Goriz Nakhasteh

ﺧﺎﻧﻢ دﮐﺘﺮ ﺧﻮاﻫﺮ رﺿﺎ رﯾﺰ و ﮐﻮﺗﺎه و ﻻﻏﺮ، ﺑﺎ ﺻﻮرت اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ، ﺑﯿﻨﯽ ﮐﺸﯿﺪه، ﭼﺸﻤﺎن درﺷﺖ و ﺟﺬاب و ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ، ﮔﺸﺎده رو و ﺧﻨﺪان ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل آﻣﺪ و ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ و ﻣﺎ را ﺑﻪ اﺗﺎق ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐ ﺮد. در ﯾﮏ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن دو ﻃﺒﻘﻪ ی ﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟ ﺑﺎ ﻓﻀﺎ ﯾﯽ ﻣﺤﺪود، ﻃﺒﻘﻪ ﻫﻢ ی ﮐﻒ در اﺧﺘ ﯿﺎر آن ﻫﺎ ﺑﻮد. دو اﺗﺎق ﺧﻮاب داﺷﺖ و ﯾﮏ اﺗﺎق ﺑﺮا ﭘﺬ ی ﯾﺮاﯾﯽ و آﺷﭙﺮﺧﺎﻧﻪ یا ﮐﻮﭼﮏ و ﺣﻤﺎم. اﺗﺎق ﭘﺬ ﯾﺮاﯾﯽ ﺑﻮد یا ﻣﺤﻮﻃﻪ ﭘﻨﺞ ﻣﺘﺮ در ﺳﻪ ﻣﺘﺮ و ﻧ ﯿﻢ در ﮔﻮﺷﻪ ای از آن ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎرﺧﻮری ﻗﺮار داﺷﺖ، و ﭼﻨﺪ ﻣﺒﻞ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺳﺎدﮔﯽ ﮐﻪ در اﻃﺮاف اﺗﺎق ﺟﺎی داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﻘﺘﻀﺎی ﻫﻮای ﮐﺮاﭼﯽ و ﻣﺮﺳﻮم ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﻘﻒ اﺗﺎق ﻫﺎ ﭘﻨﮑﻪ ی ﺑﺮﻗﯽ ﻧﺼﺐ ﺑﻮد. در اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ی ﮐﻮﭼﮏ و ﺳﺎده، دﮐﺘﺮ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ و دﺧﺘﺮ و رﺿﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺧ ﻋﻔﺖو رﺿﺎ آﻗﺎ ﺎﻧﻢ، ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادر ﺷﺎد و ﺧﻨﺪان ﺑﻪ ﭘﺬ ﯾﺮاﯾﯽ ﻣﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ و ﭼﺎ ی و ﺷﺮﺑﺖ آوردﻧﺪ. دﺧﺘﺮک ﻣﻮﺑﻮر ﻻﻏﺮ اﻧﺪام ﺧﻮش ﺻﻮرت ﮐﻨﺎر در ا ﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣ ﯿﻢ . ﻧ ﮐﺮدﯽ ﯽﺳﺎﻋﺘ از ورود ﻣﺎ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻮاﻧ ﺳﯽ ﯽ و دو، ﯽﺳ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ ﻗﺪی ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﮐﻮﺗ ﺎه ، ﻣﻮی ﺻﺎف و ﻣﺸﮑﯽ، و ﻋﯿﻨﮑﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ، ﺑﺎ ﭘﯿﺮاﻫﻦ آﺳﺘﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎه و ﯾﮏ ﮐﯿﻒ وارد ﺷﺪ. ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ی ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﮔﻔﺖ: - ﻪ اﺑﻬﯽ، ﺧﻮش آﻣﺪﯾﺪ. ﻣﻦ  اﻟ ﻣﺴﻌﻮد . از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﯾﻢ، و ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻌﺮﻓ ﯽ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘ . ﯿﻢ ﻟﻬﺠﻪ ﺑﺎ را ﻓﺎرﺳﯽ ﯽﺗﺮﮐ ی ﮐﺮد، ﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣ و ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ او در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن، ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﯿﺮﯾﻨﯽ ﺷ ﯽ، ﺗﺮﮐ ی و ﺟﺬاﺑ ﯽﺧﺎﺻ ﯿﺖ داﺷﺖ. ﺳﺆال ﮐﺮد: - ﻪ راﺣﺖ آﻣﺪه  اﻧﺸﺎءاﻟ ﯾﺪا و ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﯾﺪ؟ ا از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد ﯾﻢ، و اﻇﻬﺎر ﺷﺮﻣﺴﺎر ﯾﻢ ﮐﺮد ی ﮐﻪ ﻣﺰاﺣﻤﺶ ﺷﺪه ﯾﻢ، ا و ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻧﺪاﺷﺘ ﯾﺰای ﻦ و اﻗﺎﻣﺖ، ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﻧﻤ ﺑﺎ . ﯾﻢ ﺑﺮو ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﯽ و روﯾﯽ ﮔﺸﺎده اﻇﻬﺎر ﺧﺠﻠﺖ ﮐﺮد ﺧﻮاﻫﺶ ﺗﻌﺎرف ﻧﮑﻨﯿﻢ، ﻣﻨﺰل و یﺧﺎﻧﻪ را او ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺪاﻧ ﯿﻢ . از ا ﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻮا ﮔﺮم ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮا ی ﻣﺎ ﻣﻮﺟﺐ اذ ﯾﺖ ﺷﻮد، ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﯽﺳﺎﻋﺘ ﺻﺤﺒﺖ و ﺗﻌﺮ ﯾﻒ ﮔﺬﺷﺖ. او و ﻫﻤﺴﺮش و آﻗﺎ رﺿﺎ و دﺧﺘﺮ ﺷﯿﺮﯾﻨﺸﺎن ﯿﻼﻟ- ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﯾﺖروا ﻣﺎ ﮔﻮش ﻣ . دادﻧﺪ ﯽ ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﺮز رﺿﺎ و ﻋﻔﺖ ، ﺑﻪ دﻟ ﯿﻞ ی ﻫﻤﺸﻬﺮ ﺑﻮدن و ا ﯾﻦ ﮐﻪ ﭘﺪرآن ﻫﺎ ﺑﺎ ﭘﺪرش آﺷﻨﺎ ﮐﺮد، ﯽ ﮐﺎر ﻣ ﯽﻗﺒﻠ ﯾﯽ داﺷﺖ. ﺧﺪا ﯾﯽ ﻫﻢ آن دو را از ﻃﺮ ﯾﻖ ﭘﺪرﺷﺎن ﻣ ﯽوﻟ ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﯽ ﻫﺮ دو آن ﻫﺎ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ ﻣﺴﻌﻮد ﻧﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﮔ ﯿﺘﯽ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻋﺰ ﯾﺰاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺸﺎن ﺑﻮد ﯾﻢ، ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺑ ﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد یﺑﺎر ﯿﻦ و اوﻟ ﯾﻢ، ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ د ﯾﺪارﺷﺎن ﻧﺎﺋﻞ ﻣ ﯽوﻟ ﯾﻢ، ﺷﺪﯽ ﹰ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ واﻗﻌﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ، ﻟﻄﻒ و ﯽ ﺻﻔﺎ و ﭘﺎ ﮐﺪﻟ و ﻣﺤﺒﺘﺸﺎن ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ آن ﻫﺎ را دوﺳﺘﺎن ﻗﺪ ﯾﻢ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ، ﯽ ﺧﻮد ﻣ ﮐﻪ ﻧﻤﻮد ﯽﻣ ﯿﻦ و ﭼﻨ ﺳﺎل ﻫﺎﺳﺖ ﻫﻤﺪ ﺷﻨﺎﺳﯿﻢ ﯽرا ﻣ ﯾﮕﺮ . ﺑﻪ دﻟ ا ﯿﻞ ﺑﻬﺎﺋﯽ و ﯾﺮاﻧﯽ ﺑﻮدن، ﺳﺨﻦ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ و ﻫﻤﺪﻟﯽ زﯾﺎد داﺷﺘﯿﻢ. وارد آن ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ، وﻟﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ در آن ﺧﺎﻧﻪ ی ﮐﻮﭼﮏ اﻣﮑﺎن اﺳﮑﺎن ﻣﺎ، ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺪت ﯾﮏ روز وﺟﻮد داﺷﺖ؟ ﹰ ا ﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد از ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﯾﮏ ﯾﺎ دو ﻧﻔﺮ ﻧﺰد آن ﺣﻘﺎ ﻫﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و ﺟﺎﯾﺸﺎن را ۲۱٥