Goriz Nakhasteh

ﻓﺮاﻣﺮز ﯾﮏ ﯾﯽ و ﺧﺪا ﯽﺳﺎﻋﺘ ﺑﺎ اﺣﺘ ﯿﺎط از ﺣﻈ ﯿﺮة اﻟﻘﺪس ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻦ و ﮔ ﯿﺘﯽ از ﺗﺮاس ﯿﺮة ﺣﻈ اﻟﻘﺪس ﺷﻬﺮ را ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ در وﺳﻌﺖ د ﯾﺪ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻣ ﮐﺮدﯾﻢ ﯽ . در ﺳﻤﺘ ﯽ ﮐﻮه ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣ و آﻣﺪﯽ درﺧﺖ یﻫﺎ ﺳﺒﺰ در داﻣﻨﻪ اش، و در ﺳﻤﺖ د ﯾﯽﻫﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﯾﮕﺮ ﻣﺤﻘﺮ و ﮐﻮﭼﮏ و ﻧ یآﺛﺎر ﯿﺰ از ﻣﺴﺎﺟﺪ. ﺑﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﯽ، ﯾﺧﺪا و ﻓﺮاﻣﺮز ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻠﻤﺎن ﯾ وﺳﺎ را در ﺳﺎ ک ﻫﺎ ﻗﺮار دادﯾﻢ، و آﻣﺎده ی رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻋﺰﯾﺰی ﺷﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﻫﺎر ﻣﻬﻤﺎﻧﺶ ﺑﻮدﯾﻢ. ﻧﺰدﯾﮏ ﻇﻬﺮ آﻣﺪ و ﺑﺎ روی ﮔﺸﺎده و ﻣﺤﺒﺖ ﻓﺮاوان در ﺑﺮدن ﺳﺎ ک ﻫﺎ ﮐﻤﮑﻤﺎن ﮐﺮد. ﺑﺮ ﺳﺮ و روی ﺑﯿﺪارﻫﺎ ﺑﻮﺳﻪ زدﯾﻢ و ﺑﺪرود ﮔ ﻔﺘﯿﻢ. از دﯾﮕﺮ ﻋﺰﯾﺰان ﻣﻘﯿﻢ در ﺣﻈﯿﺮة اﻟﻘﺪس ﻧﯿﺰ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺳﻮار ﺑﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ آن ﻋﺰﯾﺰ، راﻫﯽ ﺧﺎﻧﻪ اش ﺷﺪﯾﻢ. ﻫﻤﺴﺮش د ر زﻣﺎن ورود ﻣﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد. ﻣﺎدر ﭘﯿﺮش ﮐﻪ زﻧﯽ ﺳﺎﻟﺨﻮرده ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﺳﭙﯿﺪ و اﻧﺪام و ﺻﻮرﺗﯽ ﻓﺮﺑﻪ ﺑﻮد و ﻗﯿﺎﻓﻪ ای ﺧﻨﺪان داﺷﺖ، ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﯾﻤﺎن ﻫﺎ دﺳﺖ را در دﺳﺘﺶ ﻓﺸﺮد. ﮔ ﯿﺘﯽ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﯾﺰدی ﯿﺮﯾﻦﺷ ی ﮐﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ اﻗﺎﻣﺖ در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن آن را ﺗﻐ ﯿﯿﺮ ﻧﺪاده ﺑﻮد، ﻣﺎ را ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺬ ﯿﺰ ﺗﻤ ﯾﺮاﯾﯽ و ﺑﺎﺻﻔﺎ ﯾﯽ راﻫﻨﻤﺎ ﯾﯽ ﮐﺮد. دﻗ ایﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺴﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻤ ﺟﻮان ﯽ و ﺧﻮﺷﺮو ﺑﻮد، ﺑﻪ اﺗﺎق آﻣﺪ و ﺧﻨﺪان و ﺧﻮﺷﺤﺎل از د ﯾﺪن ﯾﻦ ﻣﺎ و ا ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺶ ﯿﻢ، ﻫﺴﺘ اﻇﻬﺎر ﺳﺮور ﮐﺮد. آن ﻗﺪر ﻫﺮ ﺳﻪ ی آن ﻋﺰ ﯾﺰان ﺑﺎ ﺻﻔﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧ ﻫﺎﺳﺖ لﺳﺎ ﮐﺮدیﯽﻣ ﯿﺎل دوﺳﺖ ﺑﻮده ﯾﻢا و ﭘﺲ از ﻣﺪﺗ ﯾﺪار د ﯿﻖ ﺗﻮﻓ ﯽ، دوﺑﺎره دﺳﺖ داده اﺳﺖ. ﻣﺎدر در ﻫﻤﺎن ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻮﺗﺎه ﺑﺎ زﺑﺎن ﺷ ﯾﺖﺣﮑﺎ ﯿﺮﯾﻦ دوران ﮐﺮد، ﯽرا ﻣ ﯾﺮﯾﻦ د یﻫﺎ و از ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳﺎﻟ ﯿﺎتﺣ ﯿﺶﭘ ﯽ داﺷﺘﻪ، ﺗﻌﺮ ﯽﻣ ﯾﻒ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺷﻮﺧ ﯽ و ﺧﻨﺪه ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﺎ را ﺑﻪ وﺟﺪ و ﺳﺮور ﻣ آورد ﯽ ﺷﮑﺮ ﺑﺎر ﺰارﻫ. و زﻧﺪه ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﯽ را ﺧﺪا اﯾﺮان از ﺳﻼﻣﺖ ﻧﺎﻫﺎر . اﯾﻢ ﺷﺪه ﺧﺎرج و ﻣﻔﺼﻞ ﻣﻄﺒﻮع، یﺳﻔﺮه و ﻗﺸﻨﮓ و ﭘﺮآب و رﻧﮕ ﯽ ﮔﺴﺘﺮده ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ و ﻫﻤﺴﺮش ﺳﻌ ﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ اﻧﻮاع ﻏﺬاﻫﺎ ﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﻔﺮه داﺷﺘﻨﺪ، ﺑﺨﻮر ﯾﻢ و ﺑﭽﺸ ﯿﻢ، ﹰ ﭼﻪ ﻧﺎﻫﺎر ﻟﺬ و واﻗﻌﺎ ﯾﺬی ! ﭼﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪاران ﯾﺰیﻋﺰ ! ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺎت و ﺑﻪ ﯾﻖدﻗﺎ ﯾﺎدﻣﺎدﻧﯽ ﯽوﻟ زودﮔﺬر ! ی ﭘﺲ از ﺻﺮف ﻧﺎﻫﺎر و ﭼﺎ ی، و ﺑﻌﺪ از اﻧﺪﮐ ﯽ ﮔﻔﺘﮕﻮ، ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ د از ﯾﮑﯽ ، ﯾﮕﺮ اﻋﻀﺎ ی ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠﯽ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﮐﻪ در ﻣﺤﻞ ﺻﺎﺣﺐ اﺳﻢ و رﺳﻢ و اﻋﺘﺒﺎری ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻤﺎن ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ ﮐﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ی ﺳﻮار ﺷﺪن و اﻃﻤﯿﻨﺎن ﯾﺎﻓﺘﻦ از ﺳﻔﺮ، ﻫﻤﺮاه و ﻣﺴﺎﻋﺪ و ﯾﺎرﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﺎﻧﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺎز ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺒﺎس ﺷﮑﻼﺗﯽ رﻧﮓ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎﻧﯽ و آن ﺧﻨﺪه ﹺ ی ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺻﻮرت ﺟﺬاﺑﺶ وارد اﺗﺎق ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ: - اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ زﯾﺎد ﻣﻬﻤﺎﻧﺪار ﺷﻤﺎ ﻫﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ. وﺿﻊ ﺷﻤﺎ ﻫﺎ ﻃﻮری اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﮐﺮاﭼﯽ ﺑﺮﺳﯿﺪ، ﮐﺎرﻫﺎ راﺣﺖ ﺗﺮ روﺑﻪ راه ﻣﯽ دﻟﻤﺎن ﻣﯽ   ﺷﻮد، وا ﺧﻮاﺳﺖ روزﻫﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﯾﻢ. ۲۱۲