنویسـنده، کوچکتریـن توجّهـی بـه نـام خـودداری ورزیـد تـا بدیـن شـیوه، بـه اصـاح ایـران یـاری رسـاند. (آلمان: مؤسّسه مطبوعات بهائی، بدون تاریخ مقاله شخصی سیّاح عبدالبهاء، 34 چاپ).
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2