| 612 عبدالبهاء فرزند ایران گـردد: گلسـتان سـعدی، نظـر فرماییـد کـه چنیـن آغـاز می منّــت خـدای را عَــز و جَــلکـه طاعتـش موجـب قربـت اسـت رود، و بـه شـکر انـدرش مزیـد نعمـت. هـر نفَسـیکـه فـرو مـی آیــد، مُفَــرِّح ذات. پــس در مُمِــد حیــات اســت و چــون برمی هـر نفسـی دو نعمـت موجـود اسـت و بـر هـر نعمتـی شـکری واجـب. از دست و زبان که برآید ی شکرش به درآید کز عهده 26 اِعمَلوا آل داوُد َشُکرا و قَلیل مِن عِبادِی الشَّکُورُ. کار پریشــان روزگار، دســت اِنابَــت بــه یکــی از بنــدگان گنــه امیـد اجابـت بـه درگاه حـق جَــل و َعـَـا بـردارد. ایـزد تعالی در او نظـر نکنـد. بـازش بخوانـد. بـاز اعـراضکنـد. دیگـر بـارش بـه تضـرّع و زاری بخوانـد. حـق سُــبحانَه و تَعالـی فرمایـد: یـا مَلائُکَتـی قَــد اَسـتَحیَیت مِــن عَبـدی و لَیـس لَــه غَیـری، فَقَــد 27 غَفَــرت لَــهُ. شود: و دیوان حافظ با این غزل دلنشین دلربا آغاز می 28 اَلا یا اَیُّها السّاقی اَدِر کأسا و ناوِلها ها که عشق آسان نمـود اوّل ولی افتـاد مشکل فرماید: یا در غزل دیگر می 29 کَتَبت قِصّة شَوقی و مَدمَعی باکی تــو بـه جـان آمدم ز غمنـاکی بیا که بی ای دودمان داوود! شکر بگزارید و حال آنکه (فقط) اندکی از بندگانم شکرگزارند. 26 ی روشنگر قرآنکریم، تحقیق و نگارش ی سبا، ترجمه از سوره ١٣ ی ی آیه (ترجمه از کریم زمانی.) ی خویش شرم دارم و او را جز منکسی نیست پس او را ای فرشتگان من، از بنده 27 آمرزیدم. ای به گردش آور و بر ما بپیمای. ساقیا پیمانه 28 ی اشتیاق خویش را نوشتم. هایگریان قصّه با چشم 29
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2