| 42 عبدالبهاء فرزند ایران اس ـت ک ـه س ـوای تأکی ـد ب ـر اعتق ـاد ب ـه یه ـوه و برگ ـزاری مراس ـم شَــبت (روز شـنبه)، بـر احتـرام بـه پـدر مـادر و دوری از قتـل و زنـا و دزدی تکیـه گانگی خداونـد دارد. اصـول دیانـت مسـیحی تثلیـث یعنـی اعتقـاد بـه سـه القـدس و تجلّــی آن در خـدای پـدر، خـدای پسـر (مسـیح) و خـدای روح اسـت. ایـن هـر سـه در مسـیح جمـع آمـده کـه بـر بـالای صلیـب رفـت ی ممنوعـه خـورد بخشـیده شـود. تـا گنـاه انسـان کـه در بهشـت از میـوه اصـول دیـن در اسـام (مذهـب شـیعه) عبارتسـت از: توحیـد (یکتایـی خداونــد)- معــاد (برخاســتن مــردگان از قبــر در روز قیامــت)- نبــوّت (رسـول اکـرم خاتـم انبیـاء)- عـدل (عـدل اسـامی) و امامـت (اعتقـاد کــه امــام دوازدهــم غایــب اســت و روزی ظاهــر بــه دوازده امــام و این خواهـد شـد.) بینیــم در اصــول دینــی بــالا -جــز اصــول اخلاقــی آن کــه می چنان کـه ابـدی و همـواره پایـدار اسـت- از دیگـر نیازهایـی کـه امـروزه جهـان رو اسـت گفتگویـی نیسـت و اگـر هـم چنیـن مسـائلی مطـرح بـا آن روبـه بـود آن اصـول نیـز پـس از گذشـت هـزاران سـال بـا مقتضیـات امـروز می جهـان سـازگاری نداشـت. ی بهائـی چهـار اصـل مسـتقیما مربـوط بـه نهـاد گانـه از اصـول دوازده «دیـن» اسـت و تصویـری کامـا جدیـد و انقلابـی از مفهـوم دیـن ارائـه دارد. مـی دانــد و عبدالبهــاء اســاس دیــن را «الفــت و محبّــت» (عشــق) می دینــی را بــر دیانتــی کــه خشــونت و دشــمنی را ترویــج کنــد ترجیــح بی دانـد و بـر خرافـات و تصـوّرات دهـد. دیـن و علـم را مـازم هـم می می کشـد. نـام دیـن و باورهـای دینـی رایـج اسـت خـط بطلان می باطلـیکـه به خواهــد تــا حــد امــکان بــه تحصیــل علــوم حــال از بهائیــان می در همان بـه وحـدت اسـاس ادیـان قائـل اسـت و بیـن ادیـان گوناگـون 23 بپردازنـد. «احبّــای الهـی چـه صغيـر و چـه کبيـر و چـه ذکـور و چـه انـاث (مـردان و زنـان) 23 قـدر امـکان در تحصيـل علـوم و معـارف و فنـون متعـارف چـه روحانـی هـر يـک به
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2