آینده‌ی روحانیت

یﻨﺪە ﯾآ روﺣﺎﻧ � ﺖ ٣٦ بﻠﻪ، ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻧﻪ ﻪ ﻋﻠﺖِ � ی داﺷﺖ بﻠ � ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻘﺼ آن ﺧﻮد ﺷﺎە � اﺻ ﺑﻮد. ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺎورم . در زﻣﯿﻨﻪ � ای ﺑ ی ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت در ﺳﺎل ۱۳۵۲ )ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻗبﻞ از اﻧﻘﻼب( روزﻧﺎﻣﻪ ای ﻣﺜﻞ » ﺗﻮﻓﯿﻖ « در دورە ی ﻧﺨﺴﺖ ﺮی � وز ﺴﺘﻪ ﺷﺪ. ﭼﻨﺪی بﻌﺪ و در ﺳﺎل � ﺪا �� ﻫ ۱۳۵۳ ﻣﺠﻮز ﺷﺼﺖ وﺳﻪ ﮏ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻦ � ﻪ و روزﻧﺎﻣﻪ را ﻃﺒﻖ � ش � درآوردی ﻟﻐﻮ ﮐﺮدﻧﺪ. اﯾﻦ ن بﺎر ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت را بﻪ ی ﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟن � ﻧ � ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼ رت ﺻﻮ ﻓﻠﻪ � . ﺴﺖ � ای ن در زﻣﺎن ﻧﺨﺴﺖ ﺪ ﻃﺒﻖ ﭼﻪ ﻗﺎﻧﻮی � داﻧ ﺮی آﻗﺎی � وز ﺪا ﮐﻪ بﻪ اﺻﻄﻼح روﺷﻨﻔﮑﺮ ﮐﺘﺎب �� ﻫ ﺧﻮان ﻫﻢ ﺑﻮد ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت را ﮏ ﻗﺎﻧﻮ � ؟ ﺴتﻨﺪ � ﻪ � ش � ن آوردﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ت از ﭘﻨﺞ � ی اژش کﻤ � ای ﺗ ﻫﺰار و ﻫﺮ روزﻧﺎﻣﻪ ای ﮐﻪ ﺷﻤﺎرگﺎن ت از ﺳﻪ � اش کﻤ ﻫﺰار بﺎﺷﺪ ﻟﻐﻮ اﻧتﺸﺎر � ﮏ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﻦ � ! ﺷﻮد ﻪ � ش � ت درآوردی! ﺣی ﻫﺎی ﺟﺪی آن دوران ﻣﺜﻞ » ﺎە � ﺪ و ﺳ � ﺳپ « و » � ﻓﺮدو « بﺎﻻﺗﺮ از اﯾﻦ رﻗﻢ �� را ﮐﻪ ﺧ ی اژ ﻫ � ﺎ ﺗ ﺴتﻨﺪ. � ، داﺷتﻨﺪ از ﺳ ﺎل ۵۲ و ۵۳ ﺗﺎ ۵۷ ﮐﻪ ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺳﺎل اﺳﺖ، دە ﻪ در اﯾﺮان � ش � ﻫﺎ ﺎت آدم � ش � َﺮ اﯾﻦ � ﺴﺘﻪ ﺷﺪ. دورو � � ﺎدی ﺟﻤﻊ � ﻫﺎی ز ﺷﺪﻧﺪ و � ﺸﺪ. اﻟﺒﺘﻪ آن � ﻞ ﺷﻮﻧﺪ اﻣﺎ اﯾﻦ اﻣکﺎن دادە � ی و ﺗبﺪ � ﮏ ﻧ � ﺴتﻨﺪ بﻪ � ﺗﻮا ی اﺟﺎزە ﮏ اﻧﻘﻼب بﻪ ﭼﻨﺪﺗﺎی � آﺧﺮﻫﺎ و ﻧﺰد ﻪ دادﻧﺪ اﻣﺎ � ش � ی اﻧتﺸﺎر ﮕﺮ کﺎر از � د ت در ﻋﺮﺻﻪ ن ﺣی ﻌی � . کﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ی ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت و ت اﯾﻦ ی وﻫﺎی ﻣﻄﺒﻮﻋﺎی � ﻧ ﺎ در زﻣﯿﻨﻪ � . ن ﺑﺮد ی ﻃﻮر ﻋﻤﻞ ﮐﺮد و آﻧﻬﺎ را از ﺑن ی ﺸکﻞ � ﻫﺎ و ﺣﺰب ﺪ ﭼﻪ ﮐﺮد. ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﮐﻪ ﺣﻖ � ت ﺑبﯿن ﻫﺎی ﺧﻮدی ﺣی ف در ﻫﯿﭻ ﻋﺮﺻﻪ ف و ﻋﻠی ﺖِ ﻗﺎﻧﻮی � ﻓﻌﺎﻟ ﺲ ﺣﺰب � ای را ﻧﺪاﺷتﻨﺪ. ﺗﺄﺳ ﻧﺒﻮد. ﺷﺎ � ف اﺗﻔﺎق ﮐﻮﭼ ی � رﺳﺘﺎﺧ ت ﺣﺰب ە ﺣی � ت را ﺗﻌﻄ ﻫﺎی دوﻟی ﻞ ﮐﺮد. ب ﻣﺜﻞ ﺣﺰی » ﻦ �� اﯾﺮان ﻧ « ت ﺑﻮد اﻣﺎ ﺷبﮑﻪ ﺣﮑﻮﻣی �� ﺎر وﺳ � ﺴ � ی داﺷﺖ � ب ﺴی � ﺖ آزادی � ﮐﻪ در وﺿﻌ ی بﮑﻨﺪ. بﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ، ﺴﺖ کﺎرﻫﺎی � ﺗﻮا ﮕﺮ ﺣﺰب � ﺷﺎە آﻧﻬﺎ را ﻫﻤﺮاەِ د ﺧﻮدﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻨﺤﻞ ﮐﺮد. از � ت ﻫﺎی دوﻟی