Goriz Nakhasteh

یﺟﺎ ﺗﻨﮓ و د ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺑﻮ ﯽﺑ ن ﻫﻤﺴﻔﺮان ، ﻧﺒﻮد ﯽﺷﻮﺧ یﺟﺎ ، ﻣﻌﺬﻟﮏ زدم و ﯽﻣ ﯾﯽﻫﺎ ﺣﺮف ﯽﺷﻮﺧ ﻪ ﺑ ﯽﺳﻌ در ﻧﺸﺎط د ﯾﮕﺮان داﺷﺘﻢ . اﻟﺒﺘﻪ ﹰ ﺧﻮد واﻗﻌﺎ م از ﺣﺎل ﺧﻮﺷ ﺑ ﯽ ﺮﺧﻮردار ﻧﺒﻮدم و ﺑﺎﻣﺪاد ﻗﺮص آرام - ﯽ ﺑﺨﺸ . ﺧﻮرده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﭘﺎرﮐ ﯿﻨﮓ ﻓﺮودﮔﺎه رﺳ .ﻢﯾﯿﺪ ﭼﻮن ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﮔ ﯿﺘﯽ و ﻣﻦ و ﻓﺮاﻣﺮز زودﺗﺮ از در ، ﺑﻮد رﻋﻨﺎ ﯿﻦ ﻣﺎﺷ ﯾﻢ ﮐﺮد ﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ و ﺑﻪ اﻣ ﯾﺪار د ﯿﺪ ﺷﺎن در زاﻫﺪان از ﻣﺎﺷ از .ﯾﻢﺷﺪ ﯿﺎده ﭘ ﯿﻦ ﻗﺪرت ﺧﺎﻧﻢ و ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎﯾﺶ و زﺣﻤﺎت ﻣﮑﺮری ﮐﻪ ﺑﻪ او داده ﺑﻮدﯾ و ﯽﻓﻈﺎ ﺧﺪاﺣ ،ﻢ ﺗﻘﺎﺿﺎی دﻋﺎ ﮐﺮدﯾﻢ . ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﺮ از اﺷﮏ و ﻟﺒﺶ ﭘﺮ از ﺧﻨﺪه ﺑﻮد . ﻣﺤﮑﻢ و اﺳﺘﻮا : ﮔﻔﺖ ر - ﻪ  اﻧﺸﺎءاﻟ ﻪ ﺑ ﯽ ﺳﻼﻣﺘ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ . ﯿﺪ رﺳﯽﻣ ﺳﻼم ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻫﻤ ﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧ .ﯿﺪ ﯾﮏﻣﻦ یاه ﻗﻬﻮ یاﻃﻮﯽﺑ یﮐﻬﻨﻪ ﯿﻤﻪ ﺷﻠﻮار ﻧ رﻧﮓ و ﯿﺮاﻫﻦ ﭘ ﯾﮏ یاه ﻗﻬﻮ رﻧﮓ ﮐﻪ آن را یرو ﺷﻠﻮار آورده ﺑﻮدم ، ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻢ یاﻪ ﺳﻮرﻣ . ﮐﺖ رﻧﮓ یا ﮐﻬﻨﻪ در دﺳﺘﻢ ﺑﻮد . دو ﺟﻌﺒﻪ ﯿﺮﯾﻨﯽ ﺷ ی ﺑﺎ ﯿﺰ را ﻧ ﻫﻤﺎن دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺳﺎ ک ﮐ ﻮﭼﮏ و ﻧﺎزک ﺳﻮرﻣ ﯿﻤﻪ ﻧ یاﻪ ﭘﺎره ﻣﺤﺘﻮ ﻟﺒﺎس ی ﻫﺎی ﻣﻮرد ﺣﺎﺟﺖ را در دﺳﺖ دﯾﮕﺮ . ﻓﺮاﻣﺮز ﯿﻦ ﺷﻠﻮار ﺟ ﺑﻪ ﭘﺎ و ﮔﺮم ﮐﻦ ﺧﺮدﻟ ﯽرﻧﮕ ﯽ ﻣﺸﺎﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﭘﻮﺷﯽﻣ ﯿﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺮ ﮐﺮده و ﮐﻔﺶ یﻫﺎ ورزش آد ﭘﻮﺷ سﯾﺪا . ﺑﻮد ﯿﺪه ﺳﺎ ک ﺑﺰرﮔ . داﺷﺖ دﺳﺖ در ﻫﻢ ﯽ ﮔﯿﺘﯽ ﺳﺎ ک ارزان ﻗ ﯿﻤﺖ ﮐﺮم رﻧﮕ ﯽ ی ﻣﺤﺘﻮ ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﻟﺒﺎس ﮐﻬﻨﻪ در دﺳﺖ داﺷﺖ. روﺳﺮی اﺑﺮﯾﺸ ﻤﯽ ﺑﺰرگ ﺳﻔ یﯿﺪ ﺑﺎ ﺣﺎﺷ یﯿﻪ ﺑﻨﻔﺶ را ﺑﻪ ﺳﺮ یﻃﻮر ﺑﻪ ، ﮐﺮده ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻮﻫﺎ ﯾﺮز ؛ ﺑﻮد ن ﭘﻨﻬﺎ ﯾﺶ آن را ﭼﺎﻧﻪ ﺳﻨﺠﺎق ﮐﺮده و ی دﻧﺒﺎﻟﻪ آن روﺳﺮ ﺑﺰرگ ی ، ، ﺣﺎﻓﻆ ﻟﺒﺎس آن روی ﻫﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد . ﻋﯿﻨﮏ ﻫﻢ زده ﺑﻮد . در آن ا ﺑﺎ ﯾﺎم، ﺣﺠﺎب و ﭼﺎدر در ﺧ ﯿﺎﺑﺎن و ﺳﻔﺮ و ﺣﻀﺮ ﺑﻮدن، ﺑﻪ ﻣﻌﻨ  ﯽ اﻧﻘﻼﺑ ﯽ و اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ا ﺑﻮدن ﯾﻤﺎن ﺑﻮد. آن ی روﺳﺮ ﮐﺎر ﭼﺎدر را . ﮐﺮدﯽﻣ ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ آن ﻫ ﯿﺌﺖ ﯾﻞ و ﺷﻤﺎ ﯿﻒ ﺗﻮﺻ ی و ﺑﺎرﻫﺎ ﺷﺪه در دﺳﺖ ، ﺑﺎ دل ﻧﺎآرام و ﻇﺎﻫﺮ ی د ﺧﻮﻧﺴﺮ ، و آرام از ﻣﺎﺷ ﻪ و ﺑ ﯾﻢﺷﺪ دور ﯿﻦ ﻃﺮف ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن و درﻫﺎ ی ورود ی ﻓﺮودﮔﺎه ﻗﺪم ﺑﺮداﺷﺘ .ﯿﻢ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﯾﮕﺮ د ﻫﻤﺮاﻫﺎن را ﻣﻦ ﯽوﻟ ، ﯾﺪﯾﻢ دﯽﻧﻤ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧ آن ﯿﺎل ﻫﺎ را ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮ دورﺷﺪﻧﻤﺎن و در ﺣﺎل دﻋﺎ . ﯾﺪمدﯽﻣ ، ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﺮ ﺑﺎﻻ ی در ورود ی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﺎ ﻋﻼﻣﺖ و ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﺤﻞ ورود آﻗﺎ و ﯾﺎن ﻣﺤﻞ ورود ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ ﻧﺸﺎن داده ﺷﺪه ﺑﻮد . ﯿﺘﯽﮔ در ﺻﻒ ﻫﻔﺖ ﻓﺮاﻣﺮز و ، ﯾﺴﺘﺎد ﻫﺎ ا ﺧﺎﻧﻢ یﺮﻔﻧ ﻫﺸﺖ و ﻣﻦ از در ﻣﺮدﻫﺎ وارد ﺷﺪ را ﺖﯿﺑﻠ .ﯾﻢ ﻧﺸﺎن دادم ؛ ﻣﺄﻣﻮر ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺑﻠﯿ ﺖ و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮد . ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺎزرﺳ ،ﺎﻫ ﺑﺎزو ، ﺑﺪن ﯽ ﭘﺸﺖ و ر ﻫﺎ نا و ﺳﺎق ﭘﺎﻫﺎ ﭘﺮداﺧﺖ و ﻣﺎ را ﯽﺑ ﯽ ﺧﻄﺮ و ﺧﺎﻟ از اﺳﻠﺤﻪ ﯾﺎﻓﺖ و اﺟﺎزه ی ورود داد. ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﭼﻨﺪ ﺧﻮان در ﭘ ﯽوﻟ ،ﯾﻢ دار ﯿﺶ ل  ﹰ از ﺧﻮان او ﻇﺎﻫﺮا ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ رد .ﯾﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد یاﻪ در ﮔﻮﺷ از ﺳﺎﻟﻦ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﮔ یاﻪﯿﻘدﻗ .ﯾﻢ ﻣﺎﻧﺪ ﯿﺘﯽ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﯿﺘﯽﮔ آرام و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ی ﺗﻤﺴﺨﺮآﻣ ﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰد ﯾﮏ . ﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﻦا ﺻﺤﺒﺖ ﭼﻄﻮر ﺷﺪ را ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣ ﺑﻪ ﮔﺬارم. ﯽ ﻓﺮاﻣﺮز ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺪا از ﻣﺎ ﺑﺮود و ﺳﺎ ک را ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎر ﺑﺪﻫﺪ و ﺗﺎ زاﻫﺪان ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺎآﺷﻨﺎ ﻧﺸﺎن ﯽﻣ ﻓﮑﺮ . دﻫﺪ ﮐﺮدم ا ﮔﺮ ﺑﺮا ﻣﻦ ﯾﺎ ﯿﺘﯽﮔ ی ۱۱۷