دیگران در میان ما

ﺮاﻧ ﯾا � ﺎن راﻧﺪە از ﻋﺮاق: ﻣﻌﺎود ﻦﯾ در ﺳﺎل یﻫﺎ ۱۳۵۰ و ۱۳۵۹ بﻪ بﻌﺪ ٧١ بُﻌﺪ ﻓﺎﺟﻌﻪ ن ﺴﺎی � ی ا اﯾﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ آورد: ﺣﺪود � ای ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺻﺪام ﺑﺮ ﮕﺮ � ی ﺷﺪﻧﺪ و د � ﺖ دﺳﺘﮕ � ﺟﻮان اﯾﻦ ﺟﻤﻌ � ﻫﻔﺪە ﻫﺰار ﻧﻔﺮ ازﻣﺮدان ﻋﻤﺪﺗﺎ ﻫﯿﭻ ن از آﻧﻬﺎ بﻪ ﺸﺎی � گﺎە ﺲ از ﺳﻘﻮط ﺻﺪام ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ � . ﺎﻣﺪ � دﺳﺖ ﻧ را ﮐﺸﺘﻪ گ � ﮐﻪ ﻫﻤ اﻧﺪ. اﺧﺮاج ﺧﺎﻧﻮادە ﺎ ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ � ت ﮐﻪ اﺻﺎﻟﺖ � ﻫﺎی ﻋﺮا ن داﺷتﻨﺪ ی اﯾﺮای ﻪ � ض ب ان � ی ﺟ ﺴﻞ � گ � ﻧﺎپﺬﯾﺮی بﻪ زﻧﺪ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ آﻧﺎن زد. روﻧﺪ اﺧﺮا ج ﮏ � ت ی وﻫﺎی اﻣﻨﯿی � بﻪ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧ اغ � بﺎرە بﻪ ﺷﺎن � آﻣﺪﻧﺪ و � ﮔﻔﺘﻨ ﺪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮکﮐﻨﻨﺪ و ﻫﻤﺮاە � ﺪ بﺎ ﺎﯾﻨﺪ. بﻪ آﻧﻬﺎ اﺟﺎز � ﺷﺎن ﺑ ە دادە � ﻧ ﮕﺮ اﻋﻀﺎی ﺧﺎﻧﻮادە، � ت د ، ﺣی � ﺎ بﺎﮐ � ض ﺑﺮدارﻧﺪ ﺷﺪﮐﻪ اﻣﻮال ﭼﻨﺪای ت در اردوگﺎە ی ﻧﺪ. آﻧﻬﺎ را ﻣﺪی � ﺗﻤﺎس بﮕ ﻫﺎی داﺧﻞ ﻋﺮاق ﻧﮕﻬﺪاری و � ی بﺎزﺟﻮی � ﮐﺮدﻧﺪ و بﻌﺪ بﺎ کﺎﻣﯿﻮن بﻪ ﻣﺮز ﺎدە � ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ ﭘ بﻪ اﯾ ﺮان ﺑﺮوﻧﺪ. ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺧﺮاج ﺳﺎل ۱۳۵۰ ، زﻣﺎن ت ﺑﻮد ﮐﻪ راﻧﺪن بﻪ ﺻﻮری � ﺑﻨﺪی � ﻣﺎ بﻪ ﻣﺮز اﻋﺰام � اﻏﻠﺐ در ﻓﺼﻞ � ن ﮐﻪ بﻪ ﻣﺮز ﺷﺪﻧﺪ. ﮐﺴﺎی ﺪﻧﺪ � رﺳ � ﺨﻮن ﻗﺮار � در ﻣﻌﺮض ﺷب ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، از ﻣﻨﻄﻘﻪ � ﻋﺒﻮر گ � ی ﺟﻨ ﮐﺮدﻧﺪ و � ﺮ ﺟﺎن بﻪ در � ا � ﺎ ﺗﺠﺎوز ﻗﺮار ﻧ � ﻗﺖ � ﺑﺮدﻧﺪ و ﻫﺪف ب ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ی ﻧﻮا � بﻪ اﯾﺮان ﺪﻧﺪ. بﻪ � رﺳ ﺎرە � ﻐﺎت ﻣﻮﺟﻮد در � رﻏﻢ ﺗبﻠ ی پﺬﯾﺮش آﻧﺎ ن، در در �� ش ازﮐﺮدﻫﺎی ﻓ � ﻋﻤﻞ اﺳﺘﻘبﺎل اﯾﺮان از آﻧﻬﺎ ﭼﻨﺪان ﮔﺮم ﻧﺒﻮد. بﺨ ی ﺟﻨﮓ ﺑﻮد ﺳﮑﻮﻧﺖ دادە ﺷﺪﻧﺪ. در � ﻼم ﮐﻪ درﮔ � اﺑﺘﺪا در ﻫﻤﺎن اﺳﺘﺎن ا ﻣﺮاﺣﻞ بﻌﺪی ﮐﻪ اﻣکﺎن ﺳﮑﻮﻧﺖ ﻣﺮزی ﻧﺒﻮد راﻧﺪە ب ﺷﺪگﺎن، بﻪ ﻋﺮی ﻣﻌ ق � ﺎ ﺳﻮ � ﺎودﯾﻦ در ﺟﻬﺮم، اﺳﺘﺎن ﻓﺎرس، ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ. � ﻫﺎ، را بﻪ اردوگﺎ � اﯾﻦ ﻣﻬﺎﺟﺮان ﺎﯾﻨﺪ و در اردوگﺎە ﻫﻢ پﺎرە � ی ون ﺑ � ﺴتﻨﺪ ﺑﺮای کﺎر ﺑ � ﺗﻮا ای � ﺎرﺷﺎن ﻗﺮار � ﻪ در اﺧﺘ � ت اوﻟ ﺎی � اﻗﻼم ﺣ ف ﮐ ف ﮐﺴﺎی ی ﮔﺮﻓﺖ. از اﯾﻦ ﺑن ﻪ � ن را در اﯾﺮان ﺸﺎوﻧﺪای �� ﺧ � ﺎﻓﺘﻨﺪ و � ﺴتﻨﺪ ﺛﺎبﺖﮐﻨﻨﺪ � ﺗﻮا ﮐ ﻪ اﺻﺎﻟﺖ � ﺸﺎوﻧﺪان �� ن دارﻧﺪ بﺎ ﺗﻌﻬﺪ آن ﺧ اﯾﺮای ﺴتﻨﺪ از اردوگﺎە ﺑﺮوﻧﺪ ﺗﺎ � ﺗﻮا ﺑﺮای ﺪا ﮐﻨﻨﺪ. � ﻨﺪ وکﺎری ﭘ �� ن بﺠ ﺧﻮد ﻣﺴﮑی