291 روح حقوق بشر در دنیای پذیرش و درکخودِ حقیقی است، یعنیکشف قدرتی جادویی تواند به واژگان فانی ارزشمتعالی ببخشد. مانکه می درونی 13 حامیشگفتی ای خندان و بازی است. با چهره باشک ام عاشق قایم ساله «دالی!» پسر سه شم تا بتونی پیدامکنی.» «ببین! گوید: «پشتمبل قایم می صدایی بامزه می هایش را جلوی ببین! قایم شدم!»کاملاً در معرضدید بود اما چون دست توانم ببینمش. تولد او برای برادر کرد نمی هایشگرفته بود فکر می چشم ترش یک چالش بود، او که چهار سال داشت باید با این واقعیت بزرگ هایششریکی پیدا شده است بازی آمد که برای اسباب ناخوشایند کنار می ها فقط معطوف به او نیست. چند روز پس از آنکه نوزاد را از و دیگر توجه ترم به این نتیجه رسید که حضور این بیمارستان به خانه آوردیم، پسر بزرگ عضوجدیدچندانهم تهدیدآمیز نیست. با اکراه اعلامکردکه «بامزه است، شه نگهشداریم؟» می شناسکودک مشهور سوئیسی،کودکان بنا بر مشاهدات ژان پیاژه، روان توانند موقعیت را از چشم سالگی اصولاً خودمحورند و نمی تا حدود پنج ناظر دیگری ببینند. در ذهن خودمحور آنها تصور بر این استکه دیگران داشتنی بینند. این ویژگی در کودکان دوست همجهان را دقیقاً مانند آنها می رودکه در بزرگسالی دیگر چنین نباشند. با توجه به این است اما انتظار می رسد که فرهنگخودمحور ما منجر به بلوغ نخواهد شد. معیار، به نظر می ها برای پیشرفت اجتماعی درست استکه آگاهی عمومی وکنشگری توده اند اما ابراز نگرانی ما نسبت به حقوق بشر اغلب بر نیاز به اثبات ضروری خودمان متمرکز استتا نیازهایقربانیان.
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2