آینده‌ی روحانیت

یﻨﺪە ﯾآ روﺣﺎﻧ � ﺖ ٢٦٦ ﺮا � ز بﺎ ﻓﻬﻢ آن، � ﺗﻮان بﻪ ت ﻧﺎدرﺳی ﺮ �� ﺗﺼ راﯾﺞ ،� ﻏﺰا بﻪ ی ﻣﺜﺎبﻪ � ش ﻌﺖ ی ﮔﺮای ، ﺿﺪّﻓﻠﺴﻔﻪ پ ی ﺑﺮد. � ﻏﺰا در ردّ آرای ﻠﺴﻮﻓﺎن � ﻓ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ن ﺑﺮﻫﺎ و اﺳﺘﺪﻻل � . آورد بﻪ ﻋبﺎرت ﮕﺮ، � د روش � ﻏﺰا � ا � ف � ﻓﻠﺴ اﺳ ﺖ، ﻧﻪ � کﻼ ﺎ � .� ﻓﻘ اﯾﻦ ایﺟﻠﻮە از ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻫﺎی ﻓﻠﺴﻔﻪ در ــــﺦ � ﺗﺎر اﺳﻼم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺪ � ﺗﺮد و ﺗﺄﻣﻞ و اﺳﺘﺪﻻل ف � ﻓﻠﺴ در آﺛﺎر � ﻏﺰا ﻧﻤﻮد ت ی � ﺸ � ﺑ از ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎی ف ﻠﺴﻮﻓﺎی � ﻓ ﻫﻤﭽﻮن اﺑﻦ رﺷﺪ دارد. از ﺳﻮی ﮕﺮ، � د ی ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ آﺛﺎر اﺑﻦ رﺷﺪ ﺸﺎن � � دﻫﺪ ﮐﻪ � ﻧ ﺗﻮان ﻓﻘﻪ و ﻓﻠﺴﻔﻪ را دوگﺎﻧﻪ ی ﻫﺎی ﻧﺎﻫﻢ ﺳﺎز ﺴﺖ. � دا ﻓﻠﺴﻔﻪ ی اﺑﻦ رﺷﺪ از ﻓﻘﻪ او ﺟﺪا ﺴﺖ. � ﻧ بﻪ واﻗﻊ، ﺖ � اﻫﻤ � اﺻ اﺑﻦ رﺷﺪ، ﺶ � ﺑ از ﻓﻠﺴﻔﻪ ورزی، در ﮐﻮﺷﺶ او ﺑﺮای ﮔﺮدآوری و ﺣﻔﻆ آﺛﺎر ف � ﻓﻠﺴ ارﺳﻄﻮ و اﻓﻼﻃﻮن ا ﺳﺖ. � � ﺑﺮ از ﻣﺤﻘّﻘﺎن ﺪ �� ﺗﺄ اﻧﺪ ﮐﺮدە ﮐﻪ روش � ﺷﻨﺎ اﺑﻦ رﺷﺪ در ﻓﻘﻪ و ﻓﻠﺴﻔﻪ �� اﺳﺖ. از ﺪ � د آﻧﺎن اﺑﻦ رﺷﺪ در ﻣﻨﺎﻫﺞ ﺔ � اﻻدﻟ ﻣنﺶ » ف � ﺳﻠ « ﺧﻮد را آﺷکﺎرا بﻪ ﺶ � ﻧﻤﺎ � : ﮔﺬارد » ﻣﺮاد از ﻣنﺶ ف � ﺳﻠ دو � ی � ﭼ اﺳﺖ: ﻧﺨﺴﺖ آن � ﺣﺮ ﮐﻪ در ﻪ � دﻓﺎﻋ ﻫﺎی ﻮد ﺧ )اﻟﺘﻬﺎﻓﺖ، ﻣﻨﺎﻫﺞ اﻻدﻟﺔ، ﻓﺼﻞ اﻟﻤﻘﺎل( � ورزد ﺑﺮ ع � رﺟ بﻪ » ﻣﺘﻮن � اﺻ و ﻞ � اﺻ « و ﻞ � ﺗﺄو ﺸﺪە � و دﺳﺖ ﻧﺨﻮردە؛ ﭼﻪ در ﻓﻠﺴﻔﻪ )ﮐﺘﺎب ﻫﺎی ارﺳﻄﻮ( و ﭼﻪ در ﻌﺖ � ش )ﻗﺮآن( . و دوم، ﻧگﺎەِ ﺲ � ﮔﺮا وا بﻪ ــــﺦ � ﺗﺎر ﻓﮑﺮی، ﭼﻮن یﻫﻤﻪ ی ی � ﺗﻔﺎﺳ را ﮐﻪ ﺑﺮ آن ﻣﺘﻮن ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﺷﺪە اﻧﺤﺮاف و ﻧﻘﺾ اﻋﺪ ﻗﻮ ﻞ � ﺗﺄو � . داﻧﺪ « ١ اﻟﺒﺘﻪ ی � ﺗﺄﺛ اﺑﻦ رﺷﺪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ی ﻗﺮون � وﺳ اﻧکﺎرﻧﺎپﺬﯾﺮ اﺳﺖ. ﺟﺪا از ﻧﻘﺶ او در � ت � دﺳ ﺎن � ﺎﯾ � ارو بﻪ آﺛﺎر ارﺳﻄﻮ ﺎرە � ی در ی داﻣﻨﻪ ی � ﺗﺄﺛ ﺸﻪ � اﻧﺪ ١ . ﺪ � ﻋبﺪاﻟﻤﺠ ی ، � اﻟﺼﻐ » ﻣﻮاﻗﻒ ﺔ � رﺷﺪ ت � ﻟﺘ اﻟﺪﯾﻦ اﺑﻦ ﺔ؟ � ﻤ � ﺗ ﻣﻼﺣﻈﺎت ّﺔ � اوﻟ « ، دراﺳﺎت ﺔ ��� ﻣﻐ ف � اﻟﻔﻠﺴﻔﺔ و ت اث � اﻟ و اﻟﻔﮑﺮ ب اﻟﻌﺮی ﺚ، � اﻟﺤﺪ ﺻﺺ . ۱۱۵ - ۱۱۶