Goriz Nakhasteh

ﻻﻋﻼج ﺗﻦ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ و دور ی از وﻃﻦ داد ﯿﺎﻻتﺧ ﯾﻦا ؟ﻢﯾاه ﻫﺎ ﺳﺆال و ی ﮔﻬﻮاره ﺧﻮاﺑﻢ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﻣ . ﺪد ﻗﺮص ﺧﻮاب آور ﭼﺸﻢ ﺑﺮﻫﺎ ، ﻫﻢ آﻣﺪ و ﺻﺒﺢ ﻧﺰد .ﺷﺪ ﯾﮏ از ﺧﻮاب ﺑﺮﺧﻮاﺳﺘﻢ ﯽﺑو ﯿﺪار ﺑ ﯿﺘﯽﮔ . ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺳﻘﻒ اﺗﺎق ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد . ﻧﺸﺎن اد ﻫﻢ دﯽﻣ - آﻏﻮش اﻧﺪ ﯾﺶﻫﺎ ﯾﺸﻪ و ﻓﺎرغ از ﺑ ﻫﻨﻮز ،ﻣﻦ ی ﯿﺪار ﻗﺼﺪ ﺧﺮوج از ﺑﺴﺘﺮ ﻧﺪارد . ﺑﻪ او ﺻﺒﺢ ﯿﺮﺧﺑﻪ ﮔﻔﺘﻢ و اﺳﻤﯽ ﺑﺎ ﯽﺷﻮﺧ ﻪ ﺑ ﻧﻈﺮ در ﺳﻔﺮ ﺑﺮای ﮐﻪ . زدم ﯾﺶﺻﺪا ﺑﻮد، ﺷﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ - ؛ﺷﻮ ﭘﺎ !ﺧﺎﻧﻢ ﯿﻠﯽﻟ اﺳﺖ ﯾﮏدﺰ ﺳﻔﺮ ﻧ . - ﻣﺪت ﻫﺎﺳﺖ ﺑ ﯿﺪارم ؛ ﺷﺐ ﮐﻢ ﺧﻮاﺑ . ﯿﺪم - ﻪ  اﻧﺸﺎءاﻟ ﻓﺮﺻﺖ ﺧﻮاﺑ ﯿﺪن و اﺳﺘﺮاﺣﺖ در ﭘ اﺳﺖ ﯿﺶ . ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ و از ﺳﺮ ﻣﻼﻣﺖ ، ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد . ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﯾﮕﺮ د ﺑﺎر ؛ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﭘﻮﺷﺎ ک ﻧ ﯿﻤﺪار و ﻣﺴﻮاک و ﯾﯽ دارو و ﺻﺎﺑﻮن ﮐﻪ در ﻪﺟﺎﺑ ،ﯿﻢ داﺷﺘ ﻫﺎ ﺳﺎ ک .ﯾﻢ ﺟﺎ ﮐﺮد دوﻫﺰار ﻣﺎرک را ﮐﻪ ﭼﻬﺎر اﺳﮑﻨﺎس ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻣﺎرﮐﯽ ﺑ ﺑﻪ ﮔ ،دﻮ ﯿﺘﯽ ﺳﭙﺮدم ﮐﻪ ز ﻟﺒﺎس ﯾﺮ ﯽ ﻣﺨﻔ ﯾﯽﺟﺎ ﯾﺶﻫﺎ ﹺ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ اﮔﺮ در راه و ﺳﻔﺮ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮ ،ﻤﺎنﻣ ﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯽﭘﻮﻟ ﯾﯽﺟﺰ ،ﻢﯿ اﺷﺘ دﯽﻣ ﻫﻤﺮاه از دﺳﺘﻤﺎن رﻓﺖ ، یﺑﺮا ﯽ ﺣﺪاﻗﻠ ﭼﻨﺪ روز زﻧﺪﮔ ﯽ و دﺳﺘﺮس ﺑﻪ آﺷﻨﺎ ﯾﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷ .ﯿﻢ ﻗﺒﻞ، روز دو از از ﺗﺮاﺷﯿﺪن رﯾﺶ ﺧﻮدداری ﮐﺮد ؛ ﺑﺎﯾﺴﺖ م ﯽﺣﺘ ﺳﻔﺮ ﯾﻦ در ا اﻻﻣﮑﺎن، یﯿﺎﻓﻪ ﻗ ﻧﺎ آﺷﻨﺎ و ﺷﺒ ﻣ ﯿﻪ ﺮدم ﺑﻠﻮﭼﺴﺘﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﭘﺲ .ﺪﺷﯽﻣ از ﺷﺴﺖ یﺷﻮو ﺻﻮرت، در دل دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎﺗﯽ ﺧﻮاﻧﺪ م و رﻓﺘﻢ ﯿﺰﻣ ﺳﺮ ﯾﮕﺮان د . ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﯿﺪار ﻫﻢ ﺑ . ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ و ﻧﺎآرام ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺻﺮف ﺷﺪ یﺑﺮا . اﻃﻤ ﯿﻨﺎن از ، ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺮﺳ رﻋﻨﺎ و ﺖﯿﺑﻠ ﯾﺎآ ﯿﺪم ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎ را ﻫﻤﺮاه دارد ؛ ﺟﻮاب داد در ﯿﻒﮐ» ﺧﺎﻧﻢ «.امﻪ ﮔﺬاﺷﺘ ﻫﺎ اﺷﮏ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ آورده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻪ ﺑ رﺳﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را درآﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘ ﻨﺪ و ﺑﻮﺳ . ﯿﺪﻧﺪ یاه ﭘﺮد ﯾﺪم را د ﻓﺮاﻣﺮز از اﺷﮏ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ آورد ﯽوﻟ ، ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه نﺑﺎ ﯿﺰ ﺑﺎ ﻣ . ﮐﺮدﯽﻣ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ .ﯿﻢﺘﮔﻔ « ﯾﺪار د ﯿﺪ اﻣ ﺑﻪ» و ﯾﻢ ﮐﺮد ﯽ وﻋﺪه ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻪ  اﻧﺸﺎءاﻟ ﺑﻪ اﺻﻔ ﯾﻨﺪآﯽﻣ ﺎن ﻬ و ﺑﺎز ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫ . ﺑﻮد ﯿﻢ ﻗﺪرت ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎﺷﯿﻦ را روﺷﻦ و ﮔﺮم ﮐﺮد ؛ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺳﻮا ر و راﻫﯽ ﺷﻬﺮ ﺷﺪﯾﻢ . ﺳﻔﺎرش ﺑﻪ را ﻣﺴﻌﻮد ﯾﺎد ، داﺷﺘﻢ و از اوﻟ ﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ی ﺣﺮﮐﺖ اﺗﻮﻣﻮﺑ ﯿﻞ ﺑﻪ ﺗﮏ ﺗﮏ ﻣﻐﺎزه یﻫﺎ ﺎﯿ ﮐﻨﺎر ﺧ ﺑﺎن ﮐﻪ در آن ﺻﺒﺢ زود ﺑﺎز ﺑﻮد ﻪ ﺑ ﻧﺪ، دﻧﺒﺎل یﻗﻨﺎد ﯾﺎﻓﺘﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﯽﻣ . ﻣﺴﺎﻓﺖ ز ﯽﻃ را ﯾﺎدی ﻧﮑﺮده ﮐﻪ ﯾﻢ ﺑﻮد ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ اﻓﺘﺎد یﻗﻨﺎد ﯾﮏ . رﻋﻨﺎ و ﻓﺮاﻣﺮز را د ﻫﻢ آن ﯿﻦ ﻣﺎﺷ . ﯾﺪﻧﺪ در ﮐﻨﺎر ﺧ ا ﯿﺎﺑﺎن . ﯾﺴﺘﺎد ﻫﻤﺮاه ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﺮز ﯾﮏ. ﯿﻢ رﻓﺘ یﻗﻨﺎد ﺟﻌﺒﻪ ﺷﮑﻼت ﺧﺮ و ﺑﻪ ﯾﺪم ﻓﺮاﻣﺮز دادم. دو ﺟﻌﺒﻪ ی ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای ﺧﻮد ﺧﺮﯾﺪم و ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدم ﺑ ﻪ رﺳﻢ ﮐﺎدو آن را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪ .ﻨﺪﻨﮐ ی ﯾﺪار دﻪ ﺑ ﯽ ﻻﺑﺪ وﻗﺘ ﯿﻠﯽ ﻓﺎﻣ ﯾﺎ ﯽ دوﺳﺘ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ی ﺴﺖﯾﺑﺎ ،ﯿﻢ رﻓﺘﯽﻣ ﻪ ﺳﻮﻏﺎت ﺑ .ﯿﻢ داﺷﺘ ﯽﻣ ﻫﻤﺮاه و ﯾﻢﺷﺪ ﯿﻦ ﻣﺎﺷ ﺳﻮار راه ﻓﺮودﮔﺎه را در ﭘ ﺑﺎ .ﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘ ﯿﺶ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺧ ﯿﺎﺑﺎن ،راه ﯿﺮ ﻣﺴ یﻫﺎ از ﺷﻬﺮﻣﺎن ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﯾﻢ ﮐﺮدﯽﻣ ﯽ و ﺑﺎورﻣﺎن ﯽﻧﻤ ﺷﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺗﻘﺪ ﯾﺮ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﯽﻣﺪﺗ ﯽ ﻃﻮﻻﻧ ا ﻣﺎ را ز ﺣﻀﻮر در ا ﯾﻦ ﺷﻬﺮ و ﺧﺎ ک ﭘﺎ ﮐﺶ ﻣﺤﺮوم ﮐﻨﺪ . ﻫﺮ ﭼﻨﺪ در آن ۱۱٦