| 566 عبدالبهاء فرزند ایران ی همّــت از ایشـان جـان باختنـد. عبدالبهـاء آسـودگی زندانیـان را وجهـه ی غـذا ی ایشـان، خریـد دارو، تهیّــه خـود قـرار داده و بـا تقویـت روحیـه و انجــام دیگــر خدمــات، ســعی در رفــع مشــکلات جســمانی و روحــی نمــود. ایشــان می پیـش از ورود بهائیـان در عـکّا شـایع شـده بـودکـهگروهـی از مجرمـان دهنـد. اقدامـات و روابـط منحصـر ایرانـی را در زنـدان آن شـهر جـای می وچند ســاله، و جلــب احترامــی کــه رفتــار و فــرد عبدالبهــاء بیســت به ای گفتــار او در میــان مأموریــن و مســئولین برانگیخــت فضــای فکــری کـه ایـن دلیـل آن واردان بـود عـوض کـرد. نهایتـا به را کـه علیـه ایـن تـازه سـربازخانه مـورد نیـاز سـربازان تـرک قـرار گرفـت، بهاءاللّــه و همراهـان هایــی در شــهر عــکّا منتقــل شــدند. عبدالبهــاء ترتیبــات لازم را بــه خانه هــای مناســب بــرای ســکونت بهائیــان فراهــم کــرد؛ ی خانه بــرای اجــاره ی او بــه آنجــا نقــل مــکان از جملــه بیــت عبّــود کــه بهاءاللّــه و خانــواده ۸( خورشــیدی ۱۲۵۱ اســفند ۱۸ کردنــد. در همیــن خانــه، در تاریــخ ی عبدالبهــاء بــا «منیــره م.) بــود کــه مراســم ازدواج ســاده ۱۸۷۳ مــارس های در طـی سـال 19 خانـم»، دختـر میـرزا محمّدعلـی نهـری، برگـزار شـد. بعـد بـه همّــت عبدالبهـاء عمـارت مزرعـه و سـپس عمـارت بَهجـی، کـه هــر دو خــارج از عــکّا هســتند، بــرای اقامــت بهاءاللّــه آمــاده گردیــد تــا سـال زنـدان در شـهر عـکّا، تـا پایـان حیـات عنصـری در ایـن پـس از نه هــا زندگــی کنــد. عمارت بــر ســاماندهی امــور خانوادگــی و جــاری بهائیــان تبعیــدی، علاوه عبدالبهــاء بایــد بــه مســائل بهائیانــی کــه از شــهرها و کشــورهای دیگــر کـرد. ایـن آمدنـد نیـز رسـیدگی می بـرای دیـدار بـا بهاءاللّــه بـه عـکّا می منیره خانم از نوادگان دو برادر اصفهانی یعنی سیّد حسین و سیّد حسن نهری 19 خورشیدی در زمان حکمرانی ۱۲۵۷ اسفند ۲۵ طباطبائی بود و آن دو در تاریخ ی اصفهان به قتل رسیدند. برای شرح بیشتر السلطان به فتوای امام جمعه ّ ظل .۳۳۶-۴۱ ، از طهران تا عکّابنگرید به: امانت و وهمن،
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2