Goriz Nakhasteh

رﯾﺨﺘﻪ از و اﻧﺪ، ﻣﺤﻞ ﻫﻤﺴﺮم اﺧﺘﻔﺎﯾﻢ را ﭘﺮﺳﯿﺪه ﻫﻢ او و اﻧﺪ اﻇﻬﺎر ﺑﯽ اﺳﺖ ﮐﺮده ﺧﺒﺮی ﺑﺮای ﺧﻄﺮ . روز ﺑﻪ روز زﻧﻢ ﻢﻫ ﻫﺎ آن. ﺷﺪ ﻣﯽ زﯾﺎدﺗﺮ ﻧﺎﭼﺎر ﻓﺮار از ﺑﻮدﻧﺪ، ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎ یﺑﭽﻪ دو و ﭘﯿﺮ ﻣﺎدری ﺧﺮدﺳﺎل داﺷﺖ. آن ﹰ ﭼﻨﺪ ﺟﺎ از ز ﻫﺎ ﻫﻢ واﻗﻌﺎ ﯾﺮ رﮔﺒﺎر ﻣﺴﻠﺴﻞ ﻋﺒﻮر ﮐﺮدﻧﺪ و زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. « ﻫﻤﺴﺮش ﮔﻔﺖ: وﻗﺘ ﯽ یﺑﭽﻪ ﮐﺮدم، ﯽ ﻓﺮار ﻣ ﮐﻮﭼﮑﻢ را در آﻏﻮش داﺷﺘﻢ، وﻟ ﯽ آن ﻗﺪر ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺗﻮان رﻓﺘﻦ از ﻣﻦ ﺳﻠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﭽﻪ را زﻣ ﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﻢ. ﻣﺎدر ﭘ ﯿﺮ و ﻃﻔﻞ د از ﯾﮕﺮم ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ و درﻣﺎﻧﺪه ﺗﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ی ﺟﻠﻮﺗﺮ از ﻣﻦ در ﺣﺎل ﻓﺮار ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﺎﻫ ﯽ ﻣﺮا ﻧﮕﺎه ﻣ وﻗﺘﯽ . ﮐﺮدﻧﺪ ﯽ ﻫﺎ آن ﺳﺮ ﭘﺸﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﻣﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺟﺎن ﻫﺮ ﺑﻪ و ﻫﺴﺘﻢ ﺑﻪ دوم، ﻣﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻨﺪﻧﯽ راﻫﺸﺎن اداﻣﻪ . دادﻧﺪ ﻣﯽ ﻣﺘﺮ ﺻﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺎﻻ وﻟﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻨﺪ . ﮐﻮه ﭘﻨﺎه در ﻣﺎ . رﺳﯿﺪ ﻣﯽ ﮔﻮش ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺐ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺷﻠﯿﮏ ﺻﺪای ﮐﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﻣﯽ راه ﹰ اﻣﺎن در ﻫﺎ آن دﯾﺪ از ﻇﺎﻫﺮا ﺑﺎر ﯾﮏ. ﺑﻮد ﺷﺪم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ را ﭘﺴﺮم و ﻣﺎدر دﯾﮕﺮ . ﺑﯿﻨﻢ ﺑﯽ و رﻣﻖ درﻣﺎﻧﺪه ﮔﺮﯾﺎن ﻃﻔﻞ درﮐﻨﺎر ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻧﻤﯽ . . ﮐﻨﻢ ﭼﻪ داﻧﺴﺘﻢ ام ﺑﭽﻪ از ﭼﻄﻮر ﺑﮕﺬرم؟ اﮔﺮ اﻣﺎ ﻣﯽ دﺳﺖ از دو ﻫﺮ ﻣﺎﻧﺪم ﻣﯽ و رﻓﺘﯿﻢ، و ﻣﺎدرم ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﯽ ﺑﺮ ﻫﻢ دﯾﮕﺮم ﯾﮏ در. دادﻧﺪ ﻣﯽ ﺟﺎن و ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﭘﺴﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻮﭼﮑﻢ، ﺟﺎن اﻣﺎن ﺑﻪ را ﺷﯿﺮﯾﻢ ﺧﺪا ﺑﮕﺬارم ﺑﺮوم و ﺷﺪم دور او از ﻗﺪم ﭼﻨﺪ . و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻧﮕﺎه را او. ﮐﺮدم؛ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه ی ﺗﻮاﻧﻢ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﻧﺎﻻن ﮐﻨﺎرش ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎ ک اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﺮ . ﯾﺴﺘﻢ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﺎﻻی ﻣﺮدی . ﺷﻨﯿﺪم ﺳﺮم اﯾﺴﺘﺎده در ﮐﻦ؛ ﻓﺮار»: ﮔﻔﺖ. ﺑﻮد ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻣﺎ «. ﻫﺴﺘﻨﺪ ﭼﻮن ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻗﺪرت ﺑﺮدن ﺑﭽﻪ را ﻧﺪارم، ﺑﭽﻪ را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ. آن وﻗﺖ ﻗﺪرت ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم؛ دوﺑﺎره زﻧﺪه ﺷﺪم و ﻓﺮار ﮐﺮدم و ﺑﻪ اﯾﺮان رﻓﺘﻢ. آﻗﺎی ﺑﯿﺪار ﺣﺮﻓﺶ را ﭼﻨﯿﻦ ادا » ﻣﻪ داد ﻣﺎ از اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻓﺮار ﮐﺮد ﯾﻢ و ﺑﻪ ا ﯾﺮان ا ﯽوﻟ ﯿﻢ، رﻓﺘ ﯾﺮان ﺷﻤﺎ ﺑﺪﺗﺮ از اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﻣﺎ ﺷﺪ. در ﮐﺸﻮر ﻏﺮ ﯾﺐ ﺑﺎ زن، ﻣﺎدر زن، دو ﺑﭽﻪ، از ﻫﺴﺘ ﯽ ﺳﺎﻗﻂ ﺷﺪه ﭼﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﯽﻣ ﺑﻬﺎﺋﯽ . ﯿﻢ ﺑﮑﻨ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ؛ ﭼﻘﺪر ﻣﻘﺎوﻣﺖ؟ راﻫﯽ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﺷﺪﯾﻢ، وﻟﯽ در راه ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺎ اﻓﻐﺎن ﺑﻮدﯾﻢ، ﭘﺎﺳﺪارﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺰاﺣﻢ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺻﺪوﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﭘﻮل ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، و ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﻤﺴﺮم و ﻣﺎدرش ﻃﻼ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻨﺪ؛ ﺣﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﯽﻣ ﺣﻠﻘﻪ را از اﻧﮕﺸﺘﺶ ﺧﺎرج ﮐﻨﻨﺪ و از ا ﮐﻪ ﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﺗﻨﮓ ﺑﻮد و ﺧﺎرج ﻧﻤ ﺷﺪ، ﯽ ﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧ و آﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ آن ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ ا ﯾﻦ ﭘﻮل و ﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﻃﻼ ﯽ زﻧﺪﮔ یﻫﻤﻪ ﻣﻦ و ﻫﻤﺴﺮ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و آن ﭘ ﯿﺮزن اﺳﺖ. ﻣﻦ ﮐﻪ ا ﯿﺴﺘﻢ ﻧ ﯾﺮاﻧﯽ . ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻫﺎ ﯾﻦا» ﻣﺎل ﻣﻠﺖ اﺳﺖ و ﻣﺎل ﺑ ﯿﺖ اﻟﻤﺎل اﺳﺖ؛ ﻧﺒﺎ ﯾﺪ .« ﯽ ﺑﻤﺎﻧ ﯾﺮان در ا ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﯽ. ﻣی ﻫﻤﺮاه ﺑﺒﺮ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ ا ﯽﺧﺎﻟ ﯾﻨﺠﺎ آواره ﺷﺪه ﯾﻢا . اﻟﺒﺘﻪ در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن اﻓﻐﺎن ﺧ اﺳﺖ ﯾﺎدز ﯿﻠﯽ . ﻣﻦ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﺎری ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ. ﺑﻌﺪ ﻗﺪری ﻓﮑﺮ ﮐﺮد. ﺑﺎ ﺳﺎده دﻟﯽ و ﺧﻮش ﺑﺎوری ﮔﻔﺖ : » ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﺮان ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﭘﻮل و ﻃﻼﻫﺎ را ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻢ! « ﻫﻤﻪ دﻟﺸﺎن ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺎ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ، اﻣﺎ از ﺷﻨﯿﺪن ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ آن ﺑﯿﮕﻨﺎﻫﺎن ﺑﻪ رﻗﺖ آﻣﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﻣﮑﺎﻧﺎﺗﯽ داﺷﺘﻢ و ﺑﺮای آن ﻫﺎ ﮐﻤﮑﯽ ﻣﯽ ﺑﻮدم. وﻟﯽ درﯾﻎ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻟﯽ و ۲۱۰