Goriz Nakhasteh

ﯽﭼﺮﺑ ﯾﺪﺷﺎ ی و ﺧﺎﻣﻪ دوغ ﺑﻮد ﯿﺰﭼدو ﯾﮑﯽ، و ﮐﻮﭼﮏ ﺷﻨﺎور را ﺸﺎنﺘﯾﻮﻫﮐﻪ ﯿﺎهﺳو ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﺪادم ، ﺑﻪ ﭼﺸ ﯽﺳﻌ . ﺧﻮرد ﻢ ﻤ داﺷﺘﻢ درز ﻟﺐ را ﻫﺎ آن ﻗﺪر ﺗﻨﮓ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷ یاﻪ ﯿﮕﺎﻧ ﺑ ءﯿﯽ وارد ﻧﺸﻮد ﻢ دﻫﺎﻧ . ، ﯿﺐﺗﺮﺗ ﯾﻦﺑﺪ ﭼﻨﺪ ﻗﻮرت از دوغ را ﻓﺮو دادم . ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ آن ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺲ ﭼﺸﺎ ،ﺷﺪﯽﻣﮐﻢ ﯾﯽ ﻣﻌﺬﻟﮏ ﮔﻮارا ﺑﻮد . ﻋﻼﻣﺖ رﺿﺎ ﻪ ﺑ ﯾﺖ ﺻﻮرﺗﻢ آوردم ﺗﺎ از ﺑﻠﻮچ ﻫﺎ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ . ﻫﻨﻮز ﮐﺎﺳﻪ در دﺳﺘﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﻼم ﭘﺮﺳ :ﯿﺪ - ؟ ﺧﻮﺷﺖ آﻣﺪ - ﯿﻠﯽﺧ! ﻫﺎن ؛ ﺧﻮب ﺑﻮد ﻣﺘﺸﮑﺮم . - ﯿﺸﺘﺮ ﺑ ، ﺧﻮب ﺑﺨﻮر ؛ ﺑﺮات ﺧ . ﺧﻮﺑﻪ ﯿﻠﯽ - ،ﺪ ﺑﺎﺷ ﺑﻌﺪ ﻣﯽ . ﺧﻮرم - و ﮐﺎﺳﻪ را ﺑﻪ . دادم ﻓﺮاﻣﺮز ﮐﺎﺳﻪ را ﮔﺮﻓﺖ و درون آن ﻧ . ﯾﺴﺖﺮﮕ ﹺ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﮐﻮﭼﮏ ، دﺳﺘﺶ ﯾﮏ ﹰ ﭼ ﻇﺎﻫﺮا را ﯿﺰی درون دوغ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﮐﻪ ﯽﺣﺎﻟ در و ،زد ی ﮐﺎﺳﻪ را در ﻫﺮ دو دﺳﺖ داﺷﺖ ، ﺑﻪ دﻫﺎ ن ﺑﺮد و ﻗﻮرت ﻗﻮرت ﮐﻨﺎن دوغ را .ﯿﺪ ﻧﻮﺷ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﯿﺘﯽﮔ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻫﺎ ﭼﺸﻢ . را ﺗﻨﮓ ﮐﺮده ﺑﻮ ﯿﺰﭼ شﺧﻮد ﮐﻪ ﯾﻦاﻞ ﺜﻣ د و ﺑﺪ ﻣﺰ یاه دردﻫﺎن دارد و ﻧﺎﭼﺎر از ﻓﺮو ﺑﺮدن اﺳﺖ ، ﺷﮑﻞ ﺧﺎﺻ ﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ،داد و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ، ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﯽوﻗﺘ . ﺑﻮد ﻓﺮاﻣﺮز ﮐﺎﺳﻪ را از دﻫﺎن ﺟﺪا ﮐﺮد ﯿﺘﯽﮔ ، آرام ﮔﻔﺖ : - ﻃﻔﻠﮏ ﻣﻌﺼﻮم . ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﺎﺳﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻟﺐ .ﯿﺪ رﺳ ﯾﯽﺪاﺧ یﻫﺎ ﻣﺸﺘﺎق را ﺑ ﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﺑﺮد و از آن دوغ ت رﻗﻮ ﯾﮏ ﻪ را ﺑ ﯾﻪ ﭘﺮﻣﺎ دﻫﺎن ر . ﯾﺨﺖ ﯽ در ﺣﺎﻟ ﮐﻪ ﮐﺎﺳﻪ را در ز ﯾﺮ ﭼﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻪ ﺑﻮد در را و آﻧﭽﻪ ،ﺖﺷاد دﻫﺎن ﻣﺰه ﮐﻨﺎن ﻓﺮو : ﮔﻔﺖ ،اددﯽﻣ - ! ﺑﻪ ﺑﻪ ﻋﺠﺐ دوغ ﺟﺎﻧﺎﻧ !یاﻪ :ﯿﻢ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘ - ﻧﻮش ﺟﺎن ! آن وﻗﺖ ﮐﺎﺳﻪ را ﺑ ﻪ دﻫﺎن ﻧﺰد ﯾﮏ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻣ ﯿﻞ ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﻧﻮﺷ ﯿﺮابﺳ ﯽوﻗﺘ .ﯿﺪ ﺷﺪ و ﮐﺎﺳﻪ را ﺑﻪ ﯾﮕﺮی د ،داد ﺑﺎ آﺳﺘ ﯿﻦ ﮔﺸﺎد و ﻟﺒﺎس ﺑﻠﻮﭼ اش ﯽ ﻟﺐ و ﺳﺒ یﻫﺎ ﯿﻞ ﺶﯿﺴ ﭼﺮب و ﺧ را ﭘﺎ ک ﮐﺮد ﺑﻠﻮچ . ﻫﺎ ﻪ ﻫﻢ ﺑ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷ ﯿﺪن ﮐﻪ ﯽ ﺷﺪﻧﺪ. وﻗﺘ ی ﻣﺤﺘﻮ ﻇﺮف ﮐﻢ ﺷﺪ ، دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺧﯿﮏ آن را .ﺪﻧﺮدﮐﭘﺮ ﯿﺘﯽﮔ آﻫﺴﺘﻪ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳ :ﯿﺪ - ا ﭼﻄﻮر ﺗﻮ ﻧﺴﺘﯽ را ﺖﮐﺜﺎﻓ ن آ ﺑﺨﻮری ؟ : ﮔﻔﺘﻢ ﯽﺧﻮﺷﻪ ﺑ - ﯿﺣ ؛ ﺑﻮد ﯽﻋﺎﻟ ﯿﻠﯽﺧ ﺎﯽ ﮐﻫﺧﻮا ﯽﻣ !ی ﻒ ﮐﻪ ﻧﺨﻮرد ؟رمو ﺳﻪ را ﺑﯿﺎ ﻓﺮاﻣﺮز ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻮد ﺑﻪ ﮔ ، : ﮔﻔﺖ ﯿﺘﯽ ۱٦٤