123 درجستجوی عدالتجهانی طور ویژه به یوگسلاوی و رواندا اختصاصداشتند، های پیشینکه به دادگاه تری داردکه شامل حال المللی اختیارات بسیار گسترده دیوانکیفری بین شود، از جمله اوگاندا،کنگو، سودان و لیبی. کشورهایمختلفی می این تمرکز انحصاری بر آفریقا باعثشده استکه برخی از رهبرانسیاسی این دیوان را متهمکنند که ابزاری غربی برای اجرای عدالت نواستعماری است. اما زمانیکه دادگاه یوگسلاویکار خود را آغاز کرد، اعتراضکاملاً اندازمزیتعدالت متضادیمطرحبود:قربانیان،تنها به ایندلیلکه اروپایی یِ نظرانه المللی بین عدالتگزینشی وکوته برخوردارند. دیوانکیفری بین خواهان گرفتار است، آمیزِ آرمان گرایان سیاسی و انتظارات مبالغه واقع کنند دارد این نهاد نوپا یا با مخالفتکسانی مواجه استکه احساس می یکافیپیشرو نیست. اما اندازه کنند به کند یاکسانیکه فکر می رویمی زیاده آوریم، برایکسانی مانند ماکه روزهایسیاه مصونیت قضایی را به یاد می هایش، بسیار زیباست. رغم نقایصوکاستی این دادگاه به مکافاتدر لاهه شد به ، دادگاه یوگسلاوی بسیار بیشتر از آنچه تصور می ۱۹۹۸ در سال دهنده برای وقوع موفقیت دست یافته بود. این دادگاه به عاملی شتاب انقلاب در عدالت جهانی تبدیل شده بود. اما هنوزکارهای ناتمامی باقی مانده بود. با وجود آنکه بسیاری از مظنونان برجسته دستگیر شده بودند، کسانیکه بیشترینمسئولیترا داشتند،هنوزدستگیر نشده بودند.کاراجیچ و ملادیچ پنهانشده بودند و میلوشویچهنوز رئیسدولتصربستان بود و ی اختیارات آنها محدود به نیروهای ناتو به او دسترسی نداشتند زیرا دامنه
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2