Goriz Nakhasteh

از ﻣﺎ ﻋﺬر ﺧﻮاﻫ ﺗﻮاﻧﺪ ﯽ ﮐﻪ ﻧﻤ ﮐﺮدﯽﻣ ﯽ در ﻣﻨﺰل از ﻣﺎ ﭘﺬ ﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻨﺪ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺑﺎ ﺷﻮق ﮐﺎﻣﻞ آن ی ﻏﺬا را ﺑﺮا ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ. ﭘﻠﻮ و ﺧﻮرﺷﺖ ﻗﺮﻣﻪ ﺳﺒﺰ ی و ﮐﻮﮐﻮ ﺳﺒﺰ ی را ﺑﺎ ﻣ ﯿﻞ ﯾﻢ ﺻﺮف ﮐﺮد ﯿﻦ . اوﻟ ﺑﺎر در ﻃﻮل ﺳﻔﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯿﺘﯽﮔ ﻏﺬا ﺧﻮرد. ﺑﻪ آﻗﺎ ی اﻓﺸﺎر ﯿﻢ ﮔﻔﺘ ی ﮐﻪ ﻧﮕﺮان ﺣﺎل ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﯿﻢ ﻫﺴﺘ ﻓﺮاﻣﺮز . ﭘﺮﺳ ﭼﺮا ﯿﺪ ﻧﮕﺮاﻧ ﯿﻢ . ﮔﻔﺘ :ﯿﻢ - آن ﻫﺎ در اﻧﺘﻈﺎرﻧﺪ و ﻫﻨﻮز ﺧﺒﺮ از ﺣﻀﻮر ﻣﺎ در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﻧﺪارﻧﺪ. ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ: - ﹰ ﺧﺒﺮ دارﻧﺪ. ﺣﺘﻤﺎ - ﭼﻄﻮر ﺧﺒﺮ دارﻧﺪ؟ - از ﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. - از ﺷﻤﺎ ﯾﻌﻨﯽ ؟ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﺪ؟ - ﯿﺮ،ﺧ ﺧﻮدﺷﺎن ﺧ ﯽوﻟ ﯿﺮ، از ﮐﺮاﭼ ﺑﻪ ﻣﺎ ﯽ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﯾﯽدا از ﻓﺮاﻣﺮز ﭘﺎرﯾﺲ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮده و اﺳﺎﻣﯽ ﺷﻤﺎ را داده و ﭘﺮﺳﯿﺪه آﯾﺎ اﯾﻦ ﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن وارد ﺷﺪه اﻧﺪ. ﻣﺤﻔﻞ ﮐﺮاﭼﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﻪ. - ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﺧﺒﺮ ﺷﺪه ﮐﻪ رﺳ اﻧﺪ ؟ اﯾﻢ ﯿﺪه - ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ؛ ﺣﻮﺻﻠﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ. ﺑﻌﺪ ، از ﻣﺤﻔﻞ ﻣﺤﻠ ﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺳﺎﻟﻢ رﺳ اﯾﺪ ﯿﺪه . ﻗﺮار ﺷﺪ آن ﯾﯽدا ﻫﺎ ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﺮز ﹰ ا ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﻨﺪ و ﺣﺘﻤﺎ ﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣ . ﮐﻨﻨﺪﯽ ﹰ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل آن ﺣﺘﻤﺎ ﯾﺪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼﻣﺖ رﺳ ﯿﺪه اﯾﺪ، ﺧﺒﺮدار ﺷﺪه اﻧﺪ. ﯽﺧﻮﺑ ی ﭼﻪ ﻣﮋده ﺑﻮد و ﭼﻘﺪر آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﭘ . ﯾﻢ ﮐﺮد ﯿﺪا ﻓﺮاﻣﺮز ﺻﻮرﺗﺶ ﺷﮑﻔﺖ و ﺑﺮق ﺷﻮق ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ آﻣﺪ. ﯿﺘﯽﮔ ﻫﻢ دﺳﺖ ﺷﮑﺮ ﺟﻠﻮ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: - رﻋﻨﺎ داﻧﻢﯽﻣ ﻣﻌﺼﻮم و ﻣﺴﻌﻮد ﭼﻪ روزﻫﺎ و ﺷ ﯽﯾﻫﺎﺐ ﺑﻪ ﺳﺮ آورده اﻧﺪ. یآﻗﺎ اﻓﺸﺎر ﯾﺪﺧﻨﺪ ی و ﮔﻔﺖ: - ﺣﺎﻻ ﻣﻌﻬﺪ اﻋﻠ داﻧﻨﺪ ﯽﻫﻢ ﻣ ﯽ ﺷﻤﺎ از ا ﯾﺮان . ﯾﺪا ﺧﺎرج ﺷﺪه ﻪ  اﻧﺸﺎءاﻟ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﻫﻤﻪ دﻋﺎی ﺑﺎ ﻣﻨﺰل ﻣﻘﺼﻮدﺗﺎن . رﺳﯿﺪ ﻣﯽ - ﻪ.  اﻧﺸﺎءاﻟ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺳﺎﻋﺎﺗ ﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨ ﯿﻢ؛ دو اﺗﺎق را ﮐﻪ در ﻃﺒﻘﻪ ی ﺑﺎﻻ ﺑﻮد، ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ. ﻗﺮار ﺷﺪ ﺧﺪا از آن ﯾﮑﯽ در ﻓﺮاﻣﺮز و ﯾﯽ ﻫﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ و اﺗﺎق د ﯾﮕﺮ در اﺧﺘ ﯿﺘﯽﮔ ﯿﺎر و ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻌﻠﻮم ﹺ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﯾﮑﯽ از اﺗﺎق ﯽ ﻫﺎ ﻣﺪﺗ اﺳﺖ ﺑﺎز ﻧﺸﺪه . ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻮی ﮐﻬﻨﮕﯽ ﻣﯽ . داد ﹰ اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ وﻟﯽ واﻗﻌﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ داﺷﺘﯿﻢ. آﻗﺎی اﻓﺸﺎری ﮔﻔﺖ: ۲۰۸