Goriz Nakhasteh

اﺗ ی ﭘﺮده ﺎﻗﮏ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر رﻓﺖ و ﺣﺎﺟ آﻣﺪ ﯽ . ﺳﺎ ک یﻫﺎ ﻣﺎ را ی دو ﺑﭽﻪ دوازده، ﯿﺰده ﺳ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻪ اﺗ ﺎﻗﮏ آوردﻧﺪ ﯽﺣﺎﺟ . در ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﺎﻗﮏاﺗ ی . ﺸﺴﺖ ﻧ ﯾﻮار دﻪ ﺑ ﯿﻪ ﺗﮑ ، ﭼﺸﻤﺎن ﺷ ﯿﻄﺎﻧﺶ ﯽﺑﺮﻗ داﺷﺖ و ﻟﺒﺨﻨﺪ ی ﺑﻪ ﺻﻮرت آورده ﺑﻮد : ﮔﻔﺖ . - ا ﯾﻨﺠﺎ ﺧﺎش اﺳﺖ و ﭼﻮن ﺑﺎران ، ﺑﺎردﯽﻣ  ﯿﻢ ﺗﻮاﻧ ﯽﻧﻤ ﻓﻌﻼ .ﯿﻢ ﺳﻔﺮ ﮐﻨ - ﭘﺲ ﮐ ؟ﯾﻢروﯽﻣ ﯽ - یﺻﺪا ﯾﻦا ﻧﮕﺮان ﻓﺮاﻣﺮز ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺣﺎﺟ ﮐﺮد. ﺳﺆال ﯽ - ا ﻪ  ﻧﺸﺎءاﻟ . روﯾﻢ ﻣﯽ ﯽﻣ ی ﺣﺎﻻ ﭼﺎ آورﻧﺪ و ﻗﺪر ی اﺳﺘﺮاﺣﺖ . ﯿﺪﮐﻨﯽﻣ ﻧﮕﺎه یﻫﺎ ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﻤﺪ ﺷﺪ ﯾﮕﺮ . در ﺳﮑﻮت ﻧﻘﺶ ﺳﺆال ﺑﺮﭼﻬﺮه ﻣﺎن ﻧﺸﺴﺖ ﺑﺎر د . ﯾﮕﺮ ﯿﻢﺿﺨ ی ﭘﺮده و ﮐﻮﺗﺎه ﮐﻨﺎر رﻓﺖ و رﺷ ،ﯿﺪ آن ﺟﻮان ﺳ ، ﯿﺎه اش ﭼﻬﺮه ﺷﺪ ﯿﺪا ﭘ . ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﺟﻮان ﺑﯿﺴﺖ و ﺑﯿﺴﺖ ﭼﻬﺎر، ایﻪﻟﺎﺳ ﭘﻨﺞ و ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻧﺎﻣﺶ را ﯿﻢ داﻧﺴﺘ ﯽﻧﻤ ﯽ و ﺣﺎﺟ او را ﺧﻮاﻫﺮزاده اش ﯽ ﻣﻌﺮﻓ ﮐﺮده ﺑﻮد وارد ، اﺗﺎق ﺷﺪ. ﺑ را ﯾﺶﻫﺎ ﺸﻢﭼ ﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﺎ ی ﻧﺸﺴﺘﻦ ﮔﺮداﻧﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه در ﮐﻨﺎر ی از آن ﺎﻗﮏاﺗ ﹰ - ﮐﻪ واﻗﻌﺎ اﺗﺎق اﻧﺴﺎن ﺑﺪﺑﺨﺘ ﯿﻮانﺣ یﯾﻠﻪ ﻃﻮ ﯾﺎ ﺑﻮد ﯽ ،ﯽ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ . ﺣﺎﻻ ﻧﻪ ﻧﻔﺮ در آن ﻬﺎر د ﭼ ﯾﻮاری ﻣﺤﻘﺮ و ﻣﺤﺪود ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﯾﻢ ﯾﮕﺮ د ﮐﻪ ﺑﺎر ﭘﺮده ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ی رﻓﺖ و ﯿﻨﯽﺳ ﯾﮏ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻓﻨﺠﺎن در دﺳﺘ .ﺷﺪ ﯾﺎن ﻧﻤﺎ ﯽ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺟﻮاﻧﯽ رﯾﺰ اﻧﺪام ﺑﺎ ﺻﻮرﺗ ﯽ زرد ﺗ آو ﯿﺎهﺳ یﻫﺎ ﯿﻞﺳﺒ ، ﯿﺮه ﯾﺰان ﮐﻪ در دﺳﺖ د ﯾﮕﺮش یﮐﺘﺮ دود ﮔﺮﻓﺘ ﺑﻪ ﭘﺎ ، داﺷﺖ یاﻪ اﺗﺎق ﮔﺬاﺷﺖ . ﺣﺎﺟﯽ ﺑﻪ رﺷﯿ ﺪ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ را ﺑﮕ ﻫﺎ نﺎ ﺳﯿﻨﯽ ﻓﻨﺠ ﯿﺮد . ﺧﻮدش ﺧﻢ ﺷﺪ و از وﺳﻂ اﺗ ﺎﻗﮏ ﺳ ﯿﻨﯽ ﻪ را ﺑ ﯽﻗﺒﻠ ی و ﮐﺘﺮ ﮐﻨﺎر زد . ﮐﻪ -ﻫﺎنﺎ ﻓﻨﺠ ﺗﺎ ﺑ ﭼﻬﺎر ﻧﺒﻮد ﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪ، ﺑﺎ ﻧﻌﻠﺒﮑﯽ ﯾﯽﻫﺎ ﻫﺮ ﮐﺪام ﺑﻪ ﺻﻮرت و ﻧﻘﺸﯽ ﺟﺪا از ﻫﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﯾﮑﺎﯾﮏ ﻣﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﯿﺘﯽﮔ . ﺑﺎ اﺑﺮو ﺑﻪ ﻣﻦ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣ ﯿﻞ ﺑﻪ ﻧﻮﺷ ﻧﺪارد یﭼﺎ ﯿﺪن ﯽﺣﺎﺟ ﯽ ، وﻟ یﭼﺎ داغ را ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﻓﻨﺠﺎن ر . ﯾﺨﺖ ﭼﻮن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔ ﯿﺘﯽ از ﺧﻮردن ﭼﺎ ی اﻣﺘﻨﺎع دارد یﻗﺪر ، ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ . ﻓﻨﺠﺎن و ﻧﻌﻠﺒﮑ ار او ﯽ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮدش ﮔﺬاﺷﺖ . در ﻇﺮف ﮐﻮﭼﮏ آﺑ ﯽ رﻧﮓ ﭘﻼﺳﺘ ﯿﮑﯽ یﻫﺎ ﺣﺒﻪ ﻗﻨﺪ ﻗﺮار داﺷﺖ ﯿﻦﻫﻤ یﺑﺮا» : ﮔﻔﺖ یﺟﺪ ﯾﺎ ﯽﺷﻮﺧ ﻪ ﺑ. ﭼﻨﺪ ﺣﺒﻪ ﻗﻨﺪ ﺑﯿﺴﺖ ﺗﻮﻣﺎن ﭘﻮل داده ﻣﯽ «.ﺷﺪه داﻧﺴﺘ ﯿﻢ ﻗﻨﺪ در ﺳﺮا یﺑﻨﺪ ﯿﺮهﺟ ﯾﺮان ﺮ اﺳ ﯽوﻟ ﺷﺪه، ﺑﺎور ﮐﺮدﻧ ﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ، ﯽﺳ ﺣﺒﻪ ﻗﻨﺪ در ﺧﺎش ﺑﯿﺴﺖ ﺑﻪ در . ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻮﻣﺎن اﺻﻄﻼح » اﺳﺘﺮاﺣﺘﮕﺎه ﻧﻮﺷ یﭼﺎ « ﯿﺪﻧﻤﺎن نﭼﻮ .ﯿﺪ رﺳ ﯾﺎنﭘﺎ ﻪ ﺑ ﯿﺮﻏ از آﻗﺎ ،ﯾﯽﺪاﺧ ی ﺗﻌﺎرف ﻧﻮﺑﺖ دوم ﭼﺎ ی را ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد ،ﯾﻢ ﻫﻤﺎن ﻓﻨﺠ ﻫﺎ نﺎ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ی ﯾﮕﺮان د ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ . ﻣﺮد ﻣﺴﻨ ﯽﻋﻘﺎﺑ ﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﺑ ﯽ و ﺻﻮرت اﺳﺘﺨﻮاﻧ ﯿﻞ و ﺳﺒ ﯾﺶو ر ﯽ ﯽ ﺟﻮ ﮔﻨﺪﻣ و ﻋﻤﺎﻣﻪ ی ﭼﺮک و ﮐﻬﻨﻪ و ﻟﺒﺎس ﻣﺤﻠ ﯽ، ﻗﺒﻞ از ورود ﻣﺎ در آن اﺗﺎﻗﮏ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻪ ﺑ داﺋﻢ . یﻫﺎ ﺻﻮرت ﯾﮑﺎﯾﮏ ﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﯽﻣ ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻣ و ﻻﺑﺪ ﺑﺪاﻧﺪ آﯾﺎ ﮐﻪ ﯿﻢاﻧدﯽﻣ ﻫﺮ ﮐﺪام .ﯾﻢ دار ﯿﺶدر ﭘ ی ﭼﻪ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ رﻏﻢ ی ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻧﺎﻣﺄﻧﻮﺳﺶ ، ﻧﮕﺎه ﻣﻬﺮﺑﺎﻧ ﯽ داﺷﺖ و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز ﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﮐ ﯿﻢ داﻧﺴﺘ ﯽﻧﻤ و در ﺳﻔﺮ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺳﻬ ، دارد ﯽﻤ ﮐﻪ داد ﯿﺺ ﺷﺪ ﺗﺸﺨ ﯽﻣ در ﮐﺎرش وارد و ﻫﻤﻪ ﭼ ﯾﺶﺑﺮا ﯿﺰ ﺳﻬﻞ و ﻋﺎد اﺳﺖ ی . از او ﭘﺮﺳ : ﯿﺪم ۱۳۸