Goriz Nakhasteh

ﺑﺮ ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮر ،ﯽﺣﺎﺟ ﻓﺮاﻣﺮز و ﻣﻦ ﭘ اﻫﻢ ﯾﮕﺮ د ﻧﻔﺮ ﯾﮏو ﯽﺣﺎﺟ .ﯾﻢﺷﺪ ﯿﺎده ﯿﺎده ﭘ ﯿﻦ ز ﻣﺎﺷ . ﺷﺪﻧﺪ ﺟﺎده ﺧﻠﻮت ﺑﻮد . در آن ﺑ از ﻫ ،ﻣﺎ از ﯿﺮﻏ ﯿﺎﺑﺎن ﯿﭻ اﻧﺴﺎن ﯾﮕﺮی د یﯿﻪ ﻧﻘﻠ یﯿﻠﻪ وﺳ ﯾﺎ ، ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮد ﯽوﻟ آن ﻏﺒﺎر از دور ﻧﺰد ﯽﻣ ﯾﮏ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻌﺪ از دﻗﺎ ﯾﺪﯾﻢ د ﯾﻘﯽ ﮐﻪ اﺳﺘ از ﺑ ﯿﺸﻦ ﯿﺮاﻫﻪ ﺑﻪ ﺟﺎده ﯾﮏﻧﺰد ﺷﺪ و در ﺻﺪ ﻣﺘﺮ ی اﺗﻮﺑﻮس ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد . ﻪ ﺑ ﻓﺮاﻣﺮز ﻃﺮف اﺳﺘ ؛ ﯾﺪدو ﯿﺸﻦ ﻣﻦ آرام و ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠ یاﻪ از ﺟﺎده ﻪ ﺑ ، ﺳﻤﺖ اﺳﺘ ﯿﺸﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم و رﻋﻨﺎ . ﻣﺴﻌﻮد از ﻣﺎﺷ ﯿﺎده ﭘ ﯿﻦ . ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﺮاﻣﺮز در آﻏﻮش ﻣﺎدرش ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ . ﮐﺮدﯽﻣ ﯽ ﺑﻌﺪ در ﮐﻪ ﯽﺣﺎﻟ اﺷﮏ ، ﯾﺨﺖرﯽﻣ ﺑﻪ آﻏﻮش ﭘﺪر ﭘﻨﺎه ﺑﺮد و ﺻﻮرﺗ را ﺶ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﻪ . ﯾﯿﺪﺳﺎﯽﻣ او ﺷﺪم ﯾﮏﻧﺰد ﻣﺴﻌﻮد و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﮔﻔﺘﻢ : - ،ﺟﺎن ﻣﺴﻌﻮد ؛ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﻣﻤﻨﻮن از ﻫﻤﻪ ﻣﺤﺒﺖ ی . ﯾﺖﻫﺎ - را ﯾﻢرو ﺑﻪ ﺳﻮ رﻋﻨﺎ ی ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮازش و ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺑﻮد ﻓﺮاﻣﺮز ، ﺑﺮدم : و ﮔﻔﺘﻢ دﺧﺘﺮﻋﻤﻮ ،ﺟﺎن . ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ ﻧﺎراﺿ رﻋﻨﺎ در ﻫ و ﯽ ﯿﺠﺎن ، ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﭘﺮ از اﺷﮏ ﮔﻔﺖ: - ﺑﺎ ﮔ ﯿﺘﯽ ﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﻧﮑﺮدم . - او ﭘ ﮔﻔﺖ ﯽﺣﺎﺟ ؛ ﻧﺸﻮد ﯿﺎده ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﺎ ﯾﺪ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﻮ .ﯾﻢ آب دﻫﺎﻧ ﺶ را ﻫﻤﺮاه ﺑﻐﻀ در ﯽ ﮔﻠﻮ ﻓﺮو ﺑﺮد ﻪ و ﺑ ، زﺣﻤﺖ ﮔﻔﺖ : - ﻪ ﺑ ﺳﻼﻣﺖ ﯽﺣﺎﺟ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰد : ﮔﻔﺖ و ﺷﺪ ﯾﮏ - زود ﺑﺎﺷ .ﯿﺪ آن از ﻓﺮاﻣﺮز ﻫﺎ ﻪ ﺑ و ﺟﺪا ﺷﺪ رﺳﻢ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ ﯾﺸﺎن ﺳﻮ ﻪ ﺑ ﯽ دﺳﺖ ﺗﮑﺎن داد ﻫﻢ ﻣﻦ . ﮐﺎر او را ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم ﯾﻦ و آﺧﺮ ﻧﮕﺎه را ﺑﺮ ﺻﻮرت ﭘﺮﻣﻬﺮ آن ﻋﺰ ﯾﺰان ﺟﺎن اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈ . ﮐﺮدم ﯽ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ یﺳﻮ اﺗﻮﺑﻮس دو . ﯾﻢﺷﺪ ﺳﻮار و ﯾﺪﯾﻢ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد داﻧﺴﺘ ﯽﻤﻧ . ﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ ی زاﻫﺪان ﺗﺎ ﺧﺎش ﭼﻨﺪ ﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﮐ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺖ ﺳﺮ ﺑﺎ وﻟﯽ ، ﻋﺘﯽ ﮐﻪ اﺗﻮﺑﻮس اﻣ ، رﻓﺖﯽﻣ ﯿﺪوار ﺑﻮد ﻪ ﺑ یﺟﺎده ﯾﻦ م ﮐﻪ ا ﻇﺎﻫﺮ ﯾﺎنﭘﺎﯽﺑو ﯽ ﻃﻮﻻﻧ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد در ﯾﯽﺟﺎ . اﺗﻮﺑﻮس ﮐﻪ ا ﮐﺜﺮ ﺻﻨﺪﻟ ﯽﻟﺧﺎ ﺶﯾﻫﺎﯽ ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻢ ﯽﺣﺎﺟ ﯽﮔﺎﻫ . ﯽﻣﺑﺮ یﺳﺮ ﮔﺮداﻧﺪ و آرام ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯽﻣ . رﻓﺘﻢ ﺑﻪ رد ﯾﻒ دوم اﺗﻮﺑﻮس و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ آن ﺟﻮان ﯿﺎهﺳ ﻫﺠﺪه، ﻧﻮزده ﺳﺎﻟﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ . ﺟﻮاﻧﮏ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن آ ی آزارﯽﺑ رام و ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﻫﺎ ﻟﺜﻪ و ﯿﺮهﺗ ﺶﯾ ﻟﺒﻬﺎ . ﻪ ﺑ ﯿﺮهﺗ ﯽﺻﻮرﺗ و زرد ﻫﺎ نا دﻧﺪ ، ﺳﺮخ رﻧﮓ ﺷﺐ . داﺷﺖ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﺑﻠﻮﭼﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ. ﺑﺎ وﺟﻮد ﮐﻪ ﯾﻦا ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻻﻏﺮ ﺑﻪ ﺧ . ﺑﻮد ﯾﺪه ورز ﯿﺎر ﺑﺴ ﯽوﻟ ،ﻣﺪآﯽﻣ ﮐﻪ ﯾﻦا ﯿﺎل اﺳﺖ ﻣﺴﺎﻓﺮ ، ﭼﻮن ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻦ ﯾﻢﺳﻮ ﻪ را ﺑ شو ﺳﺮ ﺷﺪ ﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮد ، ﭘﺮﺳ : ﯿﺪم - ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺎش ﻣ ؟ﯾﺪروﯽ - .ﺑﻠﻪ - ؟ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺘﻪ ۱۳٤