آینده‌ی روحانیت

ﻣﻨﺎﺑﻊ اﻗﺘﺪار روﺣﺎﻧ � ﺖ ۱۷۹ ﻪ � ض ً� ض ﻫﺴتﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، اﺣﺘﻤﺎ � دﺳﺖ دادﻧﺪ و ﻣﺮدم ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﺎرا ی ب ان � ﺟ ﻧﺎپﺬﯾﺮی ﺑﻮدە اﺳﺖ. ی ﮐﻪ از ﺗﺎ ﺟﺎی � ،ً� ﻣﺜ � ﻣﺘﻮن ﻣﮑﺘﻮب، از ﺷﻌﺮ ﻓﺎر ﻢ، � ﻓهﻤ ﺎری ر د � ﺴ � از دورە ﻫﺎ ی اﯾﺮان � ــــﺦ ﻫﺰار ﺳﺎل اﺧ � ی ﺗﺎر ﻧﻘﺪ ف � ﺎ ﻧگﺎە ﻣﻨ � بﻪ ﻓﻘﻬ ﺎ وﺟﻮد ن ی داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. اﻣﺎ ﺗﻤﺎﯾﺰ ﺑن ﻤﺎن � ﻓﻘﻪ و ا ﺶ ﺑﻮدە . ﺷﻌﺮﻫﺎی � ﻫﻢ کﻤﺎﺑ ﺎرە � ﺣﺎﻓﻆ در ﺎز بﻪ ﺗﮑﺮار ﻧﺪارد. ﻫﻢ � ت ﮐﻪ ﻧ ی واﻋﻆ و ﺷﯿﺦ و ﻣﻔی ای دورە ﺣﺎﻓﻆ ،او ﺣﺪی ﻣﺮاﻏﻪ � ای ﺪ �� ﮔ » � ﻪ از ﻋﺸﻖ ﻣﻨﻌﺖ � ﮔﺮ ﻓﻘ ﮐﻨﺪ ﺳﺎل | ﻣﺸﻨﻮﮐﻪ او ب ﻞ ﮐﺮد و ﻫﻤﭽﻨﺎن ی � ﻫﺎ ﺗﺤﺼ ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ .« اﻣﺎ د و ﺶ از اﯾﻦ � ﺳﻪ ﻗﺮن ﭘ � ﺶ ﻫﻢ ﺑﻮدە . ﻧﺎ � ن درﺳﺖ ﻫﺰار ﺳﺎل ﭘ ﻌی � ﻫﺎ � و � ﺧ ﺪ �� ﮔ » اﯾﻦ رﺷﻮت ﻪ اﺳﺖ � ﺲ ﻓﻘ � ﺧﻮاران ﻓﻘهﺎاﻧﺪ ﺷﻤﺎ را / ابﻠ ﮔﺮ اﯾﻦ اﻧﺪ ﻫﺎ ﻓﻘهﺎ .« ﮐ آﻧﻬﺎ بﺎ � ت ﺑﺮ ﻗﻠﻢ داﺷتﻨﺪ ﺷﯿﻮاﺗﺮ و ز ﻪ دﺳی ﺎن � ﺗﺮ ﺑ � ﮐﺮدﻧﺪ � اﻣﺎ ﻣﺮدم ﻋﺎدی ﻫﻢ ف بﺎ دم و ت ﺪﻧﺪ ﮐﻪ اﻋﺘﻘﺎد داﺷن � ﻓهﻤ � دﺳﺘگﺎە درﺳﺖﮐﺮدن ﻓﺮق ﮐﻨﺪ. � ن بﻪ ﻧﻈﺮ ﻌی � � رﺳﺪ ﮐﻪ ﭘ ﺶ از اﯾﻦ ﻧﻮک کﺎن � ﭘ بﻪ دم و دﺳﺘگﺎە دﯾﻦ ﺑﻮد ﻧﻪ بﻪ دﯾﻦ داری و دﯾﻦ ان. دار اﻣﺎ بﺎ آن ﭼﻪ در اﯾﻦ ﭼهﻞ ﺳﺎل ر خ دادە، ﺖ � ﺿﺪ ﮕﺮ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ بﺎ ﻓﻘﯿهﺎن و � د ف اﺳﺖ. و ﻓﻘﻪ ﮐﻪ بﺎ اﺻﻞ دﯾﻦ و بﺎورﻫﺎی دﯾی � اﯾﻦ ﻪ � ض ﺗﻮاﻧﺪ ی ب ان � ﺟ ﻧﺎپﺬﯾﺮﺗﺮی بﺎﺷﺪ. � وﻣﻠ � ﻦ اﻋﺘﺼﺎ � ﺶ اﻣﺜﺎل ﭘﺮو � ﺻﺪ ﺳﺎل ﭘ اﻟﺸﻌﺮای ﺑهﺎرﻫﻢ بﻪ ﻓﻘ ﯿهﺎن ﺸﻪ � ف اﯾﻦ ﻧﻘﺪ ر ﻌی � . ف ﻧﺪارد ف ً ﮔﻔﺘن � ی زا ﮐﻪ اﺻ � ج ﻣ � ﺪﻧﺪ. اﯾ ��� ﺗ � دار اﺳﺖ. ﺟﺎﻟﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ � و دﯾﻦ � ﻫﺎ ﻏﺎﻟبﺎ ی � دار ﺑﻮدﻧﺪ و بﻪ ﺗﻌﺒ ن ﺧﻮدﻣﺎی » � ﺷﺎن � ب � ﻐﻤ � ﺧﺪا و ﭘ ﺷﺪ .« � ﻣﻠ اﻟﺸﻌﺮا ﺷﻌﺮی ﻪ دارد ﮐ ﻪ � ﻘﺖ ﻣﺮﺛ � در ﺣﻘ ای اﺳﺖ ﺑﺮای اﯾﺮان و ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺑﻨﺪش اﯾﻦ اﺳﺖﮐﻪ » ﻣﻦ بﺎ �؟ ام « � ﺣﺮف � ف ﻣﻦ را بﮕﻮﮐﻪ بﺎ ﭼﻪ ﮐ ﻌی � زﻧﻢ. آﺧﺮ ﺷﻌﺮ ر و بﻪ � ﻋﺎﻟﻤﺎن � ﮐﻨﺪ و ﺪ �� ﮔ » : ﻢ ای واﻋﻆ دﻫﺎﻧﺖ را �� ﮔ ﻤﺎن � ﻟﺌ | دوﺧﺘﻨﺪ � بﻠﻌﺪ ز ﺑ � او ﻫ ﻢ � آب دﻫﺎن ﻣﻦ بﺎ ﻢ ای آﺧﻮﻧﺪ ﺧﻮردﻧﺪ اﯾﻦ �� ﮔ | ؟ ام