Goriz Nakhasteh

داﻧﻤﺎرک COPENHAGEN ﯽوﻗﺘ اﺣﺴﺎس رﻫﺎ ﯾﻢ ﮐﺮد ﯾﯽ و ﺳﻮار ﺷﺎﻫ ﯿﻦ اﺳﮑﺎﻧﺪ ﯾﻨﺎوﯾﺎﯾﯽ رﻫﺴﭙﺎر ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻮد ﯾﻘﯽ دﻗﺎ ﯾﻢ، آراﻣﺶ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ، ﯽوﻟ ﯽ، ﺧﺴﺘﮕ ﺧﻮاﺑﯽ ﯽو ﺑ ﯽ ﮔﺮﺳﻨﮕ ﺑﻪ ﺳﺮاغ آﻣﺪ. ﺟﺎ ﯾﻢ را ﺑﺎ ﻓﺮاﻣﺮز ﻋﻮض ﮐﺮدم ﺗﺎ در ﮐﻨﺎر ﮔ ﺑﻨﺸ ﯿﺘﯽ ﯿﻨﺪ، و ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖ و ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺳﺮﮔﺮم ﺑﺎﺷﻨﺪ، و ﺳﻔﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺷ ﯽ ﺑﮕﺬرد. از ﺻﺒﺢ ﺻﻮرﺗﻢ را ﻧﺘﺮاﺷ ﯿﺪه ﺑﻮدم و ﺣﺎﻻ ﮐﻪ د ﯾﺮی از ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد، اﺣﺴﺎس ﻣ ﯾﺶر ﮐﺮدم ﯽ ﻫﺎﯾﻢ در آﻣﺪه ﺑﻮد. ﺗﻨﻬﺎ ﻟﺒﺎﺳ ﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻟﺒﺎس ﻗﺎﺑﻞ ﭘﻮﺷ ﯿﺪن ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻢ، ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدم. وﻟﯽ ﮐﺮوات ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﮔﯿﺘﯽ و ﻓﺮاﻣﺮز ﻫﻢ ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﺳﺎده ای ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﺎل و ﻗﯿﺎﻓﻪ ی ﻫﺮ ﮐﺪام ﺣﮑﺎﯾﺖ ا ز ﺳﺎﻋﺎت ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﻦ در ﺳﻔﺮﻫﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﯾﺎد دارم ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺑ ﯿﺶ از ﭼﻨﺪ دﻗ ﯿﻘﻪ ﹰ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ واﻗﻌﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، وﻟ ﻓﺮاﻣﺮز و ﯿﺘﯽﮔ ﯽ ﹰ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺳﻔﺮ ﺑ ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮا ﯿﺪار ﺑﻮدﻧﺪ و اوﻗﺎت را ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ، ﯽﻣ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ در ﺣﺎل ﻧﺸﺴﺘﻪ آرام و ﻋﻤ ﯿﻖ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. وﻗﺘ ﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم، ﻫﻨﻮز ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ د ﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﺴﺎﻓﺮان ﻣﺎدر ﮐﻪ ﯾﺪ ﺖﯿﺑﻠ ﻫﺎی ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ آن ﺻﻮرت ﺻﺎدر ﺷﺪه ﺑﻮد ، در ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﭘﯿﺎده ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰﯾﺖ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی دﯾﮕﺮی ﻋﺎزم اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺑﺸﻮﻧﺪ. وﻟﯽ ﻣﺎ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﭘﺎ از ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﮕﺬارﯾﻢ، در اﻧﺘﻈﺎر ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ و ﺣﻮادث ﻧﺎﻣﻌﻠﻮم دﯾﮕﺮی . ﯿﻢ ﻫﺴﺘ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻓﺮﯾﺪون ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و ﻫﻤﻪ ﺟﻮر ﮐﻤﮏ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ راﺣﺖ ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک وارد ﺷﻮﯾﻢ. ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﻗﺪری دﯾﺮﺗﺮ از ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻘﺮر ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ. ﺧﻮد را در ﺣﺪ ﻣﻘﺪور ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺮ ﻣﻮ ﺷﺎﻧﻪ زدﯾﻢ وﻟﯽ ﺧﺴﺘﮕﯽ و درﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﻫﻨﻮز رﻧﮕﯽ ﻋﯿﺎن ﺑﺮ ﭼﻬﺮه ﻫﺎﯾﻤﺎن داﺷﺖ. ﺳﺎ ک ﻫﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﯿﻢ و از ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺧﺎرج و ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰﯾﺖ ﻫﺪاﯾﺖ ﺷﺪﯾﻢ. ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺮاﻧﺰﯾﺖ، ﺑﻪ ﺳﻮی دﯾﮕﺮ و ﺟﻬﺖ ورود ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﺑﺮوﯾﻢ. ﻫﺮ ﺳﻪ ﺑﺮ ﺧﻼف ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﻋﺎزم اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺴﺎﻓﺮان ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﺑﻪ آن ﺳﻮ رﻫﺴﭙﺎر ﺷﺪﯾﻢ. ﺗﺎ ﯿﺸﻪ ﮔ ﻫﺎی ﮐﻨﺘﺮل را د ﯾﺪﯾﻢ و ﭘﺎﻫﺎ ﯾﻤﺎن ﺳﺴﺖ ﺷﺪ. از ورا آن ﮔ ی ﻫﺎ ﯿﺸﻪ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻣ ﯾﮕﺮ د یﺳﻮ ﺷﺪﯽ ی ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻓﺮودﮔﺎه را د ﭼﻨﺪ ﺑﺎ . ﯾﺪ ﺳﺮ ﺑﺎر ﮐﺸﯿﺪن، ﺻﻮرت آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ از و ﻓﺮﯾﺪون ﻫﻢ ﻧﺸﺎﻧﯽ . ﻧﺒﻮد اﺟﺎزه ی ورود ﺑﻪ داﻧﻤﺎرک ﻧﺪاﺷﺘ ﺖﺑﻠﯿ . ﯿﻢ ﺳﻔﺮﻣﺎن ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺑﻮد. ﺑﺎﯾ ﺴﺖ در ﺳﺎﻟﻦ ﺗﺰاﻧﺰﯾﺖ ﭼﻮن دﯾﮕﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮان در اﻧﺘﻈﺎر ﭘﺮواز دﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ. ﻗﺪری دورﺗﺮ از ﮔﯿﺸﻪ ﻫﺎی ورود ﺑﻪ ﮐﭙﻨﻬﺎ ک ﺑﻮدﯾﻢ. دﯾﮕﺮان آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ و ﺑﺎ اراﺋﻪ ی ﭘﺎﺳﭙﻮرت ﻫﺎﯾﺸﺎن از ﮔﯿﺸﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ. ﻧﮕﺎه ﻣﺄﻣﻮری ﮐﻪ در ﯾﮏ ﮔﯿﺸﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺎ اﻓﺘﺎد. ﻧﮕﺎﻫﺶ آرام ﺑﻮد. از اﯾﻦ دﯾﺪﯽﮐﻪ ﻣ ﭼﻨﺪ ﻗﺪم دورﺗﺮ از ﮔ ای ﯿﺸﻪ ا ﯾﺴﺘﺎده اﯾﻢ و ﺑﺎ وﺟﻮد ﺧﻠﻮت ﺑﻮدن آن، ﻧﺰد ﻋﮑﺲ ﯿﭻﻫ ﺷﻮﯾﻢ، ﯽﻧﻤ ﯾﮏ اﻟﻌﻤﻠ ﯽ ﻧﺸﺎن ﻧﻤ وﻟﯽ . دادﯽ ۲۳۳