دیگران در میان ما

د � ﮕﺮان در ﻣ � ﺎن ﻪ �� ﻣﺎ: ﺗﺠ ی گ � زﻧﺪ ﻣهﺎﺟﺮان در ا ﺮانﯾ ١٤٦ در آن ﺳﺎل ﻫﺎی دﻫﻪ ن ﺻﺎﺣﺐ و ی ﭼهﻞ، زن و ﺷﻮﻫﺮی ارﻣی ادارە ﮐﻨﻨﺪە ﻢ � ی آن ﺑﻮدﻧﺪ؛ زن و ﺷﻮﻫﺮ ﻋﻈ اﻟﺠﺜﻪ ایﮐﻪ ﻣﺎ آن ﻫﺎ را ﻣﺎ دام � و ﻣﻮﺳﯿﻮ ﺮد ﻣﺘﻔﺎوت؛ � ﺎ دو دﻫﻨﻪ ﻣﻐﺎزە ﺑﻮد بﺎ دوکﺎر � ﻢ. ﭘﻮﻟﻮﻧ � ﺪ � ﻧﺎﻣ کﺎﻓﻪ �� ﺶ از � ﮐﻪ ﭘ � ﺎ � ت ک، ﺣ � ﻣﺸ � ﺎ � ﺨﺎﻧﻪ، بﺎ ﺣ � ﻫﻢ ﻣ �� ﻗﻨﺎدی و ف ی ﻓﮑﺴی ف ﻫﺎی ی � ﺸﺖ آن ﻣ � ف ت ﺸﺴن � ، ف و زﻣﺴﺘﺎن ی � ب پﺎﯾ ﻇهﺮﻫﺎی آﻓﺘﺎی اش � آی ﺪ! کﺎﻓﻪ � ﭼﺴب ﺸﻪ بﺎز ﺑﻮد � ﻗﻨﺎدی درش ﻫﻤ ن ﻌی � ﺸﻪ ﻫﻢ � ؛ ﻫﻤ از و دم ﻏﺮوب � ﺶ ازﻇهﺮﻫﺎ ﺗﺎ ﻋ � ﺶ ازﻇهﺮ ﺗﺎ ﺷﺐ، آﺧﺮﻫﺎی ﺷﺐ. ﭘ � ﭘ کﺎﻓﻪ ﻗﻨﺎدی ﺑﻮد، ﮐﻪ رﻓﺖ وآﻣﺪی داﺷﺖ، پﺎﺗﻮق ﺑﻮد، پﺎﺗﻮق ﻣﺎ ﺟﻮاﻧﺎن ﮐﺘﺎب ﺧﻮان و روﺷﻨﻔﮑﺮ آن ﺳﺎل ﺎدم بﺎﺷﺪ � ﺮ درﺳﺖ � ـ ﮐﻪ ا � ﻫﺎ، وﺷﺨ ﺎن ﻧﺎم، ﮐﻪ ﻗﺮارﻫﺎیکﺎری � ـ ﻗﻨﺎد اش را آن � ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺖ، و کﺎرش ﻫﻢ ﭘﻮ ل ت ی � درآوردن ﺑﻮد از ﭘﻮل. بﺎ ﻣﺸ ﻫﺎ و ﻃﺮف ﺣﺴﺎب ﺶ آن � ﻫﺎ ﺟﺎ ﻗﺮار � � ف ﭘهﻦ ی � ت و دﺳﺘﮑﺶ را روی ﻣ � ﮔﺬاﺷﺖ. دﻓ ﮏ ﻗهﻮە ﺗُﺮک � ، ﮐﺮد � ﺳﻔﺎرش � داد وﭼﮏ و ﭘﻮل ﺑﻮدﮐﻪ رد و بﺪل ک � ﺷﺪ و ﻣﺴﯿﻮ بﺎ آن ﻫ ﻞ ﮔﻨﺪە � ی ە � ن ﻣﺎ ﺧ ی � بﻪ ﻣ � ﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد، گﺎ � ﺸﺨﺎن � ﺸﺖ ﭘ � اش � ﺷﺪ وﺳ � � ﮐﺮد بﻔهﻤﺪ ﻣﺎ ﭼﻪ � ﻢ، و ﻧ ��� ﮔ � ﺪ و اﺧﻢ � ﻓهﻤ ﮐﺮد و ﻧگﺎﻫﺶ بﻪ ف و رﻓﺖ ی � آن ﻣ � وآﻣﺪﻫﺎ ﺑﺮ ﮔﺸﺖ و ﭼﮏ و ﭘﻮل ﻫﺎی رد و بﺪل ﺷﺪە، و � اﻧگﺎر ﻟﺬت ﺑﺮد از اﯾﻦ � ﮐﻪ ﭼﻘﺪر زرﻧﮓ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ، و ﺪ ﻓهﻤ � ﺣﺮف ﻫﺎ و کﺎرﻫﺎی آن � ﺮﭼﻪ ﻧ � ﻫﺎ را، و ا ﺪ ﺣﺮف � ﻓهﻤ ﻫﺎی ﻣﺎ را. ﻧگﺎە ی � ﻣﺘﺤ ی ە � و ﺧ � ﺸﺎن � اش بﻪ ﻣﺎ � ﺮﭼﻪ ﻧ � داد ﮐﻪ ا � ﻓهﻤﺪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻢ � ﮐﻨ � و ﭼﻪ ن ی ﻢ، ﻫﻤن ��� ﮔ � ﮐﻪ بﺎ اﯾﻦ ﺣﺮارت و ﺷﺪت بﺤﺚ ﻢ وگ � ﮐﻨ � ﺎ � ﺎد �� ﻓ � ﻫﻢ، گﻤﺎن � ﻢ ﺑﺮ � ﮐﺸ � ﺪ ﻣﺎ ﻫﻢ کﺎرﻫﺎی ﻣه � ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺎ � اﻧﺠﺎم ﺮ ﻣهﻢ ﻧﺒﻮد کﺎرﻫﺎی ﻣﺎ، ﻣﮕﺮ دﯾﻮاﻧﻪ � ﻢ، ﮐﻪ ا � دﻫ � ﻢ ﮐﻪ ﭘ � ا ﺶ از ﻇهﺮﻫﺎ ﺟﺪی و بﺎ ﻋﺠﻠﻪ بﻪ کﺎﻓﻪ �� ﺧ ﻫﺮ روزە � ی � ﺸﺖ ﻣ � ، ﻢ � ﺎﯾ � اش ﺑ ﻣﺎن ﻢ، ﻗهﻮە � ﺑنﺸیﻨ ﮕﺮان � ﻢ، ﺗﺎ د � ﺮ ﺗﻨهﺎﯾ � ﻢ، ا � ای ﺳﻔﺎرش بﺪﻫ ﻣ ﺎﯾﻨﺪ � ﺎن ﺑ ﺮ بﻐﻞ زدە � ت ی را ﮐﻪ ز � ﮐﺘﺎب و دﻓ � ن ی ﺑﻨ ی � ﻢ، ﭼ � ن ﭘهﻦﮐﻨ ی � ﻢ روی ﻣ � ا ﻢ � ﺴ �