Goriz Nakhasteh

ﻣﺤﻞ ﺳﻮی ﺑﻪ ﺷﺪﯾﻢ، درﯾﺎﻓﺖ از ﭘﺲ. رﻓﺘﯿﻢ ﻫﺎ ﭼﻤﺪان دﻗﺎﯾﻘﯽ اﻧﺘﻈﺎر، را ﻫﺎ ﺳﺎ ک ﺑﺮداﺷﺘﯿﻢ ﭼﻨﺪ و ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻧﺎﺟﻮری ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ و از ﻓﺮودﮔﺎه ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ. ﻫﻨﻮز در ﭘﯿﺎده رو ﻧﯿﺎﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺟﻮاﻧﯽ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﺳﺆال ﮐﺮد ﮐﺠﺎ ﻣﯽ روﯾﻢ. ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺎ ک ﻫﺎ را در ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﺬارد و اﻧﻌﺎﻣﯽ ﺑﮕﯿﺮد. ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ٧ oNNo, ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﯿﭽﺎره دادﯾﻢ. د اﺷﺖ ﻣﺎ را ﻫﺎج و واج ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﯾﮏ دﻓﻌﻪ ﻓﺮاﻣﺮز را در آﻏﻮش ﺟﻮاﻧ ﯽ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﺮدن ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﯾﺪمد ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻮﺳﻨﺪ ﯽرا ﻣ ﻓﺮاﻣﺮز و ﺑﺎ دو دﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺑﺎزوﻫﺎ زﻧﺪ و ﯽ او ﻣ ی : ﮔﻮﯾﺪ ﯽﻣ - رﺿﺎ رﺿﺎ ﺟﺎن! ﺟﺎن! رﺿﺎ ﺟﺎن را ﮐﻪ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﯿﺴﺖ و ﻫﺴﺖ، ﺑ و ﻧﻪ ﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻗﺎﻣﺘﯽ ﮐﻮﺗﺎه، ﺻﻮرﺗﯽ روﺷﻦ، ﺑﯿﻨﯽ ﻋﻘﺎﺑﯽ، ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺳﯿﺎه و رﯾﺰ و ﮔﺮد و اﺑﺮواﻧﯽ ﭘﺮﭘﺸﺖ ﺑﻮد، و در ﻣﺠﻤﻮع ﻗﯿﺎﻓﻪ و ﺻﻮرﺗﯽ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ داﺷﺖ، ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد. رﺿﺎ ﺟﺎن ﭼﺴﺖ و ﭼﺎﻻک، ﺻﻨﺪوق ﻋﻘﺐ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻮرﺳﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪی را ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه آورده ﺑﻮد، ﺑﺎﻻ زد و ﺳﺎ ک ﻫ ﺎ را درون آن ﺟﺎی داد. ﮔﯿﺘﯽ و ﻣﻦ ﯾﯽﺧﺪا و در ﺻﻨﺪﻟ ﯽ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺘ ﻓﺮاﻣﺮز و ﯿﻢ در ﺻﻨﺪﻟ ﯽ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ. رﺿﺎ ﮐﻪ ﮐﻢ و ﺑ ﯿﺶ ﺧﺒﺮ داﺷﺖ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺻﻮرﺗ از ا ﯽ ﯾﺮان ﯾﻢ، ا ﺧﺎرج ﺷﺪه و ﺧﻮد ﺑﭽﻪ ﺗﻬﺮان ی و از دوﺳﺘﺎن ﻓﺮاﻣﺮز و ﻓﺎﻣﯿﻠﺸﺎن ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺷﺎدی ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ در ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﯿﻢ. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺧﻨﺪه ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ: - ﺧ ﻮب، ﺧﻮب، ﻣﺎ د ﯾﺮوز ﯾﻢ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪ . ﺧﻮب، ﺧ ﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺷﺪ. ﺧﻮب ﺑﺮادرت ﻓﺮﻫﺎد ﭼﻄﻮر اﺳﺖ ﯿﺪ ﻓﺮﺷ ؟ ﮐﻨﻪ؟ﯽ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣ ﻓﺮاﻣﺮز ﻫﻢ ﺳﺮ ﺷﻮق آﻣﺪه ﺑﻮد و در ﺟﻮاب او ﺑﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﯽﻣ ﯾﺪه ﺑﺮ ﯾﺪه از ﻫﻤﻪ ﭼ ﯾﺪ ﺑﮕﻮ ﯿﺰ . از ا ﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮده و ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد، ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: - رﺿﺎ آﻗﺎ ، ﻣﻤﻨﻮن از ﻫﻤﻪ ی ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎﯾﺖ؛ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺑﺮی؟ - ﻗﺮار ﺑﻮد ﯾﮑﯽ از اﻋﻀﺎ ی ﻣﺤﻔﻞ ﻣﻠ ﯿﺎﯾﻨﺪ ﺑ ﯽ ﻓﺮودﮔﺎه، وﻟ ﯽ ﺑﻌﺪ ﺻﻼح ﻧﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﺎ ﻣ ﯽ - ﯾﻢرو ﻣﻨﺰل دﮐﺘﺮ ﻣﺴﻌﻮد. دﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﻋﺬر ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ. در اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن اﺳﺖ. ﻓﺮاﻣﺮز ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ: - ﺻﺤﺒﺖ ﻋﻔﺖو رﺿﺎ و دﮐﺘﺮ را در ﺗﻬﺮان ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﭽﻪ ﻋﻔﺖو رﺿﺎ ... یآﻗﺎ یﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻤﮑﺎری ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. آﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻣﺴﻌﻮد ﻋﻔﺖ ﻫﻢ ﺷﻮﻫﺮ و داﻣﺎد ﻫﻤﮑﺎر ﺑﺎﺑﺎﺳﺖ. از ﺷ ﯿﺸﻪ ﯿﻦ ﻣﺎﺷ ﻫﺎی ﯽ ﺷﻬﺮ ﮐﺮاﭼ را در ﻣﺴ رﻓﺘﯿﻢ، ﯽﮐﻪ ﻣ ﯿﺮی ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣ ﮐﺮدﯾﻢ ﯽ و از آﻧﭽﻪ در اﻧﺘﻈﺎر ﯿﻢ داﺷﺘ آﻧﺠﺎ را ﺑﻬﺘﺮ ﻣ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ ﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ی دﮐﺘﺮ رﺳ ﯿﺪﯾﻢ و وارد آن ﺷﺪ . ﯾﻢ ۷ ﻧﻪ ﻧﻪ، ۲۱٤