Goriz Nakhasteh

ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗ ﺑﺎ ﮐﻪ ﯽ از ﮔ ، ﻓﺮاﻣﺮز ﯾﯽﺪا و ﺧ ﯿﺘﯽ ﻫﻤﺎن ﮐﻪ در ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ دور ، ﻧﻤﯽ ،ﯾﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺷﺪ آن ﻫﺎ را ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ و دوﺑﺎره ﻧﺰد ﺎن ﺑﺮو ﺷ .ﯾﻢ ﻧﺎﭼﺎر ﮔﯿﺘﯽ را ﺻﺪا زدم . ﺑﺎ ﺷﻨ ﯿﺪن آن ﺻﺪا ﺑﻪ .ﯾﻢﺷﺪ ﯾﮏﻧﺰد ﻫﺎ - ؟ﯿﻢ ﭼﻪ ﮐﻨ ﺳﺆال ﯾﻦا در ذﻫﻨﻤﺎن ﯾﺮان ا زا . ﺑﻮد ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﻢ و در ﺣﺎﻟ از ﯾﮕﺮ د ﯾﻢ ﮐﺮدﯽﻣ ﯿﺎلﺧ ﮐﻪ ﯽ ی ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﻪ دﺳﺖ ژاﻧﺪارم و ﭘﺎﺳﺪار ﻣﺘﻌﺼﺐ در اﻣﺎﻧ در ﺳ ﯿﻢ، ، ﯿﺎﺑﺎن در ﺑ ،ﺷﺐ ﯿﺎﻫﯽ ﺗﻨﻬﺎ و و ﮐﺲﯽﺑ ﯿﻞﺳ ﯽﻤﺣﺘ ﺧﻄﺮ ، ﺑﺎ هﺎ ﺳﺮﭘﻨ ﯽﺑ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد .ﯾﻢ ﺧﺴﺘﻪ و ﮔﺮﺳﻨﻪ وﻧﺎﺗﻮان ﯿﻢ داﺷﺘ ﯽﺳﻌ ، ﭘﺎ ﺧﻮد را ﺳﺮ ﻧﮕﻬﺪار ﯾﻢ و ﻓﮑﺮ ﭼﺎر یﺳﺮﻣﺎ .ﯿﻢﮐﻨ یاه ﯿﺎﺑﺎن ﺷﺐ ﺑ و ﻟﺒﺎس ﯿﺲﺧ یﻫﺎ و ﻣﺮﻃﻮب ﻣﺎ ، ﺑﺮ ﻧﺎراﺣﺘ ﻫﺎ ﯽ اﻓﺰود ﯽﻣ ﻣ. ﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﯾﻢ آن ﻗﺪر ﻫﻮا ﺳﺮد اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ یﯿﻠﻪ وﺳ ﺷﺪه، ﺧﻮد را ﺑ ﯿﺸﺘﺮ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧ .ﯿﻢ آﻧﭽﻪ داﺷﺘ ﭘﻮﺷ ،ﯿﻢ ﯽ و ﺣﺘ ، ﯿﺪﯾﻢ ﺣﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﺻﻮ ﯿﭽﯿﺪﯾﻢ ت ﭘ ر یﯿﭽﻪ ﻗﺎﻟ ﯾﯽﺪاﺧ یآﻗﺎ . ﯽ ﮐﻮﭼﮑ ﻫﻤﺮاه اﺷﺖد دو یﻫﺎ ﯾﺸﻪ ر . ﻃﺮف ﻗﺎﻟ را ﯿﭽﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﯽﻤﺘﺴو ﻗ ، ﮔﺮه زد از ﺑﺎﻻ یﺗﻨﻪ ﺧﻮد را در ﻣ ﯿﭽﻪ ﻗﺎﻟ ﯿﺎن ﮔﺮم ﻧﮕﺎه داﺷﺖ ﯽوﻟ ، ﺳﻮز ﺳﺮﻣﺎ ﺑ ﯿﺸﺘﺮ از آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد را از ﯿﺒﺎت ﺗﺮﺗ ﯾﻦ ﺑﺎ ا ﻣﺤﻔﻮظ ﺑﺪاﻧ .ﯿﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﺎ ﯽﻣ ﯽﺧﻮاﺑ ﯽﺑ و ﮔﺮﺳﻨﮕ ﯽ ﺗﻮاﻧﻢ را از دﺳﺖ داد ام. ه ﹰ ﻗﺎدر ﺑﻪ ا واﻗﻌﺎ ﯾﺴﺘﺎدن ﻧﺒﻮدم ﻫﺮ . ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﻢ ﺑﺰﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎدن و ﻧﻘﺶ ﺑﯿﺎﺑﺎن ﺷﺪﻧﻢ ﹰ ﻣﺴﻠﻤ . رﻓﺖ ﻣﯽ ﺎ آن ﺳﻪ ﺗﺎ ﯽﺣﺎﻟ ﯾﮕﺮ د ی ﺑﻬﺘﺮ و ﺧﻮش ﺗﺮ از ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ . ﻓﺮاﻣﺮز ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺗﻤ ﺎم ﻟﺒﺎس یﻫﺎ ﻣﺨﺘﺼﺮ ی ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ، ﺗﺎ ﺣﺪ ی ﮔﺮم ﮐﺮده ﺑﻮد ، یرو ﺗﺸﮏ اﺑﺮ ی در آرزو ی ﺧﻮاب دراز ﮐﺸ ﯿﺘﯽﮔ. ﯿﺪ ﻧﮕﺮان از ا ﮔﺮ ﮐﻪ ﯾﻦا ﻓﺮاﻣﺮز ﺑﺨﻮاﺑﺪ ، ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻪ او ﺻﺪﻣﻪ ﺧﻮاﻫﺪ زد ، ﺑﻪ او ﻧﺰد .ﺷﺪ ﯾﮏ ﺑﺎ او ﺣﺮف آن . زدﯽﻣ ﺗﺸﮏ یاﺑﺮ ﮐﻪ او ﺑ ﻣﺘﺮ ﯿﻢﻧ ، داﺷﺖ ﯾﺮزﻪ ﻣﺘﺮ ﺑ ﯿﻢو ﻧ ﯾﮏ در ﮐﻪ ﯽﺣﺎﻟ در ، ﻧﺒﻮد ﯿﺸﺘﺮ ﯾﮏاز ﯿﺶﺑ ﻓﺮاﻣﺮز ﻣﺘﺮ و ﻫﺸﺘﺎد ﺳﺎﻧﺖ ﻗﺪ و ﻗﺎﻣﺖ داﺷﺖ . دﯾﺪم ﮔﯿﺘﯽ و ﻓﺮاﻣﺮز ار ﯾﺸﺎن ﺳﺮﻫﺎ وﺳﻂ ﺗﺸﮏ اﺑﺮ ی ﻗﺮار دا دﻧﺪ و ﻫﺮ ﮐﺪام در ﺟﻬﺘ ﯽ از ﻃﻮل ﺗﺸﮏ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﮐﺮده و ﭘﺎﻫﺎ را ﺑﻪ ﺷﮑﻢ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ اﻧﺪ. ه ﮔﯿﺘﯽ ﮐﺖ ﮐﻠﻔﺘﯽ را ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ی ﺑﺮ رو ، ﻓﺮاﻣﺮز ﺻﻮرت و ﺧﻮدش ﮐﺸ هﺪﯿ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺣﺮارت ﺗﻨﻔﺲ ﺧﻮد را ﮔﺮم ﻧﮕﺎﻫﺪار ﯾﯽﺪاﺧ .ﺪﻧ ﯿﻦزﻣ ی در رو ﻣﺮﻃﻮب در اﺳﺘﻮاﻧﻪ ﯿﭽﻪ ﻗﺎﻟ ی ﭘﺎﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑ و ﻪ ﺣﺎﻟﺘ ﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻏﺶ ﺷﺒ ، ﺑﻮد ﯿﻪ ﹰ ﻇﺎﻫﺮا ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ . ﺑﻮد ﯿﺪن ﺧﻮاﺑ یﺑﺮا ﯾﯽ ﻣﻦ ﺟﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻗﺪرت و ﺗﻮاﻧ ﯽ ا ی ﻫﻢ ﺑﺮا ﯾﺴﺘﺎدن ﯽﺑﺎﻗ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻦا از . ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ آن ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺑﺮوﻧﺪ و از ﺳﺮﻣﺎ ﺧﺸﮏ ﺷﻮﻧﺪ ، ﻫ دﻟﻢ ﺑﻪ ﺮاس اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﯽوﻟ . ا ﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﺗﺎ ﻣﭼﻪ ،ﯾﻢ ﻣﺎﻧﺪﯽﻣ ﺻﺒﺢ زﻧﺪه ﻘﺪرﻣﺎن ﺑﻮد ، ﯿﺎﺑﺎن در ﺑ ؟ آﻓﺘﺎب ﺳﻮزان ، آب ﮔﻞ آﻟﻮد را ﯿﺸﺘﺮ ﺑ ی و زﺟﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮدن ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه اﺑﺘﺪا . ﺟﺎن ﺑﺎﺧﺘﻦ ﻧﺰد ﺧ ﺘﻢ، ﻓر ﯾﯽﺪا و او را ﺑ ﯾﺎ ؛ ﮐﺮدم ﯿﺪار ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻫ ﺑﻪ ﻮش آوردم : ﮔﻔﺘﻢ . - ،ﺟﺎن ﯾﯽﺪاﺧ ﯿﻠﯽ ﻫﻮا ﺧ ﯾﺪﺑﺎ . ﺳﺮد اﺳﺖ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﻨ .ﯽ ﺑﻤﺎﻧ ﯿﺪار و ﺑ ﯽ ﻧﺎراﺿ ﯽ و ﻧﺎﭼﺎر ﻧﺸﺴﺖ ﻪ ﺑ ﯿﭽﻪ ﻗﺎﻟ . دور ﭘﺸﺖ و ﺳ ﯿﻨﻪ اش ﺑﺎ ﺣ و ﺑﻮد ﯿﺮت ﻣﺮا ﻧﮕﺎه . ﮐﺮدﯽﻣ ﺑﺎﻻﺧﺮه : ﮔﻔﺖ - ؟ﯿﻢ ﭼﮑﺎر ﮐﻨ ۱۷۹