Goriz Nakhasteh

ﻣﯽ داﻧﺴﺘ ﻢ ﺣﺮف زدن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺎﯾﺪه ﻧﺪارد . ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻘﺪر در ﻋﺬاب اﺳﺖ . زﻧﺪﯽﻧﻤ ﯽﺣﺮﻓ ﯽﻟو ، ﺗﺎ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ، اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻢ درد ﯽ ﻟﺤﺎﻓ . ﮐﻨﺪﯽﻣ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و آن را ﺑﺮ رو ﭘﻬﻦ ﯿﻦزﻣ ی ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻃﻮر آن ﯿﻢ ﮐﻪ ﻧ ی ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺸﮏ و ﺣﺎﻟﺖ ﯾﮕﺮ د ﯿﻢﻧ ﻟﺤﺎف را داﺷﺖ ، درون آن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ . یﺑﻮ ﻧﺎﻣﻄﺒﻮع ﯽ ﮐﺴﺎﻧ ﻋﺮق ﺗﻦ ﮐﻪ در آن ﺧﻮاﺑ ﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺣﺎﻟ را ﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ ﯽوﻟ ،زدﯽﻣ آن ﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ و ﺧﻮاب آﻟﻮد ﺑﻮدم ﮐﻪ ا ﮔﺮ ﻣﮕﺲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﯽﻣ ﻫﺎ در ، دم ﻏﺶ ﮐﺮدم و ﯽﻣ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﭘﺸﻪ ﯽوﻟ . رﻓﺘﻢﯽﻣ ﻫﺎ اﻣﺎن ﻧ ا ﮔﺮ ؛ ادﻧﺪ دﯽﻤ م را زﯾﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻟﺤﺎف ﻣﯽ یﺑﻮ ، ﮐﺮدم ﺑﺪ آزا . دادﯽﻣم ر ﻣﻌﺬﻟﮏ ، ﮐﻪ ﯾﻦ ﻣﺜﻞ ا ﯾﺪﺷﺪ ﯿﺎز و ﻧ ﯽ ﺧﺴﺘﮕ ﺑﻪ ﺧﻮاب ، ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼ ﯿﺰ ﺑﻮد ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮده ﮐﻪ در ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺑﺖ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم از ﺧﻮاب ﺷﺪه ﯿﺪار ﺑ و دوﺑﺎره ﺧﻮاﺑ ﯽﺧﻨﮑ ﯿﻢ ﻧﺴ ﯽﮔﺎﻫ .امهﯿﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﻪ ﯾﻦاﺗﺎ ، ﺧﻮرد ﯽﻣ ﺑﺎﻻﺧﺮه در ﯾﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﮐﺮدن ، ﻧﻮر ﺻﺒﺢ از روزن در ﺑﻪ ﭼﺸﻢ آﻣﺪ . ﭼﺸﻢ  ﮐﺎﻣﻼ ﻫﺎ را ﺑﺎز ﮐﺮدم و د ﯿﺘﯽﮔ ﯾﺪم رم ﺎ در ﮐﻨ ﯿﺪار ﺑ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﭘﺮﺳ . : ﯿﺪم - ﺗﻮ ﻧﺨﻮاﺑ ؟ ﯿﺪی ﯽ ﻧﮕﺎﻫ از ﺳﺮ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮐﺮد و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ : - ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎل ﯿﺪ ﺗﻮاﻧ ﯽﻣ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑ .ﯿﺪ و ﻣﮕﺲ ﻫﻤﻪ ﯾﻦاﺑﺎ ﯿﻐﻮﻟﻪ ﺑ ﯾﻦا ی ﺷﻮد ﺗﻮ ﯽﻣ ﻣﮕﺮ ﮐﺜﺎﻓﺖ ﺧﻮاﺑ ؟ﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻋﻼو ﺑﺮ ه ﻓﺮاﻣﺮز ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﻟﺤﺎف ﻣﻦ در ﻟﺤﺎف و ﺗﺸﮑ ﺑﻮد ﯿﺪه ﺧﻮاﺑ ﯽ و در ﮐﻨﺎر او ﯾﯽﺪاﺧ ، ﮐﺮدﯽﻣ ﺧﺮوﭘﻒ دو ﺑﺴﺘﺮ د ﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﻗﺮار داﺷﺖ. وﻟﯽ ﺻﻮرت و ﺳﺮ در زﯾﺮ ﻟﺤﺎف و ﺑﻮد ﻫﺎ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﺪ ﯽﻧﻤ ﯾﮏ ما از ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ ﺷﺐ را در ز ﯾﺮ آن ﺳﻘﻒ ﮔﺬراﻧ . اﻧﺪهﺪ : ﮔﻔﺖ ﯿﺘﯽﮔ - ا ﮔﺮ ﺑﺸﻮد ، از در ﺑ ا یﻫﻮا ؛ﯾﻢ ﺑﺮو ﯿﺮون ﯾﻨﺠﺎ ﮐﺸﻨﺪه اﺳﺖ . ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﭼﺎدر ﺳﻌ ﮐﺮدم ﯽﻣ ﯽ ﻣﮕﺲ ﻫﺎ را از رو ی ﺻﻮرت ﺗﻮ و ﻓﺮاﻣﺮز دور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﺑ .ﯿﺪ ﯾﻦا ﯽوﻗﺘ را ﮔﻔﺖ ، ﻋﻠﺖ ﺧﻮاﺑ ﯿﺪن و اﺣﺴﺎس ﻧﺴ ﯽﻤﯿ در آن ﺑ ﯿﻐﻮﻟﻪ ﮐﺮدن ﺑﺮا ﯾﻢ روﺷﻦ .ﺷﺪ آﻫﺴﺘﻪ یﻃﻮر ﺑﻪ ﮐﻪ در آن ﺟﺎ ی ﺗﻨﮓ ﭘﺎ ﯾﻢ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧ ﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﺑ ﯿﺪ ه ﺑﻮدﻧﺪ، ﻧﺨﻮرد ﯾﮏﻧﺰد ، در رﻓﺘﻢ و آﻫﺴﺘﻪ یﻻ یﻗﺪر در را ﺑﺎز ﮐﺮدم . ﻧﻮر ی ﻣﻘﺪار ﺑﻪ اﺗﺎق . آﻣﺪ دوﺑﺎره در را ﺑﺴﺘﻢ ، و از درز در ﺑ در را ﯿﺮون ،ﯾﺪ ﺷﺪ د ﯽﻣﮐﻪ ﯽﺷﻌﺎﻋ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم . ﺳﮑﻮت ﻣﻄﻠﻖ ﺣﺎ ﮐﻢ ﺑﻮد و آﻧﭽﻪ . ﯿﺎﺑﺎن ﺑ ، ﯾﺪمدﯽﻣ آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﮔ ﯿﺘﯽ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد ﺗﺎ از در ﺧﺎرج ﺷﻮ ﯽوﻗﺘ .ﯾﻢ از آن دﺧﻤﻪ و ﯾﺎ در واﻗﻊ ﻃﻮ ﯾﻠﻪ دو ،ﯾﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪ ﺑﺴﺘﺮ د یﻗﺪر ﯾﮕﺮ دورﺗﺮ ﺑﺮ رو ﯿﻦزﻣ ی ﭘﻬﻦ ﺑﻮد ﻌﻣ. ﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ از ﻫﻤﺮاﻫﺎن ، ﺷﺐ را در آﻧﺠﺎ اﻧﺪه ﮔﺬراﻧﺪ ، وﻟﯽ ﻫﻢ آن دو ﻧﻔﺮی ﮐﻪ در اﺗﺎق ﺑﻮدﻧﺪ و ﯾﻦا ﻫﻢ دو ﻧﻔﺮ در ﺧﻮاب ﺳﻨﮕ ﯿﻦ و ﺑﺪون ﻧﮕﺮاﻧ ﯽ ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، و ﺻﺪا ﭘﺎ ی و ﺻﺤﺒﺖ آﻫﺴﺘﻪ ﻣﺎ ﺑ ی ﯿﺪارﺷﺎن . ﮐﺮدﯽﻧﻤ ﯽ ﻫﻮا آﻓﺘﺎﺑ و روﺷﻦ در ﻧﻬﺎ و ﯽﭘﺎ ﮐ ﯾﺖ آﺳﻤﺎن آﺑ ﺳﺮ . ﺑﻮد ﯽ م را ﻣﺘﻮﺟ ﻪ ﺳﻤﺖ د یﯾﮕﺮ ﮐﺮدم و ﺑ ﻪ ﯾﮏ ﺑﺎره از ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ ﺑ ﻪ : ﯾﺪم ﺧﻮد ﻟﺮز ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن آﺟﺮ ﯾﮏ ، ﻗﺮﻣﺰ ی ﻃﺒﻘﻪ و ﺑﺮﺑﺎﻻ ی آن ﭘﺮﭼﻢ ۱٥۲