دیگران در میان ما

د � ﮕﺮان در ﻣ � ﺎن ﻪ �� ﻣﺎ: ﺗﺠ ی گ � زﻧﺪ ﻣهﺎﺟﺮان در ا ﺮانﯾ ١٥٦ ﺎ آﻣﺪە � ﺶ بﻪ اﯾﻦ ﻃﺮف، در اﯾﺮان بﻪ دﻧ � ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﺳﺎل ﭘ � اﻧﺪ. او ﺪ: �� ﮔ » ت ﺧﻮدم را � ﺸ � ن ﺑ و ﻧﻮﺟﻮای � در دوران ﮐﻮد � ن ارﻣی ﺴﺘﻢ. ﻓﮑ � دا ﺮ � ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارد. � �� ف اﺳﺖ و آدم بﻪ ﻫ � ﺑﻮدن ﻣﻨ گ � ﮐﺮدم ﮐﻪ دو ﻓﺮﻫﻨ ﺪم بﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺼﻒ � اﻻن در اﯾﻦ ﺳﻦ و ﺳﺎل رﺳ ﻧﺼﻒ ﻫﻢ ن اﯾﺮای ام و ﻫﻢ ن . ارﻣی « ﺖ دوگﺎﻧﻪ �� آرﻣﯿﻨﻪ ﻫ � ﺎﻫﺎﻧﻪ � ﺗﻼش آ � اش را ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻮ داﻧﺪ و ﻣﻌ ﺘﻘﺪ ﺶ روی او ﻗﺮار � ی ی ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﭘ � اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴ � داد، ﺧﻼف اﯾﻦ ﺑﻮد: » ن ارﻣی � ن ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻫﺎ در اﯾﺮان، ارﻣی � ن ﻫﻢ ﺷﻮﻧﺪ و ارﻣی ی ی ﻧﺪ. ﻻﻻی � ﻣ � ت اﺳﺖ ﮐﻪ ن کﻠﻤﺎی ی ن ﻣﺎدرﻣﺎن اوﻟن ارﻣی ت ﮐﻪ ب ن کﻠﻤﺎی ی ﻢ؛ اوﻟن �� ﺷﻨ ﻪ کﺎر � � ت ﮐﻪ ﺎی � ن اﺳﺖ. ادﺑ ﻢ کﻠﻤﺎت ارﻣی �� ﺑ ﻢ و ﺑﺮای � ﺧﻮاﻧ ﻣﺎ ﺧﻮاﻧﺪە � ن اﺳﺖ. ﺴﻨﺪگﺎن ارﻣی �� ﺷﻮد ﻫﻤﻪ از ﻧ ن ﻣﺎ ی ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﺳﻢ و ﻗﻮاﻧن ﺟﺪاﺳﺖ. ﻣﺪارس و ﻣهﺪﮐﻮدک ب ﺳﺘﺎﻧﻤﺎن ﻫﻢ � ﻫﺎی ﻣﺎ ﺟﺪاﺳﺖ. ﻗ ی � ﮏ � ً� ﺟﺪاﺳﺖ. ﻫﻢ ﻗبﻞ از اﻧﻘﻼب و ﻫﻢ بﻌﺪ از اﻧﻘﻼب. اﺻ � ن وﺟﻮد دارد ﮐﻪ بﺎﻋﺚ ﻗﻮاﻧﯿی ن ﻢ ﮐﻪ اﯾﺮای � ﺷﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻧﮑﻨ ﺎری از اراﻣﻨﻪ � ﺴ � ن اﺳﺖ ﮐﻪ ی ﻢ. ﺑﺮای ﻫﻤن � ﻫﺴت � بﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻨﺪ �� ﮔ ن ارﻣی ایﮐﻪ در اﯾﺮان ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪە ن . اﯾﺮای � ن ﻢ. ﻧﻪ، ارﻣی � ا « � آرﻣﯿﻨﻪ ﺪ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪ �� ﮔ ی پﺪر و ﻣﺎدرش ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣهﻤﺎن » ﻓﺎرس « � ﻧﺪاﺷتﻨﺪ و ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﺪ ﮐﻪ اراﻣﻨﻪ ن ی اﯾﺮان، بﻪ اﯾﺮای ی ار � ﻫﺎی ﻏ ن ، ﻣی » ﻓﺎرس « � : ﻨﺪ �� ﮔ » آدم بﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻤکﺎرﻫﺎی �� ﻫﺎی ﻓﺎرس ﺑﺮای ﻣﺎ ﻏ ن ﻧﺒﻮدﻧﺪ پﺪرم، ارﻣی ت بﺎ ﻓﺎرس ش ی � ﮏ ﻣﻌﺎ � ف پﺪرم ی و ﺑﺮای ﻫﻤن ﻫ ﺎ داﺷﺖ، ن ی ارﻣی � ﻣﺎدرم بﺎ ﻫﯿﭻ ﻏ � و ﮐﻪ �� ﻮس و ﺗﺎ �� ش ت ﻧﺪاﺷﺖ. در اﺗ � ای ﻣﻌﺎ � ﺳﻮار � ن ی ارﻣی � ﻢ، ﻏ � ﺷﺪ � ی ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺰرگ ﺟﺎی � ﻢ، و � ﺪ � د ﻢ، ﺷﺪ � ﻣﺪرﺳﻪ و اﻧﺠﻤﻦ � ﺎزﻫﺎی ﻣﺎ را ﺑﺮﻃﺮف � ف ﺗﻤﺎم ﻧ ﻫﺎی ارﻣی ً� ﮐﺮدﻧﺪ و اﺻ ﻧﺪاﺷﺖﮐﻪ بﺎ � ﻟﺰو ﻓﺎرس ﻢ. اﻻن ﻫﻢ � داﺷﺘﻪ بﺎﺷ �� ش ت ﺻﻤ � ﻫﺎ ﻣﻌﺎ پﺪر و ﻣﺎدر و ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادرم ﻫﯿﭻ ﮐﺪام دوﺳﺖ ﻓﺎرس ﻧﺪارﻧﺪ. «