Goriz Nakhasteh

- ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻮب ﻫﺴﺘ ؛ﯿﻢ ﻪ  اﻧﺸﺎءاﻟ ﻓﺮدا ﻫﻤﺪ . ﯿﻨﯿﻢ ﺑﯽﻣرا ﯾﮕﺮ - ﻪ ﺑ ﻫﻤﻪ ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎﻧ .ﯿﺪ ﻗﺮﺑﺎن ﺷﻤﺎ . - ﺎ ﻗﺮﺑ ﻧﺖ ﺑﺮ .مو ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﺧﺪا . و ﺗﻠﻔﻦ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد ﻧﮕﺎه . ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ و ﮔﻮش ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﺑﺎ .دﻮﺑ ﻣﺴﻌﻮد ی ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از آن ﯿﻢ داﻧﺴﺘ ﯽﻣ ﺟﻤﻊ ﻣﺴﻌﻮد از ﮐﺠﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﺪﯽﻣ و ﻣﺎ راﻫﯽ ﮐﺪام ﺳﻔﺮ ﻗﺪرت . ﯾﻢ و ﺧﺎﻧﻮاده و ﺧﻮاﻫﺮ زن ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﺧ ﮐﺮدﻧﺪ ﯽﻣ ﯿﺎل روز ﺑﻌﺪ ﯽراﻫ ﯿﻦ ﻣﺎﺷ ﺑﺎ ﺻﺒﺢ زود اﺻﻔﻬﺎن ﺧﻮاﻫ .ﺷﺪ ﯿﻢ ﭘﺲ از ﺻﺮف ﺷﺎم ، یﺑﺮا اﺗﺎق ﺧﻮاب را ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ﯾﮕﺮان د . ﻫﻢ ﻫﺮ ﮐﺪام در ﺟﺎ ﮐﻪ ﯾﻦا از ﻗﺪرت . ﯿﺪﻧﺪ ﺧﻮاﺑ ﯽﻣ ﯾﯽ ﺻﺒﺢ ﯿﺎر ﺑﺴ زود ﺑﻪ ﺳﺮﮐﺎر رﻓﺖ و ﯽﻣ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﯽﻧﻤ یﺑﺮا ﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ، ﯿﻨﺪﺒ ﻣﺎ را ﺑ ﺷﺐ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﯽ و ﺳﻔﺮ . ﮔﻔﺖ ﯿﺮﺧﺑﻪ در دﻟﻢ ﻫﺰار ﮐﻼم ﺑﺮا ی ﺗﺸﮑﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ ی یﻫﺎ او داﺷﺘﻢ ، ﮐﻪ ﯾﻦا ی و آرزو ﺗﻨﮓ در آﻏﻮﺷﺶ ﺑﮕ ﯿﺮم و ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻣﺮدا ﻧ ﻪ و ﭘﺮ از ﻣﻬﺮش ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺰﻧﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﯽ. ﻣ از آﻧﭽﻪ در دل داﺷﺘﻢ ، ﭼﻨﺪ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺗﺸﮑﺮ در ﮔﻮﺷﺶ ﺑﮕﻮ و ﯾﻢ از ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺎ ﺧﺒﺮش ﮐﻨﻢ و .ﮐﻨﻢ ﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ وﻟﯽ اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﺻﻼح ﻧﺒﻮد و ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﺧﻮاﻫﺶ دل را ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ ﺴﺖﯾﺑﺎ . ﺑﺎ اﺣﺴﺎﺳﺎت مﯿﺪ ﺟﻨﮕﯽﻣ و واﻧﻤﻮد ﯽﻣ - مﮐﺮد ی ﮐﻪ ﺳﻔﺮ اﺳﺖ داﺧﻠ اﺳﺖ ﯾﮏﻧﺰد ﯾﺪار د ﯿﺪ و اﻣ ﯽ . در ﭼﻨﺎن ﺣﺎﻟ ﯽ ﺑﺎ آن ﻋﺰ ﯾﺰ ﯾﻢ ﮐﺮد ﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ و ﺑﻪ د ﯾﮕﺮان .ﯿﻢ ﮔﻔﺘ ﯿﺮﺧﺑﻪ ﺷﺐ ﯿﭻﻫ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﺪام ﯽﻣ دل آرا ﻧﺪاﺷﺘ ﮐﻪ ﯿﻢ ﺑﺮﺧ ﯾﺮدﺻﺒﺢ ، ﯿﺰﯾﻢ ﻣﻌﺬﻟﮏ ﺳﻔﺎرش ﮐﺮد ﯾﻢ ﮐﻪ ا ﮔﺮ ﺧﻮاﺑﻤﺎن ﺑﺮد ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺑﺎﻣﺪاد ﺑ ﯿﺪارﻣﺎن ﯽﺧﻮاﺑ ﯽﺑ ﺑﺎز . ﮐﻨﻨﺪ و ﺷﺐ ﭘﺮ از ﯿﻫ ﺠﺎن و اﺿﻄﺮاﺑ ﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯽ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ،ﯿﺪ رﺳﯽﻣ ﺑﻪ ﺳﺮ اﻏ . آﻣﺪ ﻤﺎن از دارو ﻪ ﮐﻪ ﺑ ﯾﯽﻫﺎ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘ ﯿﻢ ، ﻫﺮ ﮐﺪام ﻗﺮص ﻣﺴﮑﻦ اﻋﺼﺎب و ﺧﻮاب آور ﺧﻮرد ﹺ ﺑﻪ و ﺳﺮ ﯾﻢ ﺑﺴﺘﺮ آن ﺷﺒﻤﺎن ﮔﺬاﺷﺘ . ﯿﻢ در اﻧﺘﻈﺎر ﺧﻮاب ، ﯾﺎدﻫﺎ و ﺧﺎﻃﺮه را ﻫﺎ ﻣﺮور ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ وﻇﺎ ﯾﻒ روز ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﮐﻪ ﯾﻦا ﻣﺜﻞ آﻣﺪ ﯾﺎدم ﭼﮕﻮﻧﻪ در ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ ﺗﻮاﻧﻢ ﺷ ﯽﻣﺻﺒﺢ ﯿﺮﯾﻨﯽ و ﺷﮑﻼت ﺗﻬ .ﮐﻨﻢ ﯿﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ ا ﮔﺮ از ﺷﻤﺎل ﺗﻬﺮان ﺗﺎ ﻓﺮودﮔﺎه یاه ﻣﻐﺎز ﺑﺎز ﻧﺒﻮد ، در ﻓﺮودﮔﺎه ﭼ ﯿﺰی از ا .ﯾﺪ ﺧﻮاﻫﻢ ﺧﺮ ﯾﻦ ﺟﻬﺖ آراﻣﺸ ، ﺑﻌﺪ . ﯾﺎﻓﺘﻢ ﯽ ﻟﺤﻈﺎت ﺳﻔﺮ ی ﮐﻪ در ﭘ ﯾﻢ ﺑﺮا ، ﺑﻮد ﯿﺶ .ﺷﺪﯽﻣ ﻣﺠﺴﻢ از ﺧﻮد ﭘﺮﺳﯽﻣ ﯿﺪم ﮐﻪ ﻓﺮدا ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎزده ﺷﺐ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ و ﮐﺠﺎ ؟ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ و ﺗﻘﺪﯾﺮ ﭼﻪ ﺳﺮ راﻫﻤﺎن دارد ﻪ ﺑ ؟ دﻓﻌﺎت » ﻫﻞ ﻣﻦ ﻣﻔﺮج ﯾﺮ را ز .«... ﻟﺐ ﻣ ﯽ - ، ﺧﻮاﻧﺪم و دوﺑﺎره اﻧﺪ . آﻣﺪﯽﻣ ﯾﮕﺮ د یاﻪﯾﺸ ﺑﭽﻪ ﯾﺪار ﺷﻮق د ﯾﻦا ﯾﺎآﮐﻪ ﯾﻦاو ﻫﺎ ﻓﺮار و دور ی از ﻓﺎﻣ ﯿﻞ ،ﯾﺎر و د ﺑﻪ وﺻﻮل و د آن ﯾﺪار ﻫﺎ ﺟﺒﺮان ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﯾﺎد . ﯿ ﻣﺎدر ﭘ ﺮ و رﻧﺠﻮر و ﭘﺪر ﺳﺎﻟﺨﻮرده ﮐﻪ از ﺷﺎن ﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﻧﮑﺮده ﺗﻨﻬﺎ ، ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﯽﻣ ﯾﺸﺎن داﻧﺴﺘﻢ ﯽﻧﻤ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﺸﺎن ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و در ﻓﺮاق ﺑﺎ ﻏﻢ یدور ﭼﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد . ﻣﺎدر ﺑ و ﯿﺘﯽﮔ ﯿﻤﺎر آن ﻫﻤﻪ اﺿﻄﺮاب و ﻧﺎ ﯽوﻗﺘ ، ﯽﻣراآ از ﺧﺮوج ﻣﺎ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﻮد ، از ﺧﻮد ﭼﻪ ﺣﺎﻟﺘ ﯽ ﻧﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ داد ﯾﮕﺮ د یاﻪﺿﺮﺑ ﯾﺎآ ؟ ﺑﺮ روح ﺑ ﯿﻤﺎر و ﻧﺎﺗﻮاﻧﺶ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﯾﺎد ؟ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﺎ ﮐﻮﻫ ﺸ از ﻣ ﯽ ﮑﻼت و درﮔ ﯿﺮی یﻫﺎ اﺣﺘﻤﺎﻟ ﯽ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺧﺮوج داﻣﻨﮕ ﯿﺮش ﯾﺎد ؛ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﯾﮏﻧﺰد یﻫﺎ ﯿﻞ ﻓﺎﻣ و دوﺳﺘﺎﻧ ﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺤﺸﻮر ﺑﻮد و اﻧﺪ ،ﯾﻢ اﺣﺒ ﮐﻪ ﯾﻦا یﯾﺸﻪ ﺎ ﭼﻪ ﻗﻀﺎوت ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﯾﺎآ . ﮐﺮد ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﯾﺎآ ؟ از وﺿﻊ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎن و ﭘﺮ ﻣﺨﺎﻃﺮه ی ﻣﺎ ﺑﺎﺧﺒﺮ اﻧﺪه ﺑﻮد داﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﯽﻣ ﯾﺎ ؟ آ ۱۱٥