| 70 عبدالبهاء فرزند ایران در میـان مـردم عـادّی جامعـه تأثیـر گـذارد و سـرانجام همـراه بـا سـایر هــای مردمــی در ها منجــر بــه بیــداری ایرانیــان و آغــاز خیزش کوشــش خواه های روحانیـون مشـروعه نهضـت مشـروطهگردیـد. سـخنان و نوشـته خواهی لعنـت خاطـر مشـروطه کـه از بـالای منبرهـا بابیـان و بهائیـان را به دهــد. کردنــد بــر ایــن حقیقــت گواهــی می می ای بــر اصلاحــات دینــی بــاب و بهاءاللّــه بــا تجدیــد دیــن دروازه های شــرعی و فقهــی و اســتبداد اندیشــی گشــودند کــه رهایــی از خشک ســاخت. هــدف ایــن تحــوّل انقلابــی دســتیابی بــه مذهبــی را میسّــر می روشـنفکری و آزادی اندیشـه و وجـدان بـود. ازلیـان در لبـاس مسـلمانی در شـان مـردم را بـه رویارویـی بـا دولـت قاجـار های هـا و یـا روزنامه موعظه اللّــه و انگیختنــد؛ و بهائیــان بــا هــزاران لــوح و رســاله از قلــم بهاء می بر ای نـو، و بـا عبدالبهـاء، بـا سـاختن مـدارس و کوشـش در ایجـاد جامعـه افکندنـد. ترقّــی سـطح دانـش بانـوان زیربنـای روشـنفکری را در ایـران پی ی ایـن مـرز و بـوم بـود و بـا انـواع ایـن روشـنفکری عمیقـا ایرانـی و زاده هــای بعــد افــکار و مکاتــب وارداتــی بــا پســوندهای «ایســم» کــه در دهه ی بهائیــان و اعــام در ایــران رایــج شــد تفــاوت داشــت. عــدم تقیــه شـان، اعتقـاد دینـی خـود بـا سـربلندی و شـجاعت، حتّــی بـه بهـای جان ترین ویژگــی پی ـروان ایــن آییــن اســت کــه اغلــب نادیــده گرفتــه برجســته شـود؛ خصلتـی از شـرافت و شـهامت اخلاقـی ایرانیـان، در فرهنگـی از می جویــی های راســتی و حقیقت هــا دروغ و تقیــه و کتمــان، کــه ریشــه قرن را در ایـران خشـکاند. خواهی نبودنـد امّــا مؤثّرتریـن بابیـان و بهائیـان تنهـا صـدای مشـروطه هــا از نــگارش بیــش از آمدنــد. برخــی از پژوهش شــمار می نیــرو به ها گوینــد. ایــن رســاله صــد رســاله در دوران مشــروطه ســخن می یک ها و تحـوّلات اجتماعـی متنوّعـی، از آزادی گرفتـه تـا یـا شـامل خواسـته هــا ی حیوانــات از خیابان آوری زبالــه و لاشــه ایجــاد مــدارس، یــا جمــع ،کـه یکـی از همیـن قانـون قزوینـیی کتـاب در مقدّمـه بـود. ایـرج افشـار
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2