Goriz Nakhasteh

ﺑﻌﺪ ﯽﯾﻘ دﻗﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ؛ و ﺑﻠﻮچ ﯿﺰﻧ ﻫﺎ ﺑﻪ آن ﮐﻠﺒﻪ وارد ﺷﺪﻧﺪ . ﺟﻤﻊ ﻫﺸﺖ ﻧﻔﺮ ﻪ ﻣﺎ ﺑ ی دور ﻫﻢ ر د از ﯽﻤﯿﻧ اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد یﮐﺘﺮ .ﯾﻢ ﭘﺮ از آب ﺑﺮ رو ی ﯽ ﭼﺮاغ ﻧﻔﺘ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺴﺎط ﭼﺎ ی ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﻮد . ﯾﮑﯽ از ﺑﻠﻮچ یاﻪ ﺑﺴﺘ یﮐﻬﻨﻪ ﻫﺎ را از ﮐﻨﺎر ی ﺑﺮداﺷﺖ ﺶدروﻧ ﮐﻪ ﻗﻄﻌﺎت ﻧﺎن ﺑﻮد . ﻧﺎن ﺑﺮﺑﺮی ﺳﯿﺎه و . ﻓﺘﯿﺮ اﺳﻼم دﺳﺖ ﺑﺮد و یاﻪ ﺗﮑ از ﻧﺎن را ﺑﺮداﺷﺖ ﺑﻪ ﻣ . ﺎ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮ ﺑﻠﻮچ .ﯾﻢ ﯾﮕﺮ د یﻫﺎ ﻫﺮﮐﺪام ﺗﮑ یاﻪ در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺎز زدن و ﺧﻮردن ﺷﺪﻧﺪ . ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺪﺗ ﺑﻮد ﭼ ﯽ ﯿﺰی ﻧﺨﻮرده ﯽوﻟ ، ﺑﻮدم اﺣﺴﺎس ﮔﺮﺳﻨﮕ ﯾز ﯽ ﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻢ . ﭼﺮک آن ﭘﺎرﭼ در ﻫﺎ نﺎ ﮐﻪ ﻧ یاﻪ آن ﻗﺮار داﺷﺖ ، و ﺧﻮد ، ﻧﺎن یﻫﺎ ﺗﮑﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗ ﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺷﺘﻬﺎ را ﺗﺤﺮ . ﮐﺮدﯽﻧﻤ ﯾﮏ ﻣﻌﺬﻟﮏ ، ﺑﻪ ادب ﺧﻢ ﺷﺪم و ﺗﮑﻪ ﻧﺎﻧ ﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻢ از ﮔ ﯿﺮﻏ . ﯾﮕﺮان د ﯿﺘﯽ ﯽ ﻫﻢ ﻧﺎﻧ ﺑﻪ دﺳﺖ . ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ از آﻧﭽﻪ در دﺳﺖ داﺷﺘﻢ ، ی ﻗﻄﻌﻪ ﯽ ﮐﻮﭼﮑ ﺟﺪا ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﮔ ﯿﺘﯽ ﺧ دادم ﺗﺎ ﻮد را ﻣﺸﻐﻮل ﻧﺸﺎن دﻫﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ رﻓﺘﺎر آن ﺑﻠﻮچ ﺑﺎ ﻫﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﯽﻤﯿﺻﻤ و ﺧﻮدﻣﺎﻧ ﯽﻣ ﯽوﻟ ، ﺑﻮد ﯽ ﺷﺪ ﺣﺪس زد ﮐﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ و ﻫﻤﻪ ﮐﺎره اﺳﻼم اﺳﺖ . ﺣﺎﻻت وﺣﺮﮐﺎﺗﺶ ﻧﺸﺎن ﯽﻣ داد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف ﺑﺮ آن . ﺳﺮ اﺳﺖ ﻫﺎ در ﮐﻨﺎر دﺳﺖ ﺧ ﯾﻮار د ﺑﺮ ﯿﻪ و ﺗﮑ ﯾﯽﺪا ﻣﻘﺎﺑﻞ در ی ورود ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﺎﻫ ﺑﻪ ﯽ ﯾﮑﯽ از آن ﺳﻪ ﺗﺎ ﯾﮕﺮ د ی ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺑ ﯽﻣ ﯿﺮون ﺑﺮوﻧﺪ و ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﺷﺐ را ﯽاﻣﻨ ی در ﺟﺎ ،ﻢاﯾه ﺑﻮد ه ﺻﺒﺢ ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ و ﻫﺮ آن ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺣﻀﻮر ﭼﻨﺪ ﻏﺮﯾﺐ و ﻏﯿﺮ ﺑﻮ ﻪ ﺑ ﻣﯽ ﮔﻮش ﻧﺎ اﻫﻞ ﺑﺮﺳﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﮔﺮﻓﺘﺎر از . ﺑﺸﻮد ی : ﯿﺪم ﻼم ﭘﺮﺳ ﺳا - اﺳﻼم ا ، ﯾﻨﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺘ ﯿﻢ ﻣﺎل ﮐ اﺳﺖ ﯽاﻣﻨ یﺟﺎ ؟ ﯿﺴﺖ ؟ - ﻣﺎل ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ و ﻪ  اﻧﺸﺎءاﻟ اﺳﺖ ﯽاﻣﻨ یﺟﺎ . - ا ﯽﺗﺎ ﮐ ؟ ﻣﺎﻧﺪ ﯿﻢ ﺧﻮاﻫ ﯾﻨﺠﺎ - . ﯿﺎﯾﻨﺪ ﺑﻫﺎ ﯿﻖرﻓ ﯾﺪﺑﺎ رﻓﺘﻨﺪ ده ﻣﺎﺳﺖ و ﮔﻮﺷﺖ و ﻧﺎن ﺑ ﯿﺎورﻧﺪ . - ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﺣﺮﻓﺶ را اداﻣﻪ » داد: ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﺴﯿﺮ و راﻫﻤﺎن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﻢ .« - اﯾﻨﺠﺎ آ ن ﻧﺰدﯾﮏ ﭼﺎه ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ ﯽﮐﺴ ؛ اﻧﺪﻪ ﮐﺎﺷﺘ ﻧﺨﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ؟ - ﯽﻣﺤﻠ ؛ﭼﺮا ؛ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﻫﺴﺘ ﯽوﻗﺘ .ﯿﻢ ﺗﻮ ﯾﻦ ﺷﻤﺎ ا ؛ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﺴﯽ از ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺧﺒﺮ . ارد ﻧﺪ واﻧﺖ را ﻫﻢ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﻫﻤ ﯿﻦ اﺗﺎق ﯾاﻪ ﮔﺬاﺷﺘ ﯽ ﻢ و ﮐﺴ آن را . ﯿﻨﯿﺪ ﺑﯽﻧﻤ یﭼﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد . در آن ﻻﻧﻪ ﭘﺮ ی از ﮐﺜﺎﻓﺖ ، ﺟﺰ ﺳﻪ اﺳﺘﮑﺎن رﻧﮓ ﺑ ﻪ رﻧﮓ ﻧﺒﻮد ﯿﻦ اوﻟ . ﻫﺎیﭼﺎ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮدﻧﺪ ﯿﺘﯽﮔ ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻣ دﻟﻢ . در ﻫﺮ ﺣﺎل ﯾﮏ ﻓﻨﺠﺎن ﭼﺎ ی ﺑﺨﻮرد ، ﭼﻮن آب ﺟﻮﺷ  ﮐﺎﻣﻼ . ﺑﻮد ﯿﺪه در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮدﻣﺎ ن ﺑﺎ ﻫﻤﺎن آب ﻫﺎ نﺎ ﻓﻨﺠ ،ی ﺟﻮﺷﺎن ﮐﺘﺮ را آب ﮐﺸ ﯿﺪﻧﺪ و آب را ﺑﻪ ﮐﻒ اﺗﺎق ﯾﺨﺘﻨﺪ ر ﯿﺘﯽﮔ ﯽوﻟ ؛ ﮐﻪ ﺗﮑﻪ ﻧﺎﻧ ﯽ در دﺳﺖ داﺷﺖ آن را ک ﻮو ﻧ ، ﮔﺎه ﮔﺎه ﺑﻪ دﻧﺪان ، ﮔﺮﻓﺖﯽﻣ آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ : - ﺧﻮدت ﺑﺨﻮر داﻧﯽﯽﻣ ؛ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻟﺐ ﻧﺨﻮاﻫﻢ زد . ﻓﺮاﻣﺮز ﺳﺮش را ﻧﺰد ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻢ آورد و ﮔﻔﺖ : ۱٥٦