| 622 عبدالبهاء فرزند ایران اســت. امــا 70 فارســی نشــده باشــد و سراســر ایــن لــوح فارســی سَــره ی آنکلمـات فارسـی نـاب بـا فصاحـت و مهارتـی برگزیـده شـدهکـه همـه شـاید شـنونده حتّــی متوجّــه نشـود کـه تمـام کلمـات در آن لـوح، فارسـی ی شـیوا از هـر کسـی سـاخته نیسـت. نـاب اسـت. پیـروی از ایـن شـیوه چنانکـه برخـی از ایرانیـان در ایـن سـبک نـگارش تفنُّــن کـرده و کامیـاب اند. نگشــته ی دیگـر از لطایـف نثـر عبدالبهـاء حـذف فعـل و بـه کار بـردن شـیوه فرمایـد: افعـال مُقـدّر اسـت. مثـا در مناجاتـی می پـاک یزدانـا، خداونـد مهربانـا، آوارگانکـوی توایم و مشـتاقان ایــم... رحمتــی فرمــا... از ایــم، افتاده روی تــو... بیچاره پایــان بپــوش. هرچــه هســتیم، قصــور درگــذر و خطایــای بی ســر و کار بی از توییــم... تــو خداونــد مهربانــی و مــا گنــه ، ای گلشـن عنایـت 71 سـامان. پـس ای ابـر رحمـت رشـحاتی ، ای بحــر موهبــت موجــی و ای آفتــاب عنایــت 72 نفحاتــی 73 پرتویــی. رحــم فرمــا، عنایــت کــن... در اینجـا قلـم توانـای عبدالبهـاء بـا حـذف افعـال نـه تنهـا در فهـم معانـی عبـارات خللـی وارد نسـاخته، بلکـه بـر تأکیـد کلام افـزوده اسـت. اگـر فرمـود: ای ابـر رحمـت رشـحاتی ارزان کـن، ای گلشـن عنایـت مثـا می نفحاتــی بفرســت، ای بحــر موهبــت موجــی بــزن، بــاز زیبــا بــود، امــا آن فصاحــت و تأکیــد و ملاحتــی را کــه حــذف افعــال بــه وجــود آورده، نداشـت. ی از تناسـب انشـای «مکاتیـب عبدالبهـاء» بـا ذوق و حرفـه و پیشـینه مخاطبـان سـخن راندیـم. بـد نیسـت، چنـد نمونـه در ایـن مقـال بیاوریـم. خالص. 70 ها. رَشَحات: قطره 71 َفَحات: بوهای خوش. 72 .۶ :۱ ، منتخبات عبدالبهاء، 73
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2