Goriz Nakhasteh

ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﻪ ا ، ﯿﺪم رﺳ ی از ﯿﺸﺘﺮ ﺑ ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻤﻧ دﻟﻢ . دﻫﻢﯽﻣﺧﺒﺮ ﯾﺸﺎن آن ﻫﻤﻪ اﺿﻄﺮاب و ﺗﺸﻮ ﮐﻪ ﯾﺸﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﯿﺎت ﯾﺟﺰ ، از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯾﻢ در ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ . ﺑﺒﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ . ﯿﺪﯾﻢ رﺳ ﻧﺎﻫﺎرﺻﺮف ﺷﺪ ﺑﻪ . ﯾﮑﯽ از رﻓﻘﺎ ﺗﻠﻔﻦ زدم و ﺣﺎل و اﺣﻮاﻟ . ﮐﺮدم ﯽ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻪ ﺑ ﯾﺪند دوﺳﺖ د ﯾﮕﺮی ، رﻓﺘﻢ ﯽ و ﺳﺎﻋﺘ را در ﻣﺤﻞ ﮐﺎرش ﮔﺬراﻧﺪم . ﺣﺎﻟﻢ را ﺟﻮ ﯾﺎ ﺷﺪ و از ﮔ .ﯿﺪ ﭘﺮﺳ ﯿﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮب ﻫﺴﺘ ﯽﻣﺪﺗ یﺑﺮا ﯾﺪ و ﺷﺎ ﯿﻢ از اﺻﻔﻬﺎن ﺑﺮو ﺑﻪ ﯾﻢ از . ﺷﯿﺮاز اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮏ - ﺗﺮﯾﻦ و ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﻫﺎ دروغ ﺑﮕﻮ ،ﯾﻢ از ﺧﻮدم ﺧﺠﺎﻟﺖ ﯿﺪم؛ ﮐﺸﯽﻣ وﻟﯽ در ﺣﺎل و ﻓﻀﺎی وﺣﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ اﺟﺘﻤﺎﻋﻤﺎن ﺣﺎ ﮐﻢ ﺑﻮد ، ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ یاهﭼﺎر ، ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﹰ، . ﺿﻤﻨﺎ ﯽ ﭼﻪ ﺿﺮورﺗ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﻢ ﻫﺎ آن از ﻣﺤﻞ اﺧﺘﻔﺎ ﻣﺎ ی ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﯾﮏﻧﺰد؟ ﻏﺮوب ﺑﻪ ﯾﯽدا یﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ. ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺗﻮﺻ ، ﯿﺘﯽﮔ یﯿﻪ ی ﺗﻌﺪاد ﭘﻮﺷﺎ ک ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﯽﻣ ﺑﻌﺪ از ﺳﻔﺮ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﺑﺎﺷﺪ  ﮐﺮدم در راه ﺳﻔﺮ و اﺣﺘﻤﺎﻻ از ﺧ ، ﺮده ﻟﺒﺎس و ﮐﻔﺶ و ﯽﺟﻮراﺑ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ،ﻢﯿ اﺷﺘ د ی داﯾﯽ . ﺟﺪا ﮐﺮدم ﻣﺨﺘﺼﺮ یﺑﺮا ﻫﻢ دوا ی ﺳﺮدرد و ﻧﺎراﺣﺘ یﻫﺎﯽ ﻣﻌﺪه ﮐﺮدم ﯿﻪ ﺗﻬ و در ﺳﺎ ک ﮐﻮﭼﮑ ﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻢ ، ﻗﺮار دادم . ﺷﺪ. ﺷﺐ روز ﺑﻌﺪ ، ، ﺟﻤﻌﻪ ﻣﺎدر و ﭘﺪر ﻣﺤﺒ ﻮب ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻬﻤﺎﻧﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و آﻣﺪﻧﺪ از د . ﯾﺪن ﻣﻦ اﻇﻬﺎر ﺳﺮور و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟ ﯽ . ﮐﺮدﻧﺪ ﯿﺘﯽ ﺣﺎل ﮔ را ﭘﺮﺳ ﯿﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺮا دﻋﺎ ﯾﻤﺎن . ﮐﻨﻨﺪﯽﻣ ﻧﺎﻫﺎر در ﺣﻀﻮرﺷﺎن ﺻﺮف ﺷﺪ . ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﻣﺎدر و ﭘﺪرم و ﺧﻮاﻫﺮ و ﺷﻮﻫﺮش و ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺶ آﻣﺪﻧﺪ . اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ و روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم ، و ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺘ ،ﯽ ﭘﺪر ﺑﺎ د ﯾﮕﺮان ﻣﺸﻐﻮل ﺗﺨﺘﻪ ﺑﺎز .ﺷﺪ ی ﺧﻮاﻫﺮ و ﺷﻮﻫﺮش را ﺑﻪ اﺗﺎق ی . ﻗﺪر مدﺑﺮ ﯾﮕﺮ د و ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم آﻧﭽﻪ در آن ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﯾﺎد داﺷﺘﻢ ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﯿﺴﺖﺑ . ﮔﻔﺘﻢ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه ﭘﻮﻟ ی ﻧﺰد ﯽ را ﮐﻪ ﯾﯽدا ﺑﻮد، ﺑﻪ دادم ﺧﻮاﻫﺮ ﻣﻦ ﯽ ﺑﺪﻫ اﯾﻦ» : و ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﻼﻧ اﺳﺖ ﯽ . از ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﻪ او ﺑﺪه و ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺣﺴﺎب ﺗﺼﻔ ﯽوﻟ ،ﺷﻮدﯽﻣ ﯿﻪ در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺗﺎ ﻫﻔﺘﻪ ﯾﮕﺮ د ﺧﻮدم ﻧﺰدش ﺧﻮاﻫﻢ رﻓﺖ .« ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﯽﻣ آن از ، ﻃﺮﻓﻪ ﯾﮏ ﺑﺪون ﻫﺎ آن ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺖ و ﮐﻼ ﯽﻣ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ، در دل ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﯾﺮ ﺗﻘﺪ . ﮐﺮدم ﯽﻣ ﯽ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ د ﮐﻪ ﺑﺎ ﯽ ر اوﻗﺎﺗ ﯽﻣ ﯾﺴﺖ ﻣﺎﻧﺪم و ﻋﺼﺎ ی آن ﯿﺮیﭘ ،ﺷﺪم ﯽﻣﻫﺎ ﻣﺮا وادار ﺑﻪ ﻓﺮار و ﺧﺮوج از ﺧﺎﻧﻪ و ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﯿﻢﺑ ، ﻣﺎﻧﺪم ﯽﻣ ا ﮔﺮ . ﮐﺮدﯽﻣ ﯿﺘﯽ ﺟﺎن ﮔ و ﺧﻮدم ﺑﻮد و داغ ﻣﺮگ ﻣﺎ ﺑﺮا . آﻧﻬﺎ ی ﻧﺎﭼﺎر درد ﻓﺮاق را ﺑﺮا ﯾﺸﺎن ﮔﻮاراﺗﺮ و ﯾﮏﺗﺎر ﻫﻮا . ﯾﺪمدﯽﻣ روﺷﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﻧﺪ . و رﻓﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻫﻤﻪ آن ی ﻪ ﺑﻫﺎ رﺳﻢ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻮﺳﻪ زدم ﯽوﻟ ، ﯿﺐﺣﺒ اﺣﺴﺎس ﯽﻣ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﯽ اﺳﺖ و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ : - ﮐﻪ ﯾﻦا ﻣﺜﻞ ﹰ ﺷﻤﺎ واﻗﻌﺎ ؛ﯾﺪﺷﺪ ﯽرﻓﺘﻨ ﻪ  اﻧﺸﺎءاﻟ ﻪ ﺑ . ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﭼ ﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻪ . اﺗﺎق رﻓﺘﻢ و از ﭘﺲ ﭘﺮده یﺗﻮر یﻫﺎ را ﯿﺎطﺣ ، ﭘﻨﺠﺮه ﻧﮕﺮ و ﻋﺰ ﯾﺴﺘﻢ ﯽﻣﮐﻪ را ﯾﺰاﻧﻢ رﻓﺘﻨﺪ و از در ﺧﺎرج آﺧﺮ ﯾﻦا ﯾﺎآ . ﺷﺪﻧﺪ ﯽﻣ ؟ ﺑﻮد ﯾﺪار د ﯾﻦ یﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ، ﻓﺮدا زﻧﮓ ﻣﺴﻌﻮد ی ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻪ ﺻﺪا آوردم و ﻣﻮرد ا آن ﺳﺘﻘﺒﺎل ﻗﺮار ﻫﺎ ﯿﺘﯽﮔ . ﮔﺮﻓﺘﻢ آن ﻫﻢ ﺑﺎ . ﺑﻮد ﻫﺎ داﺳﺘﺎن آﻧﭽﻪ را ﺷﺪه ﺑﻮد ، ﮔﻔﺘﻢ. ﻓﺮاﻣﺮز ﺳﻔﺮ ﯿﺖﺑﻠ و ﮔﯿﺘﯽ و ﺧﻮد را ۱۰۹