دیگران در میان ما

ن ارﻣی یﻫﺎ ﺮان، ﯾا ن ﻫﻢ وﻃﻨﺎی � ﮐﻪ ﻧ ﺷﻨﺎﺳ � ﻢ ١٥١ اراﻣ � �� ا ﻨﻪ ﺶ بﻪ اﯾﺮان آﻣﺪە � ی اﯾﺮان، ﭼهﺎرﺻﺪ ﺳﺎل ﭘ اﻧﺪ. در ﺳﺎل ۱۶۰۴ ﺷﺎە ف ی ﺎن، ﺑﺮای زﻣن � ب د بﺎ ﻋﺜﻤﺎﻧ � ﻋبﺎس ﺻﻔﻮی در ﻧ ی ﮐﺮدن دﺷﻤ � ﮔ ﻦ، ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻢ درﮐﺮاﻧﻪ � از ارﻣنﺴﺘﺎن و ﺟُﻠﻔﺎی ﻗﺪ �� ی وﺳ ی رود ارس ر ا ﮐﻪ � اﯾﺮان ﻣﺤﺴﻮب � در آن زﻣﺎن ﺟﺰو ﺧﺎ از ﺳﮑﻨﻪ ﮐﺮد. � ﺷﺪ، ﺧﺎ ﺗﻮﺟﯿﻬﺎت اﻗﺘﺼﺎدی ﺎن ﺑﺮای اﺳﺘﻔﺎدە از ﻣﻬﺎرت �� ﺻﻔ ﻫﺎ و ارﺗبﺎﻃ ﺎت چ � ﻞ اﯾﻦ ﮐ � ﮕﺮ از دﻻ � د �� اراﻣﻨﻪ ﻫﻢ ﺎن � اﺟبﺎری ﺑﻮدە اﺳﺖ. از ﻣ ن ﺼﺪ ﺗﺎ پﺎﻧﺼﺪ ﻫﺰار ارﻣی � ﺳ ن ی زﻣن � ایﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر بﻪ ﺗﺮک ﺧﻮد ﺷﺪﻧﺪ، دە ﺎﻧﻪ � ﻫﺎ ﻫﺰار ﺗﻦ در ﻣ ی راە ﺟﺎن بﺎﺧﺘﻨﺪ. ﺟﺎن بﻪ در ﺑﺮدگﺎن، بﻪ ﻣﺮﮐﺰ ﺪﻧﺪ، ﮔﺮوە � اﯾﺮان ﮐﻪ رﺳ ﮔﺮوە در روﺳﺘﺎﻫﺎی اﺻﻔﻬﺎن، ﭼﻬﺎرﻣﺤﺎل و ﻞ، اﻫﺮ، اﺑﻬﺮ، � ی از، اردﺑ � ﻦ و ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺷ � ﺎری، ﻫﻤﺪان و ﻗﺰو � بﺨﺘ ﻫﻢ در � پﺨﺶ ﺷﺪﻧﺪ. ﮔﺮو � گﺎن، کﺎﺷﺎن و اﻧﺰ � ﻦ، ﻫﻤﺪان، گﻠپﺎ � ﻗﺰو اﺻﻔﻬﺎن ﻣﻨﻄﻘﻪ را از گ � ﺎد ﻣﻮﻃنﺸﺎن، ﺟﻠﻔﺎ ﻧﺎم ﻧﻬﺎدﻧﺪ و زﻧﺪ � ای را بﻪ ﻤﻪ � ﻧﻮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. بﻌﺪﻫﺎ در ﻧ ﻫﺎی ﻗﺮن ﻫﻔﺪ پ ﻼدی و در ی � ﻫﻢ ﻣ ی ی ﺳﺨﺖ � ﮔ ﺸیﻨﺎن ﺷﺎە � ﻫﺎی ﺟﺎ ﻋبﺎس ﺑﺮ اراﻣﻨﻪ، ﺷﻤﺎری از ﺧﺎﻧﻮادە چ ﮐﺮدﻧﺪ. � ە ﮐ � ن بﻪ ﺑﻮﺷﻬﺮ و ب ﻫﺎی ﻣﺘﻤﻮل ارﻣی � ﺎ � درون ﻣﺮزﻫﺎی ﺳ � � چ ﺑﺰرگ ﻫﻢ، ﮐﻪ در واﻗﻊ ﮐﻮ � ﻗبﻞ از اﯾﻦ ﮐ ف در دورە ﺎن ﻓﺮاوای � اﯾﺮان آن روز ﺑﻮدە، ارﻣﻨ ف بﻪ �� ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﺎر اﯾﺮان آﻣﺪە ﺑﻮدﻧ ﺪ. ﻋﻼوە ﺑﺮ اﯾﻦ ن ﺳﺪە ﮐﻪ ارﻣنﺴﺘﺎن ﮐﻨﻮی ﻫﺎ ﭘ ﺶ در � ن دورە � پ اﺗﻮری اﯾﺮان ﺑﻮد، در ﺑﺮ � ش از اﻣ � ﺎن، بﺨ � زﻣﺎن ﻫﺨﺎﻣنﺸ ﻫﺎی ن در ﻗﻠﻤﺮو پﺎدﺷﺎﻫﺎنِ ارﻣنﺴﺘﺎن ی � ﺠﺎن( ﻧ � ﺎ � ب اﯾﺮان )آذر ن ﺷﻤﺎل ﻏﺮی �� ﺗﺎر ﻗﺮار داﺷﺖ. در واﻗﻊ، ﻣﺎﺟﺮا اﯾﻦ ی بﺎ ﺟﺎبﺠﺎی � ﺎ � ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮزﻫﺎی ﺳ � ی � ﻗﺪرت ﺗﻐﯿ ﮐﺮ ن ﮏ زﻣﺎی � ن اﯾﺮان ﺑﻮد و ﮏ زﻣﺎی � د و آن ﻣﻨﻄﻘﻪ ن ﮐﻪ در آن ارﻣنﺴﺘﺎن، اﻣﺎ ﻣﺮدﻣﺎی ﺟﺎ و بﻪ ﺮە �� ﮋە در اﻃﺮاف ﺟ � و ﻪ ی ار � وﻣ � گ � زﻧﺪ ﮐﺮدﻧﺪ، اراﻣﻨﻪ ﺸﻪ در آن � ای ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤ ﻦ ﺑﻮدە � ﺟﺎ ﺳﺎ اﻧﺪ. ن ﺣﺎﻻ از آن ارﻣی ت از دو ﻫﺰار ﻧﻔﺮ در � ﺠﺎن، ﻓﻘﻂ کﻤ � ﺎ � آذر � ﻫﺎی ﺑﻮ