Goriz Nakhasteh

ﯾﺰ ﭘﺮو ﮔﻔﺖ: - ﻫﺎ ﯾﻦا از ﺷﻤﺎ ﭘﻨﺞ ﻫﺰار روﭘ . ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﯽﻣ ﯿﻪ ﺑﺪون ﺗﺄﻣﻞ ﮔﻔﺘﻢ: - ﻣﻦ د داﻧﯿﺪ ﯽﻣ ﯽﭘﻮﻟ ﯾﮕﺮ ﻫﻤﺮاه ﻧﺪارم، و ﺟﺰﺋ ﯽ ﭘﻮل ﻫﻢ ﺑﺮا اداﻣﻪ ی ی ﺳﻔﺮ ﻻزم اﺳﺖ. ﻫﺮ ﻃﻮر داﻧﯿﺪ ﯽ ﺻﻼح ﻣ ﻣﻦ ﻧﻈﺮ از. ﯿﺪ ﻋﻤﻞ ﮐﻨ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﻫﻢ ﭘﻮل ﺗﻤﺎم ﻧﺪارد؛ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﯿﺪ، ﺑﻌﺪ ﺑﺮاﯾﺘﺎن .ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺣﻮاﻟﻪ ﺗﻤﺎم ا ﯾﻦ ﻣﺬا ﮐﺮات و رﻓﺖ و ﺑﺎزﮔﺸﺖ دو دﻗ ﯿﺸﺘﺮ ﺑ ﯿﻘﻪ ﻃﻮل ﻧﮑﺸ ﯿﺪ . ﻧﺰد و ﻓﺮاﻣﺮز و ﯿﺘﯽ و ﮔ ﻣﺴﻌﻮد ﻣﺄﻣﻮر ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ. ﻣﺴﻌﻮد ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ آراﻣ ﯽ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣ ﮐﺮدﯽ و از آن ﻫﺎ ﺧﻮاﻫﺶ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ وﺿﻊ ا ﯾﺮان و ﻣﺴﺎﻋﺪت ﯾﯽﻫﺎ ﮐﻪ دوﻟﺖ ﭘﺎ ﮐﺴﺘﺎن ﺑﻪ ا ﯾﺮاﻧﯽ ﻫﺎ از ﻧﻈﺮ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪﮔ ﯽ و اﻣﮑﺎن ﺳﻔﺮ را ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺮ ﻧﻘﺎط ﻣﯽ دﻫﻨﺪ، ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ را از دﺳﺖ ﻧﺪﻫﯿﻢ، وﻟﯽ ﻣﺄﻣﻮر دﯾﮕﺮ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﻤﯽ داد. ﯾ ﮏ رﺑﻊ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ اﺟﺎزه ی ورود ﺑﻪ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد، و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه در ﻓﺮودﮔﺎه ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﯾﻢ. ﻧﮕﺎه ﻫﺎی ﻣﺄﻣﻮران ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ. ﺑﯽ اراده ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑ ﺒﯿﻨﯿﻢ ﭘﺮوﯾﺰ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. او را ﻧﺪﯾﺪم. ﺧﺎﻧﻤﺶ ﮔﻔﺖ: - آن دورﺗﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻤﺮدن ﭘﻨﺞ ﻫﺰار روﭘ ﯿﻪ ﺑﻪ ﯾﻞ و ﺗﺤﻮ ﯾﮑﯽ از ﻣﺄﻣﻮران اﺳﺖ. دوﺑﺎره ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﮔ ﻓﺮاﻣﺮز و ﯿﺘﯽ و دﮐﺘﺮ ﯾﮏﻧﺰد ﻣﺴﻌﻮد ﺷﺪم. ﻣﺄﻣﻮر ی ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻮد، رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮده و ﮔﻔﺖ: - یﺑﺮا ﯾﺎآ ی ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﯽ ﻣﻬﺮﻫﺎ ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﺧﻮرده اﺳﺖ، ﭘﻮﻟ ﯽ ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮده ﯾﺪ؟ ا و ﺑﻌﺪاﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: - ا ﮔﺮ آﻧﭽﻪ ﻣ ﭘﺮﺳﻢ ﯽ ﺑﻪ ﺻﺪاﻗﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫ ﯿﺪ، ﮐﻤﮑﺘﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد. داﻧﺴﺘﻢ ﯽﻣ ﯽ ﺳﺮ ﻫﻤﺮاﻫ دارد و ﻻﺑﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او رﺳﺎﻧﺪه اﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺰار ﭘﻨﺞ روﭘﯿﻪ در ﺣﺎل ﺗﺤﻮﯾﻞ اﺳﺖ. ﮔﻔﺘﻢ: - آری، ﻓﻼن ﻗﺪر ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﯾﻢ. - ﯽﮐ از ﺷﻤﺎ ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺖ؟ ﮔﻔﺘﻢ: - اﺳﻢ ﻓﺎرﺳ ا ﯽوﻟ ﮔﻔﺖ، ﯽﻣ ﯽ ﻧﺒﻮد. ﯾﺮاﻧﯽ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: - ا ﮔﺮ ﺑﮕﻮ ﯾﯿﺪ در ﻓﺮودﮔﺎه ﮐﺴ ﯽ از ﺷﻤﺎ ﭘﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪ و او را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺮﻓ ﯿﺪ، ﮐﻨ ﯽ ﻣﻦ ﻗﻮل ﻣ دﻫﯽ ﻢ ﭘﻮل او ﺑﮕ را از ﯿﺮم و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺲ ﺑﺪﻫﻢ و اﺟﺎزه ی ﭘﺮواز ﻫﻢ ﺧﻮاﻫ ﯿﺪ داﺷﺖ. ۲۳۰