Goriz Nakhasteh

ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺪون ﺑﻮدم. آﻧﭽﻪ از ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد دارم، ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ: ﮔﯿﺘﯽ از ﺗﺨﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳ ﺖ و ﭼﺮاغ اﺗﺎق را روﺷﻦ ﮐﺮد. ﻧﻮﺷﺘﻪ ای را ﮐﻪ در ﺟﯿﺐ ﭘﯿﮋاﻣﻪ داﺷﺘﻢ، در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺻﺪای آﺷﻨﺎی ﻓﺮﯾﺪون را آﻟﻮد ﺧﻮاب ﺷﻨﯿﺪم: - اﻟﻮ، اﻟﻮ. - ﯾﺪون ﻓﺮ ﺟﺎن! - ﺟﺎﻧﻢ، ﺷﻤﺎ؟ - ﻣﻨﻢ؛ از ﮐﺮاﭼ ﯽ .ﮐﻨﻢﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣ - اوه! ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ. راﺳﺖ ﻣ ﯿﮕﯽ؟ - ﮔﻮش ﮐﻦ.... - ﺑﮕﻮ! - ﯾﻦا ی ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ دﮐﺘﺮ ﻣﺴﻌﻮد اﺳﺖ. ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﻦ. ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻪ آن ی ﯿﻢ ﻫﺎ ﻫﺴﺘ . ﻣﻦ و ﮔ و ﯿﺘﯽ ﯽﺟﻮاﻧ ﻫﺠﺪه ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻓﺮاﻣﺮز ، ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯽ ﺑﺮاﯾﻤﺎن وﯾﺰای داﻧﻤﺎرک ﺑﮕﯿﺮی ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ. اﻻن ﺗﻠﻔﻦ ﻗﻄﻊ ﻣﯽ ﺷﻮ د. ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻦ. ﻧﻤﺮه را ﯾﺎدداﺷﺖ ی؟ ﮐﺮد - ﻧﻤﺮه را ﮐﻪ ﯾﺎدداﺷﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺧﻮاﻧﺪ اﺳﺖ درﺳﺖ» : ؟« - آﻫﺎن، ﻓﺪاﯾﺖ. در اﻧﺘﻈﺎر ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ. - ﹰ، ﻧﻤﯽ ﹰ، ﺣﺘﻤﺎ ﺣﺘﻤﺎ داﻧﯽ ﭼﻘﺪر ﻫﯿﺠﺎن دارم. - ﯿﺘﯽﮔ ﯽ ﺳﻼم ﻣ رﺳﺎﻧﺪ؛ ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ. - ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ. ﺗﻠﻔﻦ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و ﭼﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ. ﻓﺮ ﯾﺪون ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ی ﻓﺮاﺳﺖ و ﻫﺸ ﯿﺎری ﯿﻦ در ﻫﻤ ﮐﻠﻤﺎت ﻣﻘﻄﻊ و در آن د ﯾﺮ وﻗﺖ ﺷﺐ و ﺧﻮاب آﻟﻮدﮔ ﯽ دو ﻃﺮف، ﻫﻤﻪ ی ﻣﻄﺎﻟﺐ را در ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ آن از ﭘﺲ. را ﮔﻮﺷﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ، اﺣﺴﺎس ﻣﻬﻤﯽ ﮐﺎر ﮐﺮدم ﺻﻮرت ﺑﺮ دری و ﮔﺮﻓﺘﻪ روﯾﻤﺎن اﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﺎز از. ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪای ﯾﺎر و ﺷﻔﯿﻖ رﻓﯿﻖ اﯾﻦ دﯾﺮﯾﻦ ﻫﯿﺠﺎن ﺧﺎﺻﯽ یﻫﺎ ﺣﺮف . داﺷﺘﻢ ﻣﺨﺘﺼﺮ ی را ﮐﻪ زده ﺑﻮد، ﺑﺮا ﯿﺘﯽﮔ ی ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدم. ﺑﻌﺪ، دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ رﻓﺘﻢ و ﺧﻮاﺑ . ﯿﺪم ﺻﺒﺢ ﺳﻮم اﻗﺎﻣﺖ در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن آﻏﺎز ﺷﺪ. ﺑﺮا ی دﮐﺘﺮ ﻣﺴﻌﻮد و ﺧﺎﻧﻤﺶ و ﻓﺮاﻣﺮز آﻗﺎ و ﯾﯽ و ﺧﺪا رﺿﺎ ﹰ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﯿﺪاری ﻫﻤﻪ ، ﺗﻠﻔﻦ دﯾﺸﺐ را ﮐﻪ ﺣﺘﻤﺎ ی آن ﻫﺎ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم. از اﯾﻦ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن ﺳﻔ ﺮی ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد، ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪﻧﺪ. دﮐﺘﺮ ﻣﺴﻌﻮد ﮔﻔﺖ: - ﺷﻤﺎ از ا ﯾﻨﺠﺎ ﺑﺪون و ﯾﺰا ﺗﻮاﻧﯿﺪ ﯽ ﻓﻘﻂ ﻣ ﺑﻪ اﺳﭙﺎﻧ ﺑﺮو ﯿﺎ ﯾﺪ، و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮا اﺳﭙﺎﻧ ی ﯿﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑ ﻠﯿﺖ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ا ﮔﺮ داﻧﻤﺎرک درﺳﺖ ﻧﺸﺪ و ﻧﺨﻮاﺳﺘﯿﺪ در ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ، ﺗﻨﻬﺎ راه، ﺳﻔﺮ ﺑﻪ اﺳﭙﺎﻧﯿﺎﺳﺖ. در آﻧ ی ﺠﺎ ﮐﻪ ﮐﺸﻮر اروﭘﺎ ی ﺑﻬﺘﺮ ﯿﻂ و ﻣﺤ ﯾﯽ اﺳﺖ، ۲۲۰