Goriz Nakhasteh

ﯾﺎری دﯾﮕﺮان داﺷﺘﻢ. آن ﻫﺎ ﺷﺐ ﻣﺎ ر ا ﺑﻪ ﺷﺎم دﻋﻮت ﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ آن ﻫﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ. ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ و ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻮدﯾﻢ. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی از اﺣﺒﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ از ﺣﻀﻮر ﻣﺎ ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ دﯾﺪار آﻣﺪﻧﺪ. ﺷﺐ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ آﻗﺎی اﻓﺸﺎری ﺑﺮاﯾﻤﺎن ﺷﺎم آورد ﺑ ﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﺎﻧﻮاده ی ﺑﯿﺪار ﺑﻮدﯾﻢ. ﻫﻤﻪ در ﻧﻬﺎﯾﺖ دﻟﺸﺎدی و ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺑﺮ ﺳﻔﺮه ی ﺑﯿﺪار، ﺑﯿﺪاردل ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﻣﺎﺳﺖ و ﺳﺮﺷﯿﺮ ﻓﺮاواﻧﯽ ﺗﺪارک دﯾﺪه ﺑﻮد. ﭼﺎی ﻫﻢ در ﺑﺴﺎط ﺑﻮد، و ﮐﻮﮐﻮی ﺳﺒﺰی. ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺷﺐ، ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮه ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺷﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دل ﻣﯽ ﭼﺴﺒﯿﺪ ﺧﻮردﯾﻢ. ﻓﻬﻤﯿﺪ ﯿﺖﺑﻠ ﮐﻪ ﯾﻢ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی ﺳﻔﺮ ﻫﻢ آﻣﺎده ﺑﻮد، و ﻗﺮار ﭘﺮواز ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ی ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ روز ﺑﻌﺪ . ﺧﺎﻧﻢ و آﻗﺎی ﺑﯿﺪار ﻣﺼﺮاﻧﻪ از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺐ از اﺗﺎق ﺧﻮاب آن ﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﺬارﻧﺪ در ﻫﻤﺎن اﻃﺎﻗﯽ ﮐﻪ در اﺧﺘﯿﺎر داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺨﻮاﺑﯿﻢ. ﮔﻔﺘﻨﺪ: » ﹰ ﻧﻪ، ﺷﻤﺎ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ در اﯾﻦ اﺗﺎق ﮐﻪ راﺣﺖ ﺗﺮ اﺳﺖ ﺑﺨﻮاﺑﯿﺪ . « و ﺧﻮدﺷﺎن ﯾﻌﻨﯽ زن و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﺷﻮﻫﺮ و ﻣﺎدر ز ن ﻫﺮ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ در اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮ. آن ﻗﺪر ﺗﻘﺎﺿﺎ و اﺻﺮارﺷﺎن از ﻋﻤﻖ دل ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣ داﻧﺴﺘﻢ ﯽ ﻋﺪم ﻗﺒﻮﻟﺶ دل ﻋﺰ ﯾﺰ آن ﯽ ﻫﺎ را ﻣ رﻧﺠﺎﻧﺪ، ﭼﻮن ﻣ ﯾﺖﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﯽ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪار ی و ﺻﻔﺎ ﯾﺸﺎن را درﺑﺎره ﻣﺎ اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ. ﻧﺎﭼﺎر ﭘﺬ ﯾﺮﻓﺘﯿﻢ . ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻗﺒﻮل آن ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺑﺮای آن ﻋﺰﯾﺰان اﯾﺠﺎد ﻧﺎراﺣﺘﯽ و ﺗﻨﮕﯽ ﺟﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻓﺮاﻣﺮز و ﺧﺪاﯾﯽ ﻫﻢ اﺗﺎﻗﺸﺎن ﻣﺮﺗﺐ و ﺗﻤﯿﺰ و آﻣﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺗﺎ دﯾﺮ وﻗﺖ ﻫﻤﻪ در ﮐﻨﺎر ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻮدﯾﻢ، و از ﻫﺮ دری ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯿﻢ. دﮐﺘﺮ اﺣﺮاری رادﯾﻮی ﻣﻮج ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ را ﺑﻪ اﺗﺎق آورده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﯾﻮی راد ﯽ ﻓﺎرﺳ یﻫﺎ ﺑ ﻫﺎی ﯿﮕﺎﻧﻪ، اﺧﺒﺎر ﺗﺎزه ﯾﺮان ا ی ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻤﺎن ﺑﺮﺳﺪ، ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤ ﺧﺒﺮ ﯿﺸﻪ ﯽﺟﺎﻟﺒ ﻧﺒﻮد. از ﺑ ﯿﺪار ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮد ﺑﺮا ﯾﻢ ﯾﻤﺎن ﻣﻨﺎﺟﺎت ﺑﺨﻮاﻧﺪ. ﭼﺸﻢ ﻫﺎ را ﺑﺴﺖ و از ﺣﻔﻆ از ﯾﮑﯽ ﻣﻨﺎﺟﺎت یﻫﺎ ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎ را ﮐﻪ زﺑﺎن ﺣﺎل ﺑﻮد، ﺗﻼوت ﮐﺮد. ﮔ ﯿﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺻﺪا ﯿﻨﯽ دﻟﻨﺸ ی ﻣﻨﺎﺟﺎت د ﯾﮕﺮی از ﺣﻀﺮت ﻋﺒﺪاﻟﺒﻬﺎ ز ﯾﺎرت ﮐﺮد. در آن اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ و ﻣﺨﺘﺼﺮ ، ﺟﻠﻮه و ﺟﻼی ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻮد. آراﻣﺸﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و اﮔﺮ ﺑﺪن ﻫﺎی ﺧﺴﺘﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺧﻮاب و اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻧﺪاﺷﺖ، دﻟﻤﺎن ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ و دﻋﺎ و ﻣﻨﺎﺟﺎت، آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﯾﺎد ﯽ ﻣﺎﻧﺪﻧ را ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﺮﺳﺎﻧ . ﯿﻢ ﺷﺐ ﻫﺮ ﮐﺪام از ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ از ﺑ ﯾﮑﯽ ﯿﺪارﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘ ﯿﻢ، و ﺻﺒﺤﺪم ﺑﺎﻣﺪاد را ﯾﮕﺮ د ی ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺘ از ﭘﺲ. ﯿﻢ و ﺳﺮ ﺻﻔﺎی و دﻋﺎ و ﺻﻮرت ﻣﻨﺎﺟﺎت، ﺻﺮف ﺑﺮای یﺳﻔﺮه ﺑﺮ ﻧﯿﺰ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﭘﺮﻣﻬﺮ ﺑ ﯿﺪارﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘ . د ﯿﻢ ﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ در ﻏﺮﺑﺖ و ﺗﻨﮕﺪﺳﺘ ﯽ، آن ﻋﺰ ﯾﺰان ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑ ﯿﮕﺎﻧﻪ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﯾﮕﺎﻧﻪ، و ﺑﺎ ﺟﺎن و دل ﭘﺬ ﯾﺮای ﺣﻀﻮر ﭼﻬﺎرﻧﻔﺮﻣﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. از ا ﯾﻦ ﮐﻪ زود ﻣ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﯽ آن ﻋﺰ را ﯾﺰان ﺗﺮک ﮐﻨ ﯿﻢ و ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺳﭙﺎس و ﺟﺒﺮان ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺪﯾﻢ، ﯽﻧﻤ ﯾﺸﺎن ﻫﺎ اﺣﺴﺎس اﻓﺴﻮس و ﺷﺮﻣﻨﺪﮔ . ﯿﻢ داﺷﺘ ﯽ ﺻﺒﺢ ﺑﺎز در ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﺟﻤﻌ ﯽ از دوﺳﺘﺎن ﺑﻬﺎﺋﯽ ﺑﻪ دﯾﺪا رﻣﺎن آﻣﺪﻧﺪ و ﻓﻀﺎ را از ﻣﻮج ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺮ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺧﻮد را آﻣﺎده ی ﻫﺮ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دادﻧﺪ. ﺟﻮان ﻋﺰﯾﺰی ﮐﻪ زﺣﻤﺖ ﺗﻬﯿﻪ ﻠﯿﺖی ﺑ ﻫﺎ را ﮐﺸﯿﺪه، و ﻋﻀﻮ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﻮد، آرام ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ: » ﻧﺎﻫﺎر ﻣﺎ را ﺳﺮاﻓﺮاز ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﯿﺪ و از آﻧﺠﺎ راﻫﯽ ﻓﺮودﮔﺎه ﻣﯽ «. ﺷﻮﯾﻢ ﺟﺰ ﺗﺸﮑﺮ ﭼﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ز ﺑﺎن ﺑﯿﺎورم؟ ۲۱۱